reizen Archives - Pagina 3 van 13 - Gereons Keuken Thuis

16/09/202116/09/2021

Gereons Mag nazomereditie 2021.

Gereons Mag nazomereditie 2021. Het zit er weer op de zomer! Hij begon maar niet sinds mei. In tegenstelling tot de hit van Gerard Cox. Wisselvalligheid was het toverwoord van de weergoden. Met op de ene dag een verrukkelijk zonnige stranddag, direct gevolgd door een dag, die in de herfstvakantie niet zou hebben misstaan. Dat was het weer. Inmiddels is het half september en kunnen we als we de regering mogen geloven een versoepelde herfst tegemoet zien. We gaan het meemaken! De herfst van Gereons Keuken Thuis staat in het teken van een “grand tour” aankomend najaar, maar daarover lezen jullie later meer. Nu eerst de nazomereditie van Gereons Mag met een leuke selectie voor de hopelijk mooie dagen die nog gaan volgen in september. Hamburgers van erwten uit het nieuwe boek van Pascale Naessens, het woon & werknummer van De Smaak van Italië, komkommerpickles van Peter van Berckel, een nieuwe mooie tentoonstelling in het Amsterdamse Van Gogh Museum, wijn, een banaan-batido uit de foodybox, fris scheren van lijf en leden en bloemen van de Utrechtse Heuvelrug en tot slot patisserie van de Nieuwendijk.

Ik eet zo graag. Het nieuwe kookboek van Pascale Naessens. Lekker, eenvoudig en gezond. Vorige week at Gereons Keuken Thuis onderweg een aantal keren buiten de deur. Hetgeen mij regelmatig niet goed bekomt. Want veel dingen, die je eet in sommige restaurants zijn vaak sous vide, processed food en staan bol van de suikers en vetten. En in mijn geval MSG. Misschien ben ik wel een oude zeur en vind ik dingen vaak niet lekker, misschien is dat het? Waar ligt dat toch aan? Ben ik door de jaren heen, met het koken met verse producten en bezig zijn met een gezond dieet zelf veranderd? Welnee!, luidt het antwoord van Pascale Naessens in haar nieuwe boek. Het heeft te maken met een equilibrium in je voedingspatroon. Zo kwam Pascale geen gram aan tijdens de corona pandemie. Ik zelf trouwens ook niet. Terwijl ze niet minder at of dronk. Lees meer.

foto: hamburger van erwten uit Ik eet zo graag.

RECEPT: Hamburger van doperwten en feta, met een salade.

Nodig:

2 grote eieren

300 g doperwten (vers of diepvries)

100 g feta

2 knoflookteentjes

2 eetlepels amandelmeel

10 g krulpeterselie

rode biet

rode scheuten van radijs of biet

rucola

mayonaise

peper & zout

kokosvet of boter

olijfolie (salade)

Bereiding:

Kook de verse doperwten 3 minuten of ontdooi de diepvrieserwten en giet het water weg. Leg de heft van de feta en 100 gram van de doperwten opzij. Doe de rest van de feta en de doperwten samen met de knoflook, het amandelmeel, de krulpeterselie, de eieren, peper en zout in een hakmolentje en mix tot een dikke massa. Plet de overgebleven erwten met een vork, verbrokkel de overige feta en meng met een lepel door de brij. Verhit kokosvet of boter in een pan. Vorm tussen je handpalmen een hamburger (toegegeven, dat is niet zo eenvoudig, want het is een plakkerig mengsel) en leg die in het hete vet. Leg er twee per keer in en doe het deksel op de pan. Laat 2 tot 3 minuten garen en draai voorzichtig om met een spatel. Bak de andere kant ook een paar minuten.

Maak de salade. Trek slierten van rode biet met een dunschiller met tandjes. Leg deze in een kom. Doe er de scheuten en rucola bij. Meng met olijfolie. Leg de salade op de borden en schik de hamburgers erop. Serveer eventueel met mayonaise, waardoor wat fijngesneden krulpeterselie is gemengd.

foto: de gezichten van de Aardappeleters

De Aardappeleters: misser of meesterwerk? Vanaf 8 oktober a.s. is er een nieuwe tentoonstelling te zien in het Amsterdamse Van Gogh Museum, gewijd aan het schilderij De Aardappeleters. Vincent van Gogh schilderde het in 1881 in het Brabantse Nuenen. De tentoonstelling staat geheel in het teken van het ontstaan van dit wereldberoemde schilderij. Een voorbeeld van Vincents toewijding en doorzettingsvermogen. Het schilderij had een grote betekenis voor Van Gogh, maar oogstte destijds ook veel kritiek. Het Van Gogh Museum vertelt nu het verhaal van De Aardappeleters aan de hand van een selectie schilderijen, tekeningen, schetsen en brieven van Van Gogh. Ook zijn er werken van tijdgenoten te zien zoals Jozef Israëls en Anthon van Rappard. In het speciale Aardappeleters-atelier kan de bezoeker nog dichter bij het schilderij komen. In een levensgrote maquette van de boerenwoning van de op De Aardappeleters afgebeelde familie De Groot-van Rooij worden een aantal workshops gegeven. Zo kan de bezoeker zich een eigen beeld vormen over wat Van Gogh zag, toen hij het doek schilderde. Een bezoek aan deze mooie tentoonstelling boek je hier.

