Judith Works, Coins in the Fountain

foto: Judith Works (internet)

Some while ago I posted a tweet on a Byzantine history book I was reading. Immediately Judith Works reacted. A conversation began and we started to follow each other. Judith is a woman from Portland, Oregon, who decided to go to Rome and start all over again. She ended up at the FAO, but perhaps that is a thing she certainly wants to comment on herself. She wrote a book “Coins in the fountain” When in Rome Judith still throws coins in the Trevi fountain. A way to keep returning. I immediately started to research and found a lot of adventures. I invited Judith  to participate in “gesprekken en gerechten” (baptized talk and table by my friend Frances Mayes) Let’s see if we can conceive a dish for Judith from the answers she gives to my virtual questions. Needless to say that this willl be a dish  full of travel and with a Roman hint.
Who is Judith? Tell me some more
Life was routine until I decided to earn a law degree. Then a chance meeting led me to run away to the Roman Circus (Maximus) – actually to the United Nations Food & Agriculture Organization next door – where I worked as an attorney in the Human Resource department. After four years my husband and I returned to the U.S. But we missed La Dolce Vita: the sweet life with wonderful food and wine and the endless history that Italy offers. The gods smiled and another opportunity came along: six more years in Rome, this time working for the UN World Food Programme. Now retired and living near Seattle I wrote a memoir about our many happy and sometimes fraught experiences. It’s titled Coins in the Fountain, in memory of the many times I threw a coin in the Trevi Fountain to wish for yet another return to Rome.
How did your attraction for Rome and Italy start?
It started in a very round-about way. I always wanted to travel but had done little except Mexico and one trip to Europe during my first marriage. When the ferry from Dover docked at Hook of Holland I knew from the first moment I put foot on the Continent I wanted to see more. New marriage brought a man who agreed. And, a miracle and several years later, an opportunity came. A friend had returned from Rome and told me about working for the United Nations there. I applied and was selected. If he had said Paris, London,  Amsterdam or Oslo it would have been the same. But once in Rome and getting over the shock of becoming an expatriate (or innocent abroad I should say) I knew Italy was as close to perfection as you can find.
You wrote a book, “Coins in the Fountain” Can you tell something about it?
Here’s the “book blurb”
Pasta! Vino! Hill Towns! Coins in the Fountain will transport you to Italy where you can find out what it’s really like to live the expatriate life. It’s all here in the story of a couple who said “NO!” to middle age boredom and made a dash from a small-town in Oregon to cosmopolitan Rome when the author went to work for the United Nations.  In between actually working there were Italian weddings to attend, music to be heard, a close-up with the Pope, travel with the wine club and country weekends in Umbria where the Etruscans still seemed to be lurking about. A brush with the Italian medical system, an auto accident with the military police, a fall in the subway, interactions with an excitable landlord and helping pick grapes at harvest time all became part of their daily adventures. And of course there were many new friends like the countess with her butt-reducing machine and the count who served as a model for statues of naked horsemen.
Unexpectedly taking up early retirement, the author’s husband met strange vegetables in his valiant efforts to learn to cook Italian-style. When not struggling in the kitchen he played golf on a course where the rough featured snakes and unexploded bombs and crewed on a sailboat that came close to disaster on the way to Greece.
Part memoir, part travelogue to off-beat sites in Rome and elsewhere, you will be amused and intrigued with the stories of food, friends and adventures. You, too, will want to run away to join the Circus (the Circus Maximus, that is). And before you depart Rome, you will never forget to throw a coin in the Trevi Fountain to ensure a return to beautiful Rome and enchanting Italy.
You worked at the FAO, what did you experience over there?
My work was very interesting and challenging because it was the first time I had been in a true international environment with colleagues coming from every corner of the world. Many were in working in the field in difficult situations trying to provide aid while coping with war and natural disasters. My own job was more bureaucratic with work on pension, pay, credit union and medical issues including medical evacuations or even on occasion a staffmember’s death.
What is your favorite type of agriculture?
I love the beauty of orchards, when apples, peaches, oranges and lemons decorate the trees; but most of all I love olive trees with their silver-grey leaves and bright black olives in the late fall. Unfortunately our climate does not allow them or citrus to be grown but we have lots of apple, pear, peach and apricot trees in the Pacific Northwest.
In Rome we had the pleasure of an olive tree on our terrace providing some shade for us and our orchids.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
We have an extensive garden surrounding our house here in the cool damp Northwest. My favorite plants are rhododendreons which flourish from later winter to early summer splashing color in everyone’s gardens including ours. Our current garden has invasive plants like creeping ivy and vicious blackberry vines – hate them.
I was still in Rome I’d have to say mimosa is my favorite which always heralded spring days and International Women’s Day.
You traveled a lot, mention 100 countries out of 200, what was your most striking moment?
A hard question to answer. In the end I’d have to say it was sitting on one of the towers at Ankor Wat, Cambodia shortly after the Pol Pot regime collapsed. I was there as part of a UN World Food Programme mission, evaluating food aid distribution for workers who were trying to clean up and restore the ruins. As I sat contemplating the past, presence and future the sun set in the west and a full moon rose over the horizon. It was so overwhelming that I slipped a story about it in my book when I wrote abut WFP.
What was the biggest difference for you to overcome when you moved to Rome?
There were many but perhaps moving from our private home with lot and garden to an apartment house where, with the exception of one other person, no one spoke English.
What is you attitude to Rome nowadays?
I do love eternal Rome. It always brings mixed feelings because of the challenges of some aspects like the bureaucracy. When I was there last spring I saw firsthand how hard the economic crisis had hit with many shops closed. I read Italian news regularly and the economy and political situation is always to the forefront. But still…how can you not get a tear in your eye when you gaze at the Trevi Fountain or sit in Piazza Navona sipping a prosecco.
Can you tell something about your voluntary work in art and literature?
I serve on the Board of Directors for the Edmonds Center for the Arts, our local performing arts center bringing everything from jazz to rock to classical music and dance. On the literary side I am on the board of our local writer’s conference called Write on the Sound (we’re on Puget Sound in the State of Washington). I’m President of our local Edmonds library support group, Friends of the Edmonds Library, and am a founding ”mother” of a new group called EPIC which is just beginning – so far we have writing classes and speakers, and will have a literary contest this spring.
On food, which food do you like and which you would never eat?
After ten years in Italy I like Italian food, especially pasta dishes. My husband, bless his heart, became the cook while Iwas working there and he does a great job. In the winter he whips up an excellent pasta carbonara – always a favorite that brings back many memories. Otherwise it depends on which country we’re in – had wonderful rijsttafel in Amsterdam and Bali; lamb and souvlaki in Athens; lovely small oysters in Brittany; stroganoff  in St Petersburg and Cape Malay cuisine in Cape Town. But I admit cowardly skipping the fish maw on the breakfast table in Shanghai; stuck to dim sum and other items that looked familiar. I’ll soon be there again – maybe I’ll be more daring.
Being on the West Coast and having a large Asian population Seattle and the surrounding area has marvellous Thai, Chinese, Japanese. Vietnamese and Korean food.
I’m sure I’d eat just about anything if Iwas starving. Since I’m not I do not eat farm-raised salmon or anything that could be considered endangered. I don’t like the thought of eating horse or the donkey sausage hanging in a window in one of the towns in the Alban Hills outside Rome.
Which wines do you like?
For celebrations Champagne is never wrong; for sitting on our deck in the summer looking at cruise ships passing by on their way to Alaska I love a glass of prosecco. For warm winter meals there’s nothing like a Brunello or something else thick and red like Barolo. And for a glass before dinner a good malbec is nice. When traveling we try local wine and beer although sometimes the results are unusual like the Egyptian wine we jokingly called eau de Nil.
Can you tell me something about your “foodprint” A lot of waste we have in the Western world?
I recently read that half of the world’s food is wasted, much of it in the third world due to lack of transportation, storage and efficient distribution methods. Here in the West we have our own problems, not of too little but of too much, especially of processed foods which we try to avoid. Our own family food footprint isn’t large as we buy in small quantities only being two of us. But, we do throw some out from time to time I’m sorry to say.
In the Netherlands we have a scholar Mrs Louise Fresco. She states in her latest book, that only local produced and organic food is not enough to feed the world in the long run. Do you agree?
I would like to disagree but, unfortunately, I think she is correct. How would it be possible to feed everyone with shrinking land available and inadequate water resources combined with an ever-increasing population? I can’t imagine feeding the population of Mumbai that way – they can’t get enough of any kind now. Another problem is that organic food is more expensive, at least here where I live.
Happily for us in Puget Sound we have an ample supply of organic food in most grocery stores and speciality stores. We buy most of our food from these sources, much of it coming from local farmers and ranchers, and from our Farmer’s Market in summer.
What else do you want to tell?
Since we “met” by you saying you were reading a book on Byzantine history I’d like to add that I am fascinated by mosiacs – from the ancient Romans to the modern like Gino Severini’s work in Cortona. Ravenna is one of my favorite spots in Italy along with Monreale near Palermo and of course Hagia Sophia and the Chora in Istanbul.
My blog: http://aLittleLightExercise.blogspot.com is mostly travel essays but the title is based on an old novel set in Sicily where the author describes the monastic life: “The monks lived according to the motto ‘Good food and drink, not forgetting a little gentle exercise.’” It seemed to be an excellent receipe for living the good life.