De Smaak van Italië wonen & werken. De vakanties zijn voorbij en velen hebben rondgetoerd door de Laars met hun ingevulde coronaformulieren en QR code als toegangsbewijs. Eenmaal thuis blijft er iets knagen, want wat zou het niet heerlijk zijn, om je voorgoed in de Bel Paese te vestigen en daar je brood te verdienen. Noem het een sogno, droom, van velen. Echter niet de droom van Gereons Keuken Thuis, maar ja ik heb ooit eens stage gelopen bij de Banca d’Italia, maar dat terzijde. Lees meer

Of je nu voor leisure of werk gaat, Italië heeft dromers van alles te bieden. Dat lees je in deze Smaak van Italië wonen & werken. Haal dit magazine snel in huis of neem eens een abonnement, want eenmaal op de mat heb je weer heel wat uren lees- en droomplezier. En wie weet volgt dat werken en wonen in een later stadium.

RECEPT: Pasta met schelpdieren, Italiaanse worstjes en walnoten. Een recept in iets makkelijker versie dan uit het kookboek. Lekker Thuis van Alison Roman, columnist bij de NY Times.

Nodig:

grof zeezout
50 g walnoten
30 g verse platte peterselie, alleen de blaadjes, gehakt
6 tenen knoflook, fijngehakt
1 citroen
versgemalen zwarte peper
350 g linguine, fettuccine of spaghetti
2 el olijfolie
2 kruidige Italiaanse worstjes
675 g schelpdieren, zoals kokkels, tapijtschelpen of venusschelpen, schoongemaakt en afgespoeld

Bereiding:

Verwarm je oven voor op 180 graden. Zet een pan water met zout op en breng aan de kook voor pasta. Rooster de walnoten in de oven geurig en bruin en hak ze fijn. Roer de gehakte walnoten, peterselie en een mespunt knoflook door elkaar in een kommetje, met wat olie Rasp de citroen, snijd in vieren en bewaar de parten. Voeg nog wat zout en peper toe aan het mengsel. Zet apart. Kook de pasta beetgaar. Verhit wat olie in een koekenpan. Bak de worstjes in 5 minuten gaar, voeg de knoflook toe en bak mee. Snijd de worstjes in plakjes. Voeg hierna de schelpdieren toe en schud regelmatig. Doe een deksel op de pan en laat de schelpen snel garen. Giet de pasta af en bewaar het kookvocht. Voeg een flinke scheut pastawater toe en de pasta. Roer alles goed door. Serveer de pasta in diepe borden met de eerder gemaakte walnoten gremolata en een partje citroen.

foto: de nieuwe range van Neleman wines.

Neleman wijnen. Onlangs was Gereons Keuken Thuis nog in Zutphen en was eigenlijk van plan eindelijk de mooie wijnwinkel van Neleman te bezoeken. Ik ken Neleman al van de tijd, dat ik nog wijnstukjes schreef voor de pagina van By the Grape. Ware het niet dat de ambiance in het plaatsje er niet naar was, omdat er op het plein, waar deze wijnwinkel is gevestigd, een schreeuwerige kermis gaande was. Wegwezen dus. Volgende keer dan maar. Regelmatig drinken wij in SeaSpot de wijnen van Dirk Neleman, duurzaam en biologisch wit en rood uit de Comunitat Valenciana. Een coöperatie met inmiddels 2600 leden. Gewoon te koop bij de Zandvoortse HEMA. Fijne wijn. Maar nu is er speciaal voor Jumbo een nieuwe lijn, specifiek met deze Spaanse wijnen, etiket met twee grafische poppetjes, die staan voor samenwerken en vriendschap. Het gaat om wijn drinken en de wereld mooier maken.

De nieuwe serie Neleman wijnen bij Jumbo bestaat uit de volgende varietals:

Verdejo (wit)
Macabeo Chardonnay (wit)
Tempranillo rosado (rosé)
Cava brut (Spaanse mousserende wijn)
Tempranillo (rood)
Garnacha (rood)

Neleman voegt toe: “Jumbo heeft bovendien een primeur met onze wijn: op deze serie van Neleman staat als eerste onze climate footprint vermeld. Met hulp van CarbonCloud brengen we onze CO2-uitstoot in het complete productieproces in kaart. Zo monitoren we waar we nog stappen kunnen zetten. Van compenseren – wat we nog steeds blijven doen door bomen te planten – naar reduceren, en op termijn zelfs CO2-positief worden, dat is onze uitdaging”

Gereons Keuken Thuis gaat deze wijnrange snel eens proberen.

Latalis Pro serie santoku koksmes. Ragfijn dingen snijden, biefstuk voor je steak tartare of carpaccio, Fijngesneden ham voor bij de nazomerse vijgen en stroop. Het gaat allemaal pico bello met het Pro serie santoku koksmes, dat Gereons Keuken Thuis kreeg opgestuurd van Latalis, een webshop voor keukenmessen en aanverwante artikelen. Messen gemaakt van hoogwaardig staal, die goed in de hand liggen. Een vlijmscherp lemmet van 20 cm doet de rest. En een mooi design. Gereons Keuken Thuis heeft er mee gewerkt en is er verguld mee. Het krijgt een heerlijk plaatsje in de SeaSpot keuken.