My book can be found on Amazon with the link: http://www.amazon.com/Coins-In-The-Fountain-ebook/dp/B005M2RLAI/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1358548498&sr=8-1&keywords=coins+in+the+fountain

 

foto cover of Judith’s book (internet)
The Recipe for Judith

Kaleidoscopical is the word for the life and adventures of Judith. She traveled a lot. Did a lot of different things. She volunteers. Changed her life many times and in many directions. Wrote a wonderful book on living the good  life in Roma. An above all she likes mosaïcs form all over the Mare Nostrum. For Judith I have a pasta dish, containing Dutch mussels, a dash of chili pepper, parsley, grapes, zest, curry and turmeric powder to give the penne some color and spice. Topped with a  grilled langoustine. Of course there is wine. I would suggest a white one, made from the viognier grape varietal  from the Languedoc in Southern France. Apricot flavours to match the spicy hints in this dish.

 

Ingredients 4 persons:2 lbs/ 1 kg Dutch mussels, cleaned, preferably from Zeeland
4 big langoustines
1 chili pepper in rings
1/2 container of small wild cherry tomatoes (red, ornage and yellow)
1 red onion in rings
1 package of penne rigate
chopped parsley
1 red bell pepper
2 glasses of white wine
2 garlic cloves chopped
1 cup/ 250 g of seedles grapes in halves
1 tbs lemon zest
1 ts turmeric powder to color the penne
1/2 tbs curry powder
water
pepper and salt
olive oil

Preparation:

Bring to the boil some water and cook the penne rigate according to the instructions on it’s package. Chop the  red onion in rings, do the same with the chili pepper and garlic. Cut the red bell pepper in rings, halve the tomatoes, chop the parsley and put aside for later use. Grate some peel of the lemon, preferably an organic one.
Put some oil in a pan and gently fry the chili, onion, 1/2 tbs of curry powder and garlic. Add one glass of white wine and a glass of water. Add the mussels and bring to a boil. Cook for about 8 minutes and when the mussels are done, throw away the non openend ones. Put te mussels aside for later use. Grill the langoustines until ready. Put them under some aluminium foil. Pour some oil in another big pan and add the penne and 1 ts of turmeric powder.
Then add the mussels and bell pepper rings. Stir fry and add another glass of white wine. Leave to simmer for a short while. Season with some salt and pepper.
Put the dish on 4 big plates, garnish with the chopped parsley, halved grapes, halved tomatoes and some lemon zest. Put the grilled langoustines on top.

Mijn blog in 2013, what’s new?

Goedemorgen, gelukkig Nieuwjaar!  De kruitdampen zijn opgetrokken en de stilte van de eerste ochtend van het jaar omringt me. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde, een tabula rasa, schone lei. Ik heb er zin in dit jaar. Sommige onderwerpen op mijn blog gaan verdwijnen, sommige veranderen andere gaan extra aandacht krijgen. Nieuwe dingen ga ik toevoegen. Heerlijk vooruitkijken nu. Een heel jaar vol blogs over eten en wijn ligt voor me. Een korte samenvatting van mijn voornemens:

Gesprekken en gerechten:
Met deze serie ga ik onverdroten verder. De Engelstalige wel te verstaan, de Nederlandse versie was niet zo levensvatbaar. Ik noem het voortaan “Talk en table”‘ naar het idee van schrijfster Frances Mayes. Op de rol staan Jeff Titelius, reiziger in hart en nieren, Joe Wolff, koffiehuis expert (en dan bedoel ik niet dat soort koffiehuizen in Amsterdam) en Kate Hill kook”ster” uit de Gascogne. Ik verheug me op hun verhalen.

Ma Bourgogne:
Rond dit thema valt nog heel wat te bloggen. Recepten en wijnen gelardeerd met foto’s uit deze mooie streek.

Wijn:

Zal het smeersel blijven van mijn blog. Ga in 2013 weer nieuwe wijnen ontdekken en proeven. En erover berichten. En bij vragen over wijn, weest allen welkom.

Foodblogevent:
Ga zeker weer mee doen. Ik hoop dat dit jaar het zoet- en bakgehalte af zal nemen en er meer mannen een bijdrage gaan leveren aan het event. En dat het geheel wat meer verdieping krijgt. We gaan het meemaken.

Dit nieuwe jaar betekent ook een start van een aantal nieuwe dingen. Ben heel benieuwd wat de respons hierop zal zijn.

www.thuisafgehaald.nl:
Naast het schrijven over eten wil ik mensen dit jaar ook laten proeven van mijn kooksels. Sinds korte tijd sta ik op de site www.thuisafgehaald.nl. Een forum waarop kokers en afhaler elkaar ontmoeten. Heb je zin in iets lekkers? Kom dan eens iets afhalen. Eventueel met een lekker wijntje erbij!

Restyling blog:
Op korte termijn ga ik actief aan de slag met mijn vriendin Esmée Scholte. Zij opperde het idee om mijn blog opnieuw in te richten. We gaan hard werken aan het resultaat.

ACBM:
Het broeide al een tijdje, maar 2013 wordt het geboortejaar van de “ACBM” Intimi weten al een beetje wat dit betekent. De Anti Cupcake Behaviour Movement. Deze beweging is ontstaan als reactie op de overkill aan zoete gerechten. Ook wil de ACBM regelmatig tegengas geven tegen gewriemel met eten… Kan nog spannend worden.

En als laatste nieuwtje:

Gereons keuken thuis:
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Iets later dan de bedoeling was komt komend voorjaar mijn eerste boekje uit. “Gereons keuken thuis” Vol verhalen, recepten en wijnen.

Heel wat werk aan de winkel dus, het nieuwe jaar. Straight forward! Ik heb er veel zin in!

Ik start vandaag met een simpel soepje. Goed tegen katers of voor mensen die gewoon back to basic willen na al het feestgedruis. En de wijn sla ik vandaag even over.

Nodig 4 personen:

1 kg iets kruimige aardappels
2 uien
2 tenen knoflook
1 prei
halve knolselderij
125 g spekblokjes
water
1 bouillonblokje (kip)
bieslook
potje crème fraîche
peper en zout

Bereiding:

Schil de aardappels en snijd in stukken. Maak de selderij schoon en snijd in blokjes. Was en snijd de prei in ringen. Snipper de ui. Pel de tenen knoflook. Verhit wat olie in een pan en bak de spekjes uit. Fruit daarna de uien mee. Doe de knoflook erbij en alle groenten. Bak kort aan. Zet alles onder water en verkruimel het bouillon blokje in het vocht. Breng aan de kook. Laat alles een half uur rustig pruttelen. Controleer of alles gaar is. Pureer de soep met een staafmixer en voeg de crème fraîche toe. Maak de soep af met wat peper, zout en fijn geknipte bieslook.

Sneeuwjacht tijd voor een pastitsio

 foto sneeuw in december 

Ik kijk deze ochtend uit het raam en zie het grote wit. Het sneeuwt en niet zo een beetje ook. Code oranje voor het verkeer, alles loopt vast. Ik zal me altijd blijven afvragen hoe ze dat in Groenland doen. Want naast sneeuw is het daar in deze tijd van het jaar ook nog eens de hele dag aardedonker. Binnenblijven dus, een winterslaap houden. Doen ijsberen ook. Het beste wat je kunt doen is gewoon binnenblijven, de kachel aan en sudderen, zoals ik dat noem. Een mooie dag voor een ovenschotel, warm met veel kaas. Vandaag een ovenschotel, lekker stevig eten om de kacheltjes in je lijf brandende te houden.  Het gerecht lijkt op een Griekse pastitsio, het antwoord van de Hellenen op lasagne. Dikke lagen pasta in een gehakt- en bechamelsaus. Zo maak ik hem niet. Ik maak meestal deze pasta taart met een tomaten- en gehaktsaus, kaas en een korst van bladerdeeg erop. En veel kaas! Kan warm en koud worden gegeten. Maar warm zo direct uit de oven is te prefereren zolang het nog sneeuwt. We drinken bij de pastitsio een rode Barbera d’Asti, vol fruit en een klein zuurtje bij de tomatensaus.