Gentl man care. Ondanks de vele baarden en knotten, die je in het straatbeeld ziet, wordt er wat af getrimd en -geschoren. Uit een onderzoek van een Amerikaans scheermessenmerk uit 2018 blijkt, dat 62% van alle mannen hun schaamstreek, oksels en lichaamsbeharing trimt of scheert. Veel mannen ervaren na zo’n scheerbeurt ongemak als jeuk en rode bultjes met name op plekken waar de huid dun is en gevoelig voor wrijving, Bijvoorbeeld tijdens het sporten of op warme dagen. Gentl man, intimate care verzorgt en herstelt als aftershave na het ontharen of scheren. Het trekt snel in en verzacht en verkoelt de huid. Voorkomt ingegroeide haren en je houdt de hele dag een fris verzorgd gevoel. Ideaal voor sporters.

Vegetalia van Luna Trapani. Italo Antwerpse Luna Trapani kreeg in het restaurant van haar ouders Gallo Nero de Italiaanse keuken met de paplepel ingegoten. Zij werkte vaak mee en zo ontstond haar passie voor koken en eten, Uiteindelijk leidde dat ertoe, dat zij zelf ook de keuken in ging om achter het fornuis te staan. In 2018 ruilde zij haar bestaan als onmivoor in voor een plantbased dieet en opende Spritz in Antwerpen, een vegan Italiaans restaurant. Hiervoor ging zij op zoek naar plantaardige alternatieven voor Italiaanse klassiekers uit haar jeugd. Trapani ging aan de slag met de regionale keukens en bundelde 100 recepten in dit nieuwe boek Vegetalia. Een geheel andere kijk op Italiaans eten. Lees meer

RECEPT: Komkommer-pickle van Peter van Berckel

Weet je de definitie nog? ‘Tsukémono: iets ingewreven met zout of ondergedompeld in een zoute vloeistof?’ In dit recept van Peter van Berckel dompel je de komkommer onder in een gearomatiseerde sojasaus: zo wordt het een shoyu-zuke. Alle ingrediënten zijn verkrijgbaar bij de natuurvoedingswinkel.

Nodig:

600 g komkommer

5 eetlepels shoyu

3 eetlepels mirin kookrijstwijn

1 eetlepel genmai-su rijstazijn

1 eetlepel gerstemoutstroop of andere zoetstof

paar centimeter verse gember

chilipeper naar smaak

Bereiding

Breng in een ruime pan water aan de kook, doe de komkommers er in en kook 4 minuten.
Haal ze uit de pan en koel ze terug in koud water. Maak de marinade. Rasp de gember Verwijder de zaadlijsten van de chilipeper en snijd het vruchtvlees fijn. Doe alle ingrediënten van de marinade in een pannetje, breng aan de kook en laat afkoelen. Snijd de komkommers (met een groentemandoline) in dunne plakken. Spreid ze uit op de helft van een grote schone katoenen doek en vouw de doek dicht. Klap nog een keer om en leg er een half uur een zware snijplank op. Meng de uitgeknepen plakjes door de marinade. De tsukémono is direct eetbaar. Je kunt de pickle wel verder laten rijpen in een glazen pot in de koelkast. Peter doet dat onder vacuüm. Dan trekt de marinadesmaak nog meer in de komkommers.

foto; tijdens het picklen draag je toch deze kekke schort?

No time to die, wear a maekake! Als Peter van Berckel aan de slag gaat met tsukemono, draagt hij vaak een trendy Japans keukenschort, gemaakt van canvas. Zo’n schort heet een maekake en was in de Edo-periode de standaard dracht van ambachtslieden. De maekake maakt nu kans op een cultastatus, omdat Q deze draagt in de nieuwe Bond film No time to die. Een schort met de Mount Fuji erop! Peter kreeg zijn eerste schort cadeau in Japan, tijdens een bezoek aan een tamari brouwerij. Lees meer

De Israëlische keuken is een combinatie van de Midden-Oosterse keuken en verschillende etnische keukens van over de hele wereld die een afspiegeling vormen van de gevarieerde bevolking van dit land. Gebruik van verse producten die zo van het land of uit de zee komen. Een melting pot van gerechten uit verschillende eeuwenoude culturen en tradities vormen een uniek geheel. Niet voor niets schieten Israëlische restaurants wereldwijd als paddenstoelen uit de grond en zijn de kookboeken van bekende Israëlische chefs zoals Ottolenghi in menig keuken in Nederland te vinden. Of lees het mooie boek TLV van Jigal Krant. (Tip lees ook eens zijn Tel Aviv culinaire gids) Ga mee op een culinaire ontdekkingsreis door Israël.

Momenteel blijft het nog bij virtueel reizen en zit er niks anders op dan Israël naar ons toe te halen en wel met dit recept voor shakshuka. Het recept is meer dan 50 jaar geleden in Israël geintroceert en heeft sindsdien ontwikkeld tot een emblematisch Israëlisch gerecht met vele verschillende variaties.