Nodig  4 personen:
400 g rundergehakt
2 blikken gepelde tomaten
2 uien
2 tenen knoflook
2 tl paprikapoeder
2 tl oregano
1 tl tijm
olijfolie
400 g penne
1 el balsamico
peper en zout
300 g jonge kaas
100 g oude kaas
boter
5 vellen bladerdeeg
Bereiding:
Kook de penne beetgaar. Verhit olie in een pan en braad het gehakt aan. Voeg de ui en geperste knoflook toe en laat kort meebakken. Voeg alle kruiden en paprikapoeder toe. Doe de uitgelekte gepelde tomaten en balsamico erbij en laat de saus sudderen. Breng de saus op smaak met peper en zout. Vet een schaal in met wat boter. Doe de helft gekookte penne in de schaal en schep wat saus erover. Strooi er de jonge en oude kaas over. Dan weer een laag penne en saus en nog eens bestrooien met de kaas. Als laatste nog een laagje kaas en dan de vellen bladerdeeg. duw deze goed aan. Bak de pastitsio 25 minuten op 180 graden totdat het bladerdeeg een mooie bruine kleur heeft. Serveer deze ovenschotel met een tomaten en rode paprika salade.

Warm eten met tevredenheid moussaka

019

Ik realiseerde me vanochtend ineens, dat ik nog nooit heb geblogd over warm eten met tevredenheid. Over troostende desserts wel, maar dat is iets van een geheel andere orde. Ik heb het nu over warme gerechten voor na een lange dag werken of als je op pad bent geweest. Van die gerechten die de nodige inspanning vergen om ze te bereiden. In dit geval heb ik het over moussaka. De Griekse klassieker uit de bergen.  Soulfood par excellence In de ochtend werd van oudsher de moussaka geassembleerd en daarna door de vrouwen van het dorp naar de nog hete oven van de bakker gebracht. Konden de dames meteen even bijkletsen, alvorens aan de was te gaan. Mannen deden dat elders, in het kafeneío, het dorpscafé. Tegen lunchtijd was het goedje klaar. Aan tafel. Gelukkig gaat het ook in het hedendaagse Griekenland niet meer zo. Zou toch saai wezen, als man alleen maar in de kroeg zitten en als vrouw twee keer per dag naar de bakker. Tijden veranderden. Het gerecht gelukkig niet. Laagjes aardappel, groentes, vleessaus, de bechamelsaus en kaas maken warme maaltijd met tevredenheid. Eutuxía, instant tevredenheid. Goed gedaan vrouw, zou de Griekse man mompelen onder zijn pet uit. Mijn versie doet naast aubergine en aardappel ook andere groenten erbij. Bij de moussaka drinken we een stevige rode wijn, zoals die van Château de Nages, costières de  Nîmes.

 

Nodig 4 personen:
2 aubergines in plakken
1 courgette
1 rode paprika
3 aardappels in dunne plakjes
2 rode uien gesnipperd
2 tl kaneelpoeder
1 pakje passato van tomaten
1 glas rode wijn
500 g runder- of lamsgehakt
2 tenen knoflook fijn gehakt
peterselie
Peper en zout
olijfolie
3 dl melk
60 g boter
60 g bloem
1 tl nootmuskaat
100 g gruyère
2 eidooiers

 

Bereiding:
Bak alle groente kort aan in de olie en laat uitlekken op keukenpapier. Fruit de uien in wat olie. Voeg twee tenen knoflook toe. Bak daarna het gehakt mee. Voeg de kaneelpoeder, peper en zout toe. Blus het geheel af met de rode wijn. Voeg de tomatensaus toe. Laat kort sudderen. Vet een ovenschaal in en maak om en om lagen van rauwe aardappel, groente, peterselie en vleessaus. Maak een bechamelsaus. Verhit de melk. Smelt in een andere pan de boter, voeg de bloem toe en maak er een lichtbruine roux van. Giet langzaam de hete melk erbij en blijf roeren. Laat de saus iets inkoken en voeg nootmuskaat, peper en zout toe. Laat de saus afkoelen en voeg de gruyère toe. Voeg wat melk toe als de saus te dik wordt. Als de saus verder is afgekoeld kunnen de twee eidooiers worden toegevoegd. Giet de bechamelsaus in de ovenschotel. Bak de moussaka 1 uur in hete oven op 180 graden.

Puur Italiaans wat is dat?

 

foto markt in Napoli

 

Mensen hebben altijd de neiging te willen dromen, weg uit de sleur van alledag. Het wordt kouder hier in Nederland en de dagen korter. Snel zal de zomertijd voorbij zijn. Dan is het aantrekkelijk om puur Italiaans te nemen als onderwerp voor  het foodblogevent van de maand oktober. Zo houd je in gedachten toch het zonnetje nog een beetje in huis.
Het thema van deze maand is voor mij één van reflectie. Wat is puur en wat is Italiaans? Daar kun je een behoorlijk epistel over schrijven. Ga ik overigens niet doen. Zijn de pasta slurpende oude mannetjes en vrouwtjes uit een Toscaanse Unilever reclame, een fashionista uit Milano met één blaadje sla op het bord of de net aangespoelde gasten op Lampedusa puur Italiaans? Wie het weet mag het zeggen. Dan heb ik het nog niet eens over de verschillen van de regio’s onderling. Ik wil het niet op mijn geweten hebben een culinaire (burger) oorlog te zijn gestart.
Omdat deze gedachten mij niet verder brengen, ben ik per product gaan wikken en wegen wat nu puur Italiaans is. Blijkt dat veel dingen die wij als puur Italiaans zien, toch ook een import artikel te zijn in Italië. Tomaten komen uit Latijns Amerika, koffie uit Ethiopië, de Arabieren brachten de citroen mee en Marco Polo de pasta. Daarmee komen we dus ook niet verder.
Waarschijnlijk is het dan het gevoel van puur Italiaans: het eten aan lange tafels, met vele gasten en dan uren lang. in de keuken staat de mama potten pasta te koken, involtini te maken en elke gang wordt met applaus verwelkomd. Zoiets dus… Maar dat vind ik ook een beetje cliché. Te mooi om waar te zijn. want hoe weet je op die plaatjes nu of neef Matteo niet het bloed van broer Niccola kan drinken? En of iedereen werkelijk welkom was? Zal altijd een mythe blijven.
Blijft wel een feit dat Italianen hechten aan hun klokkentoren, het eten dat grootmoeder maakte en er tijd genomen wordt voor het bereiden van eten en het genieten. Mangia bene stare bene. Misschien is dat het puur Italiaans gevoel. Daarvoor hoef je niet per se iets Italiaans te koken. Mijn recept is worstjes van de wijnboer. Een gerecht dat smaken combineert voor de hongerige druivenplukkers. Universeel is en mensen verbroedert, zoals ik op onze laatste Nederlandse buurtfeest zag!  Dus maak deze stoofpot en butta la pasta…. We drinken er een rode Morellino di Scansano bij. Uit de Maremma.