Shakshuka

Nodig:

1 grote gesneden ui

4 eetlepels olijfolie

30 gram boter

5 gesneden knoflook tenen

gesneden rode paprika

gesneden hete chili peper

1 eetlepel paprikapoeder

1 eetlepel zout

een snufje zwarte peper

een snufje gemalen komijn

1 eetlepel tomatenpasta

2 grote gesneden tomaten

120 ml water

8 gram gesneden koriander/peterselie

1 theelepeltje suiker

zoveel eieren als je wil

Bereiding:

Verwarm de olijfolie en boter in een grote koekenpan op een medium vuurtje. Voeg de gesneden paprika en ui toe en fruit het geheel 5 minuten. Voeg de knoflook en kruiden toe en laat een minuut sudderen. Voeg de tomatenpasta toe, roer door, voeg de tomaten toe, roer door, voeg het water toe, roer nogmaals door en voeg tenslotte de suiker toe. Maak met een grote lepel kleine kuiltjes in de saus en breek in elk kuiltje een ei. Doe de deksel op de pan en laat 5-8 minuten doorkoken of totdat de eieren gekookt zijn zoals jij ze het liefste eet. Gebruik de koriander en/of peterselie als garnering.

foto: een mooi natuurlijk boeket de Utrechtse Heuvelrug.

Puur Heuvelrug boeket. Dat fleurt je vaas op. Jennita Jansen van het plukatelier in Doorn teelt op natuurlijke en duurzame wijze bloemen. Deze teler wil laten zien dat dit anders kan en is daarom haar eigen natuurvriendelijke bloemenkwekerij begonnen op de Utrechtse Heuvelrug. Zij wil de biodiversiteit in haar tuin op de Utrechtse Heuvelrug stimuleren. Voor het National Park Utrechtse Heuvelrug stelde Jennita een mooi veldboeket samen van de mooiste bloemen, die op dat moment bloeien. Een mooi voorbeeld van een streekproduct uit de reeks producten, die het Nationaal Park selecteerde en waar een percentage van de opbrengst wordt gebruikt voor natuurbeheer. Bloemen vrij van gif, bestrijdingsmiddelen en kunstmest. Heuvelrug Veldboeket op jouw keukentafel? Wil jij zo’n prachtig boeket op jouw keukentafel hebben staan? Je kunt de bloemen bestellen via de webshop van het Plukatelier. Je kunt het boeket dan zelf ophalen bij de kwekerij in Leersum (Zandweg 15) of in het centrum van Doorn (Kampdwarsweg 16).

foto: bananenshake met Beleaf uit de foodybox.

Batido de platanos y albaricoque. Vegan milkshake van banaan en abrikoos. Ik maakte deze met de Beleaf amandel barista editie voor een extra creamy effect.

Nodig:

2 bananen

10 gedroogde en gewelde abrikozen

2 bollen vanille-ijs

1/2 liter amandelmelk barista

snuifje kaneel

geroosterd amandelschaafsel ter garnering

Bereiding:

Doe alle ingrediënten in een blender en mix erop los! Giet in glazen en garneer met wat geroosterd amandelschaafsel.

Vis rechtstreeks uit zee. Het is al een nationale sport geworden tijdens de diverse lockdowns. Vissen! Meer en meer zie ik buurmannen met hun hengels in de branding staan en allerlei lekker vers gevangen vis uit de Noordzee hengelen. Het fijne is dat Gereons keuken Thuis dan wordt verrast met wat botjes, een zeebaars of ander gespuis uit het zilte nat, dat in SeaSpot direct wordt gebakken en verorberd.

Patisserie van de Nieuwendijk. Je kon erop wachten. Het nieuwe boek van Issa Niemeijer-Brown is verschenen als opvolger van Een boek over Brood. De creaties van deze bakker en schrijver mogen zich rekenen tot de beste van Amsterdam. Ga eens kijken op de Nieuwendijk bij Gebroeders Niemeijer. Dit boek is uitgegeven door Brandt. Recensie binnenkort op Gereons Keuken Thuis.

De volgende editie van Gereons Mag, wilde herfst, verschijnt rond 20 november!

video: het is weer voorbij….

_{NB: Deze nazomereditie van Gereons Mag werd mede mogelijk gemaakt door DSV Media, De Kroon op het Werk, Terra Publishing, Van Gogh Museum, Uitgeverij Brandt, PitchPR, Israël Tourism, Peter van Berckel, , Pascale Naessens,, Lannoo, Neleman Wines,, Beleaf, Issa Niemeijer,, Jennita Jansen, Puur Heuvelrug, Latalis, Gentl, en Gereons E&W. Alle producten, boeken en andere zaken werden mij als samples gestuurd door de uitgeverijen, pr bureaus en producenten. De bespreking hier is mijn eigen mening.} _{Lees ook de disclaimer}

09/09/202116/09/2021

De Smaak van Italië wonen & werken.

foto: Wonen en werken in Italië een droom van velen.

De Smaak van Italië wonen & werken. De vakanties zijn voorbij en velen hebben rondgetoerd door de Laars met hun ingevulde coronaformulieren en QR code als toegangsbewijs. Eenmaal thuis blijft er iets knagen, want wat zou het niet heerlijk zijn, om je voorgoed in de Bel Paese te vestigen en daar je brood te verdienen. Noem het een sogno, droom, van velen. Echter niet de droom van Gereons Keuken Thuis, maar ja ik heb ooit eens stage gelopen bij de Banca d’Italia, maar dat terzijde. Het herfstnummer van de Smaak van Italië besteedt aandacht aan de pro’s en contra’s van landverhuizen. Wat kom je tegen, welke belangrijke zaken zijn heel anders dan in ons koude kikkerland? Er werd voor dit nummer raad gevraagd aan mensen, die al deze stap al waagden. Eén ding kan ik daaraan toevoegen: ga nooit uit ontevredenheid met je huidige situatie in Nederland emigreren. Ik ken genoeg verhalen van landverhuizers, die nu vast zitten in het buitenland, met of juist zonder werk. Oriënteer je grondig. Desnoods oefen je een jaartje.

Door al dat wonen & werken zou je bij vergeten, dat het nieuwe nummer ook bol staat van de vakantie-ideeën voor het najaar. Het weer is nog heerlijk aan het Lago d”Orta, de Assepoester onder de grote meren, dat in schoonheid niet onderdoet voor Garda of Como. De Smaak trekt door de piu belli borghi van Zuid Italië. Fietsen kan tegenwoordig ook, Wat te denken van een tocht door het westen van Toscane? Een Toscaanse architectenduo neemt je mee op pad door de heuvels van Pistoia tot Prato. Strandplezier in de herfst vind je aan de Riviera di Ulisse tussen Rome en Napels. Aan de Tyrreense Zee.

Onno Kleyn vraagt zich in zijn column af of pasta altijd een integraal onderdeel is geweest van de Italiaanse keuken. Genua, la Superba, de hoofdstad van Ligurië is anders dan alle andere steden. De Smaak van Italië verkende deze eigenzinnige havenstad intra muros en haar verscholen ambachten.

Er wordt ook gegeten in het nummer. Het dus Jansen en Jansen tovert een insalata capanata op tafel . En het is tijd voor een perfect bordje pasta, want Ligurische Alessandro Savelli vindt, dat pasta alles beter maakt en waarom zou je het dan niet beter laten smaken? Hij schreef er een fijn boek over. Gereons Keuken Thuis gaat zeker de spaghetti alla carrettiera, de truckerspasta, eens uitproberen.

foto: cover njaarsnummer van De Smaak van Italië

De Smaak van Italië, wonen & werken is te koop voor € 6,99 bij je bladenman of via online.

, _{Noot: dit magazine werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer}

05/08/202106/08/2021

Lekker Wads.

Lekker Wads. Terwijl er een heleboel boeken bestaan over Nederlandse streekgerechten, van Zuid Limburg tot aan de Kop van Noord Holland, bleef de culinaire geschiedenis van de Waddeneilanden altijd een beetje onderbelicht. Veenbessen en Texels lamsvlees. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat Gereons Keuken Thuis vaak ook niet verder kwam. Daarin brengen Lodewijk Dros en Annette van Ruitenburg verandering met hun mooie kook- en leesboek (of andersom) Lekker Wads, Ingegeven door door de vraag wat hun grootouders aten, maakten zij een reis door de geschiedenis van de keukens en het leven op deze eilanden. Van Texel tot Fanø.

Lekker Wads staat vol smakelijke verhalen over de Waddeneilanden en hun bewoners. Vissers, boeren en aangespoelde lieden. Hoewel er boeken vol zijn geschreven over de ecologie, geschiedenis en cultuur, bleef de eetcultuur van de Wadden altijd een stiefkindje. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn, dat er helemaal geen eigen cuisine bestaat. Een mooie uitdaging voor de schrijvers, om dat te onderzoeken en er recepten bij te vinden. In het boek vind je naast de smakelijke verhalen van Dros, recepten van de hand van Van Ruitenburg in moderne interpretatie.

Lekker Wads start met befaamde Hugh Jans, die in 1982 de opdracht kreeg om de Texelse keuken op de kaart te zetten. Hij was er weg van. De toon was gezet om meer aandacht et besteden aan de keuken van de Waddeneilanden. De schrijvers leggen hierbij uit, welke een Salade Nebukadnezar hierbij speelt. In het volgende hoofdstuk legt Dros een verband tussen het Troje van Schliemann en Texel. Als daar niet ene Maartje was geweest. Annette vergezelt het verhaal met een griesmeelpudding met amandelmelk en duindoorn. Worst en pap komen aan bod. Ook Dirk Daalders heerlijkheden. Daarbij horen gerechten met klinkende namen als broeder met zeekraal en schapenkaas of ôrte uut het zakkie. En waarom is het voor zeelui van de Wadden niet gezond om ijsbeer te eten? De schrijvers besteden een hoofdstuk aan vergeten Wads eten, de geneeskracht van de natuur en belanden uiteindelijk in Deense invloedssferen.

Kort gezegd Lekker Wads is als een staycation op de Waddeneilanden, een lekker stuk Nederlands terroir om over te lezen en van te genieten. Lekker Wads hoort in de tas van elke reiziger, die op het veer naar één van deze eilanden stapt. Proeven maar!

Lekker Wads, Lodewijk Dros en Annette van Ruitenburg (ISBN 9789024434169) is een uitgave van BOOM uitgevers en is te koop voor € 27,50

Over de Smaak van Texel van Annette van Ruitenburg schreef Gereons Keuken Thuis:

“En dan weet je wat je kunt verwachten, een boek bomvol natuur, zee, zilte smaken en terroir. Want het eiland Texel is één bonk terroir, zilte natuur en trotse bewoners, die met liefde hun producten koesteren. Een boek over ondernemende, creatieve en innovatieve mensen, die dit eiland tot een plek maken, waar het goed toeven is.”