Carol Drinkwater, Stuffed farmer’s bread.

 

 Picture courtesy Carol Drinkwater from her website
Recently I invited Carol Drinkwater to particpate in my series “geprekken en gerechten” (conversation and recipes) Carol Drinkwater is an exceptional and multi talented woman.  She starred as an actress in many TV series, on stage and films. In the Netherlands we know her as Helen Herriot from the series ”All creatures great and small” that is now again on Dutch television. She is a film maker. Carol is also a writer of many books,  her memoirs on buying a house, called Appassionata, and her adventures in the Provence. She restored its olive groves and got an AOC. This resulted in another passion. Carol dived into the history and culture of the olive tree and its fruits. I am now reading her book the “Olive Tree” It can be said that she became a real expert on this topic. For all these reasons and from a culinary point of view I am very interested what she will answer to my questions. Let’s see if  I can write her a recipe,  that  reflects  her passions and talents. And sure, a Provencal touch and olive oil will be in the recipe.
Who is Carol Drinkwater? Tell me some more
I was born in London though I am Irish and my Irish culture and background is very important to me. I believe that the passion the Irish have expressed to win back their land and to rediscover their own identity is an energy I have directed in other ways. I am equally passionate about my life in France where I am married to a French documentary film producer. Together, we make films and tell stories with words and pictures. I think of myself as an actress, writer and filmmaker.
When did you start acting and which role you still remember?
My very first role was playing the small girl in Arther Miller’s The Crucible. I was eleven-years old. This was at the loacl repertory theatre. I had wanted to act from the age of about four but this experience consolidated the dream for me. My first professional role was in Stanley Kubrick’s film,Clockwork Orange. This was directly after drama school.
You wrote me that you were filming this June, when did you start these activities? And what kind of films you make?
We have been shooting a five-film documentary series inspired by my two books The Olive Routeand The Olive Tree. We have been shooting all around the Mediterranean. It was has been a very special experience.
You wrote a lot of books, childrens books, but also memoirs of buying a house and living in France, on olive trees, can you tell something more on your writing?
I have been writing since I was a small girl but only began to write professionally in the late 80s. My husband, Michel, encouraged me to get on with it. My first book was for youngsters, The Haunted School, and we made it into a film in Australia. It won the Chicago Film festival’s gold award for children’s films.
The Olive Farm is the first book in the Olive series. It is translated into Dutch and has sold very well there. It recounst the stories of our purchase of this rundown olive farm here in Provence. There are now seven books in the series icluding a fabulous photogrpahic book called The Illustrated Olive Farm. This series of books has sold well more than a million copies.
If you had to choose, only one option is possible, between being a writer or actress? What would it be?
I never make this choice because I don’t see a line down the middle between them. I am telling a story as an actress just as much as when I write a book. I like to think I am someone who takes people and situations from life and turns them nto fascinating stories.
You als write historical novels, in August, your new book Nowhere to Run will be published? Can you give a clue?
This is one in my young adult series published by Scholastic Books in the UK. It is the story of a young girl, Rebecca, who escapes from Poland in 1938 and they head for Paris. From Paris, they are forced to run to the South of France. And then they must run again, which explains the title. They are a Jewish family trying to escape the Nazis.. I love this book. I hope t will be as succesful as the others in the series.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
Well, I must say olive trees. Of course! I have travelled all over the Mediterranean in search of their stories, the stories of those who live by the olive tree and the history of the tree. It is a very very fascinating plant. There is no plant I don’t like though I am not very inspired by ivy because its roots breaks up our walls…
You traveled a lot worldwide,  what are your favorite spots?
Many places. I love Australia and I am very fond of Palestine and Lebanon. The Middle East because its cultures are so old and, sadly, confused and tragic. Palestine is a very beautiful land with a heartbreaking history. I also love the island of Sicily and, of course, the South of France.
What was the biggest difference between your life in the UK and France?
I was never very at home in the UK. I prefer to be in southern Ireland but the weather in Ireland is a bit cold for me. I am a lizard and love the sun. Here, in the south of France, I have found my spot, you might say. Like a dog curled up sleeping on the terrace.
Has it been easy to adapt for you to the French customs?
No, they were waiting to welcome me here!
Can you tell me some more on the olive growing process? That must be quite a hard job
It is a very time-consuling provcess and that is why olive oil can be very expensive. We pick our fruits by hand and we use no pesticides on the land. This is an organic farm and that, too, adds to the challenges. The trees need little watering because they are very drought-resistant but they need pruning every second year and we have to watch for an insect called the olive fruit fly that lays its eggs in the growing drupe. This is usually why farmers spray with chemicals but we are always looking for organic methods to combat the fly. It’s not easy!
Last April I visited the South of France and was caught again by the blue of the Sea, the yellow of the Sun and the snow in the mountains? After all these years, are you still taken by thes colours?
Every day, I marvel at the beaty and the colours. Now, midsummer, the garden is ablaze with oleander flowers of vibrant reds, picks, shades of apricot and the bougainvilleas. Oh, it is a joy to see them.
On food, which dish you prefer the most? And ofcourse what food you dislike?
I enjoy seafood very much. I like sea bass and cod meals and I love good pastas when I am in Italy. Fresh salads from the garden with lots of tomatoes….
What wine do you like?
I most enjoy a white Burgundy in summer and good Bordeaux reds in winter
What else do you want to share?
Thank you for inviting me to play this little culinary game with you. It’s a terrific idea. I have many readers in Holland and it is always a pleasure to hear from them. If you want to know more about me my website is www.caroldrinkwater.com and I have a fabulous and very active Facebook pagehttps://www.facebook.com/olive.farm. You can always talk to me there.
 Picture the Olive tree on my outside table
 