Binnenkort lees je een lekker recept uit Lekker Wads op Gereons Keuken Thuis.

_{Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer}

11/07/202113/07/2021

Holiday met de Smaak van Italië.

Holiday met de Smaak van Italië. Het zomernummer van de Smaak staat boordevol leuke ideeën voor een verblijf in de Bel Paese. Als code rood in Nederland geen roet in het eten gooit, kunnen we weer eindeloos zomers genieten van al het lekkers en moois, dat Italië heeft te bieden. Overigens hoef je daarvoor niet per se af te reizen, ontdekte ik op 15 juni in Amsterdam. Ook in onze hoofdstad valt heel wat authentiek Italiaans te genieten bij een aantal leuke Italiaanse restaurants.. Dat deed Gereons Keuken Thuis met het zonnetje op de bol. Over de adressen later in deze maand meer. Maar nu het grote vakantienummer van De Smaak, met als bijlage een boekje vol charmante logeeradressen.

Een Italiaanse zomer zonder festivals bestaat niet. Daarom trapt deze editie af met een culturele zomeragenda, vol met feste en events in de Laars. De Smaak van Italië maakte een rondje langs het immer populaire Gardameer en ontdekte 5 topbestemmingen. Onno Kleyn geeft een aantal gouden lessen uit het noorden. Net als in het vorige nummer selecteerde De Smaak bijzondere borghi. Deze reis komt Midden-Italië aan bod. Een roadtrip langs de kust en kastelen van Emilia Romagna staat op het programma. En na zo’n tocht van 230 kilometer is het tijd voor een aperitivo. Vergeet de Apérol Spritz voor deze keer en ga eens voor een Nefroni bianco bergamotto. David T. Smith schreef er een heel boek over, Negroni.

Palermo, jaren gelden verloor journaliste Alice Ida haar hart aan deze zuidelijke stad en ging voor De Smaak van Italië op pad. Jansen en Jansen gaan voor kikkererwtencrêpes, panelle. Dat doet Gereons Keuken Thuis denken aan farinata uit Ligurië of socca uit Nice. Een zomerse salade van de hand van Sergio Herman. Laat nu de zomervakantie maar beginnen. In Italië of lekker thuis met dit fijne holiday-nummer.

Buone Vacanze!

RECEPT:

Negroni, the classic. Een klassieke negroni bestaat uit drie ingrediënten. In gelijke delen. Voor 1 cocktail:

25 ml Beefeater gin

25 ml rode vermout

25 ml Campari rosso

Voeg alle ingrediënten in de juiste volgorde toe en serveer de negroni met ijsklontjes. Roer voorzichtig door en garneer het glas met een schijfje sinaasappel op de rand.

foto: cover zomernummer van de Smaak van Italië.

De Smaak van Italië neemt je mee op reis. De Smaak van Italië is on- en offline te koop voor € 6,99 incl. B&B charmegidsje.

_{Noot: dit magazine werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer}

12/05/202112/05/2021

De Smaak van Italië meinummer.

De Smaak van Italië meinummer. Zonnige vooruitzichten aan zee. Dat is vandaag at SeaSpot ook het geval. Maar we willen gaan reizen. Was het maar weer codice giallo. Dan konden we op pad naar de Bel Paese. Hoofdredacteur van de Smaak van Italië Esther Sikkink kan ook niet wachten. Gelukkig kunnen zij, de redactie en schrijvers voor de Smaak ook met de pen vooruitreizen. En dat is dan weer heel fijn voor de lezer. Alvast ideeën opdoen voor de aanstormende zomer. Plannen maken en kijken wat voor leuke plekjes De Smaak nu weer in spe heeft. Hoe gaat de wereld eruit zien? Gaan we aan de slow travel? Deze keer is het thema zee. Daar heb je voldoende van in Italië. Het magazine maakt een rondje.

Het mei/juninummer start in het Livorno, het Napoli van Toscane. Het magazine laat de bewoners van deze Stad aan het woord over de mooiste plekjes, over de band met de zee, de markt en de joviale Livornesi. Een andere Toscaanse stad komt aan bod: Florence, maar dan vanuit hipster optiek. Want zeg nu zelf: al die Renaissance dingen zijn mooi, maar in Oltrarno vind je ook het hedendaagse Firenze.

CAPRI, het eiland in de golf van Napels. Ik schrijf het in hoofdletters, omdat alles aan dit eiland bijzonder is. Al vanaf de Romeinse tijd brengt de happy few zijn vrije tijd door op deze idylle in zee. Met de hoogste celeb-dichtheid ter wereld.

We gaan naar het noorden. De Smaak van Italië selecteerde de 22 borghi piú belli, die de moeite waard zijn van Val d’Aosta tot Friuli. De mooiste dorpen, met voor iedere reiziger wat unieks. Onno Kleyn schrijft over water en Italianen. Een mooi stel. We dalen af naar de Abruzzo, ongerepte bergen vlak bij zee. Wolven, wild life en een prachtige scenery. Een streek waar het leven lijkt stil te staan.