 
 
The recipe:
 
I found in the book Cuisine du Terroir (ISBN 0-9512121-0-9) a recipe that dates from Ancient Greek times in the area where Carol lives. It is a stuffed Savoy cabbage cooked for three hours in a piece of cheese cloth. It is called Sou Fassum. This time consuming recipe is still made in Antibes and Grasse.  For Carol I have a creative recipe of a rustic bread stuffed with vegetables, lamb sausages and Greek feta cheese. And needless to say delicious Extra Vierge olive oil. This dish can be served warm and cold. Or she can take it with her on a trip or as a snack when working in her olive grove. To pair this dish I would suggest a red Rhône wine, like the one from Vacqueyras
Ingredients for 4 persons:
1 big round loaf of rustic bread
8 lamb sausages
50 g of black olives cut in halves
1 tbs lemon zest
1 red bell pepper
200 g French haricot beans
1 courgette
1 container of wild cherry tomatoes
1 red onion
1 ts chopped rosemary
basil leaves
oregano leaves
1 clove of garlic
125 g feta cheese
1 dl olive oil EV
salt and pepper
Preparation:
Cut the upper third part from the loaf. This will later serve as a lid. With a spoon remove the crumble from the inside. The bread becomes a kind of bowl. Keep some bread crumbs apart. Cook the French haricot beans for several minutes. Cut the bell pepper and courgette in dices. Do the same with the garlic and onion. Heat some oil in a pan and  fry the onion and vegetables for 3 minutes. Add the chopped garlic, lemon zest and rosemary.  Roast the lamb sausages until almost done and cut them in pieces. Mix everything in a large bowl, adding the bread crumbs, halved cherry tomatoes, crumbled feta cheese, torn basil leaves, the oregano leaves and halved black olives. Give it a good dash of olive oil and season with salt and pepper. Fill the bread bowl with this mix and put the lid on. Set the oven on 100 degrees Celcius and warm the bread  for about 10 minutes. Serve this dish with a nice watercress salad with just a dash of EV olive oil and lemon juice.

 

The Tuscan Sun Cookbook, spaghetti met krab.

 

foto cover kookboek

De zomer laat het deze reis afweten. Geen warme avonden om al fresco zoals dat zo mooi heet te tafelen. Nou ja dan halen we gewoon de zuidelijke zon in huis. In maart verscheen het nieuwste werk van Frances Mayes, een kookboek. Samen met haar man Ed heeft ze eindeloos gekookt en gebakken met als resultaat het “Tuscan Sun Cookbook“. (ISBN 978-0-307-88528-9) In dit mooi geïllustreerde kookboek met foto’s van Steven Rothfield gunt mijn vriendin Frances een kijkje in haar Toscaanse keuken. Zij begon 20 jaar geleden te koken met beperkte middelen in haar nog te renoveren huis Bramasole. Daarna verkende zij beetje bij beetje de eetcultuur van de Toscanen, van haar vrienden en buren. Het kookboek bevat gerechten, die je kunt verwachten als je bij Frances en Ed op bezoek komt. Heerlijk eten en een “casa aperta”, open huis, zoals zij dat noemt. Ook lardeert zij het kookboek met verhalen uit haar eerdere boeken, foto’s van vrienden en haar huizen. Een speciale zeer praktische sectie bevat tips om een Italiaanse voorraad in huis te halen. Al met al een heerlijk boek om in te lezen en om uit te koken. Nu het zomerweer nog. Uit het “Tuscan Sun Cookbook” maak ik een spaghetti met krab, zest en witte wijn. Een lichte maaltijd. Salade erbij en presto! Een lekker koude sauvignon blanc erbij. Voor de verandering eens één uit Nieuw Zeeland, koel en crisp.

Nodig 4 personen

400 g spaghetti
400 g krabvlees
2 el olijfolie eerste persing
1 glas witte wijn
sap van halve citroen
1 el citroenrasp
zout en zwarte peper
50 g Parmezaanse kaas
gehakte peterselie

Bereiding:

Kook de spaghetti al dente. Meng het krabvlees met de olijfolie, peper en zout. Verwarm in een pan en voeg de witte wijn toe. Als het kookt kun je meteen het vuur uitzetten. Meng de spaghetti en de krab en voeg de zest en sap van de citroen toe. Bestrooi het gerecht met de Parmezaanse kaas en peterselie. Indien de pasta iets meer vocht nodig heeft kun je wat kookvocht van de spaghetti toevoegen.

James Ernest Shaw a talented man, Chicken Tajine

 

foto: James Ernest Shaw


Some while ago I read about James Ernest Shaw through the weblog of an other American writer. I discovered that James is a man of many talents and passions. Filmmaker by origin, farmer and  writer. This man has a lot of stories to tell. A virtual conversation began through, mail and on social media on his latest book An Italian Journey. I immediately ordered his book and started to read his adventures in the olive groves of Italy. James most ardent question is the why of Italy! I invited him to particpate in “geprekken en gerechten” (conversation and recipes) Let’s see if we can conceive a dish for James Ernest from the answers he gives to my questions. Needless to say that this willl be an organic dish and olives to be an ingredient. And likely more elements from the Mediterranean.
Who is James Ernest Shaw? Tell me some more.
I am a retired filmmaker of documentary and adventure films. I grew up in the middle part of America, in wheat country in southwestern Nebraska. As a youngster I loved bicycling. I took my first long distance ride to the mountains of Colorado when I was fifteen and discovered that people are very open and welcoming to people who tour via bicycle.
How did your attraction for Italy and the Italians start?
My attraction for Italy began early – my best friend was Italian, his family owned a restaurant, and the food was very good. They also had a beautiful daughter. I briefly tell of her in the introduction to “An Italian Journey.”
Currently you own an organic farm, when did you start these activities?
I became interested in small scale farming when I read “The Unsettling of America” by Wendell Berry in the 1980s when I was researching the production of a film for a huge agribusiness client. Berry’s book opened my eyes to the abuses of agribusiness that attempt to overwhelm the natural cycles.
What is your favorite type of agriculture?
Small scale family farming. I love that small farms not only raise great food, they tend to raise outstanding families and citizens as well. Family farms grow strong work ethics.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that.
I love lots of plants, but my favorite may well be wild plums. Once when my father was baling hay we discovered a bountiful harvest of plums surrounding the hay fields. My mother turned those plums into a delicious and very tart jam that I loved eating with homemade bread. Decades later, when I discovered that the farm I was considering buying had dozens of thickets of wild plums, I was ecstatic.
You traveled by bike through Tuscany, picking olives, what was your most striking moment? Many moments come to mind, some of which I relate in the book, but in general the thing that I can say is that traveling by bike rewards the rider with many unplanned and unexpected treasures, those special moments when the sunlight paints a landscape with a special glow, or you take shelter from a passing rainshower and are treated to the delicious smells of a field that has just been plowed and wetted down – I love that smell of freshly moistened earth.
Are there differences between American and Italian farmers?
 Yes. The important distinction is not that one is Italian and one American, but the differences are due to what food is being produced. American agriculture tends toward more mechanization because of the food that we tend to raise – wheat, corn, etc. Olives and grapes require more personal involvment – those activities require people and that builds stronger communities.
You talk a lot on the hand of God in the Tuscan landscape. Does that also apply to Colorado and Winsconsin?
No, the collaboration between man and God in creating the landscapes is not so noticeable in Colorado and Wisconsin. Small scale farming such as is prevalent in Tuscany shows off the collaboration much better – whether it is a rock wall defining a field or an odd-shaped pasture, the hand of man is seen much better in Tuscany. In Colorado and Wisconsin and my home state of Nebraska, the landscape and countryside is more a production of big tractors and machinery and less the production of a man working with his hands.
And for whom you would like to pick olives again and why?
 I would like to revisit all the farms where I worked, but I have a special fondness for Pietro and Aurora because in them I saw the battles that I see playing out in agriculture worldwide, between small scale farming and agribusiness, between farming for love and farming for business – both are important. It comes down to a question of balance and coming to the understanding that the land must be respected. We can get in trouble when we get so focused on high yields that we damage the land that sustains us.
On food, which food do you like and which you would never eat?
I can’t think of any food that I wouldn’t eat, except things like ants. I love tomatoes – they bring out the flavors of all foods so well. I also have a great fondness for potatoes – especially when they go from being in the earth to being on my plate in less than thirty minutes. I love fresh potatoes and tomatoes.
What wines do you like?
I seem to like everything I’ve tried from the Montepulciano area. I also have found that I enjoy making my own wine. Last year I made a particularly fine-tasting red wine from our raspberries – love drinking wine from my own land.
Can you tell me something about your “foodprint” A lot of waste we have in the Western world?
My wife and I favor local food. We enjoy getting to know our local producers and our local shopkeepers. We are raising less of our own now that our children are on their own (for the most part). We are now enjoying buying more of our food from our neighbors.
What else do you want to tell/share?
 If you want to get to know more about farming, or about people, I highly recommend volunteering to help with harvest, or planting, or cultivating, especially if you also receive an invitation to join the farmers at their kitchen tables. It will be an experience that you will never forget.

The Dish, chicken tajine with lemon and green olives
The dish I suggest for James Ernest will be a Moroccan tajine made of chicken thighs, olives and cured lemons. I chose this dish for him first ofcourse because of the green olives, but also for its flavors. I prepared this dish many times when giving a cooking class. A tajine is a stonewear cooking pot they use for hot pots like this. It has a conic lid and works like a kind of oven. It can be used on your stove as well on your way on a fire. Cured lemons are easy to make. Make sure they are organic. To drink I suggest a white Languedoc viognier wine. With its fruity tones to pair the 1000 and 1 night flavors.

Ingredients 6 persons:

4 sweet onions
6/8 chicken thighs
6 oz dryed apricots soaked for 1 hour, chopped
1/2 bushel of flat parsley
1/2 bushel of cilantro
3 cloves of garlic finely chopped
1 ts ginger powder
1 ts turmeric powder
5 saffron threads
1 red chili pepper, sliced
juice of half a lemon
1 cured lemon in tiny pieces
olive oil to fry
water
pepper and salt

Preparation:

Rip the leaves of the parsley and cilantro. Put these leaves aside in a bowl to use later on. Make sure you do not throw away the stems of the herbs. They will be used in the stewing process. In a flat pan you heat some oil and fry the chicken thighs, rubbed with salt and pepper. Fry them golden brown. Get the meat of the pan and put them together with the herb stems in the tajine pot. Put the chopped onions, the garlic, ginger powder, turmeric, saffron and chilipepper in the same oil and fry. Add some water and pour everyhting on the meat in the tajine. Cover the tajine with its lid and let simmer slowly. Do not forget to add some water as to prevent dish from cooking dry. After 30 minutes you add some lemon juice and all the green herbs. At the end when the chicken meat is done you add the green olives, apricots and cured lemons, just to warm. Season with some salt and pepper.
Serve this dish with some steamed couscous.