En ook in dit meinummer is er food. Thuis lentepasta’s koken met een New Yorkse journaliste en variaties op de torta della nonna. De klassieker, die oma zo tijdens de pranzo op zondag zou serveren. Tot slot ontrafelt De Smaak van Italië de geheimen van de Dom van Milano.

Veel reisplezier deze keer en laten we hopen, dat we het snel weer zelf kunnen gaan ervaren. Voor nu is het vast vooruit genieten van de zee. Ga ik hier vandaag ook weer doen. Arrivederci!

foto: de azuren cover van De Smaak van Italië.

De Smaak van Italië neemt je mee op pad. De Smaak van Italië is on- en offline te koop voor € 6,99

RECEPT.

Ricotta al caffè. Een eenvoudig dessert geïnspireerd op een lief, klein recept uit Italiaans eten van Elizabeth David uit 1954.

Nodig:

250 g riccota

80 g witte basterdsuiker

2 tl sterke espresso

klein scheutje rum

100 g zachte eenvoudige biscuits

100 ml room, geklopt

20 g pure chocolade, geraspt.

Bereiding

Klop de ricotta met een garde ( als je liever alle karakteristieke klontjes van de ricotta wilt verwijderen, kun je hem perfect glad maken door hem met een siliconen spatel door een zeef te halen) Voeg de espresso, rum en suiker toe en klop het geheel tot een gladde massa. Verkruimel de koekjes en verdeel de helft van deze crumble over 4 glazen. Verdeel de helft van het ricottamengsel erover. Voeg opnieuw een laagje verkruimelde koekjes toe en de rest van het ricottamengsel. Laat de glazen een uur afkoelen in de ijskast. Schep er voor het serveren een dot slagroom op en garneer met geraspte chocolade.

_{Dit recept vind je in Torta della nonna van Emiko Davies, een uitgave van Hardie Grant Books.}

_{Noot: dit magazine werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer}

28/03/202128/03/2021

Anke Morreel over haar Andalucia.

Anke Morreel over haar Andalucia. Semana Santa is altijd een grote happening in Spanje. Dat is dit jaar niet zo door Covid-19. Het is de laatste week van mijn #spaanseweken. Met een bijzondere gastblogger, Anke Morreel. Zij verruilde het Belgische stadsleven voor het Andalusische plattelandsbestaan en vertelt daar graag over op haar blog. Een ontdekkingsreis langs alles wat het leven goed maakt in Comares.

Van België naar Spanje, Van stad naar platteland. Twaalf jaar geleden kon ik mijn man overtuigen om onze zomervakantie eens in Spanje door te brengen, in Zuid-Spanje dan nog wel. Horrorbeelden van all-in hotels en overbevolkte playas doemden daarbij al op. Maar ik wou wel eens Sevilla, Cordoba, Granada,… gaan bezoeken. Een strand hebben we toen denk ik niet nauwelijks of zelfs niet gezien. Maar wel het mooie binnenland met witte dorpen en prachtige natuur.

Zoveel vakanties en reizen later in verschillende Spaanse regio’s, konden we nooit denken dat we intussen al 8 maanden in het Axarquía gebied zouden wonen, daar waar we toen de eerste keer op vakantie gingen. Dromen is een ding. Deze dromen ook definitief waarmaken is best zowel overweldigend als beangstigend. Van een stedelijk gebied in België naar “de campo” in Spanje. Een hele ommekeer waar we uiteraard wel eerst goed over hadden nagedacht. Omdat we er jawel, al een vakantiehuis hadden, wisten we wel hoe het er was en aan toe ging. Het was nu of nooit.

Dat dit net in volle corona-crisis zou gebeuren konden we uiteraard moeilijk voorzien. Maar we hebben nog geen moment spijt gehad. Niet alleen wij hebben deze mooie regio ontdekt. Meer en meer Nederlanders en Belgen baten hier een B&B uit. Ik laat jullie dan ook graag tijdens de Spaanse weken kort kennis maken met dit prachtige gebied. Hopelijk kunnen jullie snel zelf deze regio komen bezoeken.

Axarquía. De Axarquia is een regio ten oosten van Malaga. De benaming komt van het Arabische woord “al-Sharq” wat zo goed als “Land in het Oosten” betekent. Tekenen van de Moorse overheersing zijn trouwens overal nog goed zichtbaar in het landschap. Ook in ons eigen dorp Comares dat het hoogste gelegen dorp van de regio is. Comares werd ook uitgeroepen tot 1 van de “magische dorpen” van Spanje. Zeker een bezoekje waard dus.

Het zuiden van deze regio grenst aan het rustige gedeelte van de Costa del Sol. De kuststeden zoals Torre del Mar zijn een stuk rustiger dan hun tegenhangers zoals Torremolinos aan de westkant van Malaga. Verder zijn er verschillende mooie “pueblos blancos” (witte dorpen) te bezoeken waaronder Frigiliana met tal van winkeltjes. Winkeltjes betekent natuurlijk ook toeristen, maar het blijft er nog aangenaam.

Ook natuurliefhebbers en wandelaars komen hier goed aan hun trekken. Er zijn verschillende natuurparken oa Parque Natural Montes de Malaga en Parque Natural de las Sierras Almijara, Tejada y Alhama. Deze regio is er voor iedereen die eens de platgetrapte paden wil verlaten en nog een authentieker stukje Spanje wil zien en beleven.

Culinair. Op culinair vlak valt er eveneens een hoop te vertellen. Eigenlijk te veel om in één gastblog te zetten. Maar hierbij toch een kort en beknopt overzicht.In de Axarquía heb je namelijk een overvloed aan amandelen, olijven, wijnstokken, avocado’s, honing, kaas… De geur van wilde venkel en rozemarijn. De geneugden van het land en van de zee allemaal op één plek. De keuken is nog sterk traditioneel, zeker in het binnenland. In heel wat dorpen zijn er ook feesten met een link naar een product uit de streek. De landbouwers zijn terecht trots op wat ze maken.

foto: olijven Andaliusië staat er vol mee.

Olijfolie. Alleen al over de olijfolie kunnen we een hele blogpost schrijven. Hoewel wij zelf bijna geen olijfbomen hebben, worden we er wel mee omringt en kunnen we onze olijfolie gewoon aan onze overbuurman Juan vragen. De olijfolie in de Axarquía is van een uitzonderlijke hoge kwaliteit door de hele lage zuurtegraad van maar 0,15 tot 0,30%. Dit is met andere woorden “extra virgen”. Als je op zoek bent naar een lekkere olijfolie uit de streek, neem dan zeker eens een kijkje op: Shop Andalucia of Finca don Carmelo. Er is trouwens ook een reisroute die je alle mooie plekjes laat zien.

Geitenkaas. Eerst hoor je de belletjes, dan zie je ze: de geiten met de geitenhoeder. De kans dat je even moet stoppen onderweg om ze te laten passeren is hier zeer reëel.
Hoewel helemaal niet zo bekend als de schapenkaas manchego is de geitenkaas uit de Axarquia uitstekend. Er zijn zo’n 30 tal kaasmakerijen, waarvan er zich al 2 bevinden in 15 km omtrek. Tegenwoordig eten we dus meer geitenkaas dan vroeger. De Queso de Montes de Malaga, waar ik vorig jaar een mooi pakket met lokale producten van heb gewonnen in een wedstrijd.

Flor de Bermeja. In Casabermeja wordt er jaarlijks een feest gehouden “ Fiesta de cabra Malagueña” waarbij er onder andere de beste tapa met geitenkaas wordt gekozen, proeverijen, rondleidingen enz.

Rozijnen en wijn. De Moscatel is uiteraard geen onbekende dessert wijn. De Moscateldruif is het druivenras dat ook hier lokaal wordt geteeld. Niet alleen voor de wijn, maar ook voor de rozijnen. In El Borge is er jaarlijks “El Dia del pasa” (dag van de rozijn) derde zondag van september. Er is ook een klein museum. In september worden de druiven volop geoogst en gedroogd.
Hier in de coöperatieve Ucopaxa wordt echter niet alleen een zoete wijn gemaakt maar ook andere soorten. Zeer aan te raden is hier de Montefacco secco!

foto: avocado’s, Anke weet er wel raad mee.

foto: net als met mango’s, die er volop groeien

Mango’s en avocado’s. Het is wellicht minder algemeen geweten dat hier ook enorm veel mango’s en avocado’s worden geteeld. Let wel, niet iedereen is daar tevreden mee. Deze hebben namelijk veel water nodig en dat is nu net iets waar hier niet te veel van aanwezig is. (foto mango en avocado)
Met andere woorden het is een fragiel evenwicht tussen ecologie en economie. Heel wat landbouwers zijn er echter wel afhankelijk van. Soms zelfs ten nadelen van andere gewassen. Avocado staat hier echter wel vaker op het menu dan vroeger. Probeer bijvoorbeeld eens een pasta met avocado.

Amandelen. Vanaf januari zie je ze verschijnen: de amandelbloesems. (foto amandelbloesem). Heel het dal kleurt dan wit en roze. Een prachtig moment dat jammer genoeg niet veel toeristen zien. En ja, er bestaat ook een Día de almendras, dag van de amandelen in Almogia. Amandelen worden in heel wat gerechten gebruikt, en niet enkel zoete gerechten. De “Ajoblanco” is hiervan het voorbeeld uit de streek: een koude amandel/look soep die hier wellicht nog populairder is dan de gewone gazpacho.

Ook gehaktballetjes in amandelsaus zijn populair als tapa.

En verder…zijn er nog de perziken uit Periana, slakken van Riogordo, miel de caña uit Frigiliana (soort rietsuikersiroop) en honing in Colmenar. Een walhalla voor foodies dus… en dan hebben we het nog niet gehad over de mooie natuur, prachtige stranden, en het culturele erfgoed…

Zin gekregen in meer en om de regio zelf te verkennen? Zoals reeds vermeld, zijn er hier tal van B&B die gerund worden door Belgen en Nederlanders. Uiteraard was en is dit ook voor hen een zeer moeilijke periode.Daarom hier enkele mogelijkheden om een volgende vakantie te plannen :-).

Culinair. Wil je culinair worden verwend dan kan je terecht bij de Nederlandse topkok Léon Winthaegen Je kan er dan ineens een verblijf aan vastkoppelen bij Casa la Quinta in Riogordo.
Fotocursus. Meer interesse in een fotocursus dan kan je bijvoorbeeld terecht bij