Cured lemons

Wash the lemons thouroughly. Put a big jar in boiling water to pasteurize. Cut the organic lemons in 4 parts, but make sure that the lemons are not cut in 4 (loose) pieces. Put some salt flakes in each lemon and close. Put the lemons in the jar and press them thightly. Close jar and store for hree days in a dark spot. If after this period the lemons are not totaaly covered by their own juices, add some boiling water and salt flakes. For seasoning add some bay leaves and rosemary. Pour some olive oil EV on top to tighten from air. Store the jar for a month in a dark place.

Dolmadakia, gevulde wijnbladeren

 

 foto wijnrank in blad

Het moest er toch eens van komen op mijn blog. Een recept voor gevulde wijnbladeren. Onlangs herinnerde een huisgenoot uit mijn studietijd aan dit gerecht. “Op zondag”, zo zei hij “was er altijd wat te eten en altijd exotische dingen. Jij maakte altijd iets spannends!” Dit was in 1985 en in het studenten huis was het vooral macaroni met saus uit een zakje wat de klok sloeg. Wonderwel sloegen gevulde wijnbladeren aan en ging ik regelmatig naar de markt om wijnbladeren te kopen en deze te vullen met een gehakt mengsel. Koken en klaar. Je kon ze warm of koud eten. Als maaltijd of als borrelhapje. Van oudsher worden in Griekenland wijnbladeren ingelegd in zout. In de zomer zijn deze bladeren een mooi zonnescherm en in de winter een lekkere groente. En er bestaan vele varianten vulling. Op Santorini worden ze vaak gevuld met slachtresten. Ook zo een voorbeeld van de noodzaak om alles te gebruiken wat er voorhanden is. De dolmadakia kun je serveren met een dressing van olie en citroensap. Wij dronken er meestal ouzo bij, maar dat is een ander verhaal.

Nodig:

30 wijnbladeren afgespoeld
3 el gehakte peterselie
1 el oregano blaadjes
1 rode ui
250 g lamsgehakt
100 rijst
2 tenen knoflook geperst
peper en zout
citroensap
citroen rasp
olijfolie
1 (groente) bouillonblokje

Bereiding:

Haal de ingemaakte wijnbladeren voorzichtig van elkaar, spoel ze af en kook ze ongeveer 10 minuten. Rasp wat zest van de citroen. Pers de rest van de citroen uit. Meng de rijst, het lamsgehakt, de citroenrasp, knoflook, peper, zout en kruiden door elkaar. Leg één voor één de wijnbladeren met de nerf naar boven, leg er een eetlepel vulling op en rol goed dicht. Vouw de zijkanten om de vulling naar binnen. Leg de pakketjes in een pan. Voeg het citroensap en 2 el olijfolie toe. Vul de pan met water tot de wijnblad rolletjes net onderstaan. Een bouillonblokje erbij en de rolletjes in een half uur gaar koken. Let op dat je op de rolletjes een hittebestendig bord legt. Dit voorkomt dat de dolmadakia gaan drijven en uit elkaar vallen.

Citroen, zomer, zon, scaloppine

 foto: Menton, Franse citrusstad

Citroen, limone, citron… lemon. Als de zon weer gaat schijnen, komt voor mij ook de citroen weer in beeld. Mooie zomerse gele vrucht. Te gebruiken in drankjes, bij gegrild vlees of als sorbet. De familie van de citroenen is heel groot en veelzijdig: de gewone gele, die overal langs de Middellandse Zee groeit, de groene, de citroen uit Menton, de cederappel of yuzu. Elke vrucht met zijn eigen smaak en geur. Maar altijd die zomerse geur. We hebben de citroen te danken aan de Arabieren, die deze uit het Verre Oosten meebrachten. De verspreiding ging rap in het Mediterrane gebeid. Wie kent niet de sterke geur van citrusbloesems op een warme avond. En in Menton, met zijn micro klimaat wordt er zelfs een heel festival gewijd aan de citroen.
Tot de 19e eeuw werden citroen vooral therapeutisch gebruikt als bron van vitamine C. Daarna ontstond de gewoonte met citroen te gaan koken. Met de schil, het sap of het vruchtvlees. Het wit van de vrucht leent zich er niet voor, dat is bitter. Citroen geeft een frisse hint aan je gerecht en haalt smaken op.  Bij een recept met citroen denk ik meteen aan scaloppine al limone. Dunne schnitzeltjes in een citroenbadje. Ik maak deze met wat basilicum, nog zo een frisse smaak. De wijn die daar bij past komt uit de regio van Alpes Maritimes, uit Bellet, de kleinste appellation uit Frankrijk, vlak bij Nice. Droge witte wijn aromatische tonen voor bij de scaloppine.

Nodig 4 personen:

4 varkensfiletjes, overdwars doorgesneden en plat geslagen tussen folie.
1 citroen
gehakte peterselie
glas witte wijn
peper
zout
basilicum
1 teen knoflook fijn gehakt
80 g boter
5 el bloem
olijfolie

Bereiding:

Was de citroen goed schoon en rasp van de schil ongeveer 1 el zest af. Pers het sap uit. Je hebt ongeveer 3 el nodig. Sla de varkensfilet met een pan plat tussen plastic folie. Wentel de stukjes vlees door de bloem, gemend met peper en zout. Verhit de olie met een klein klontje boter. Bak de schnitzels kort aan en zet even apart onder folie of in lauwe oven. Fruit snel de knoflook in de pan en blus af met glas wijn. Voeg de citroenrasp en het sap toe en laat kort sudderen. Voeg de peterselie toe. leg het vlees terug in de pan. Verspreid de rest van de boter in kleine klontje en laat smelten. Serveer de scaloppine met saus erover. Bestrooi met basilicumblaadjes. Eventueel nog wat peper uit de molen. Erbij gekookte spaghetti.

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten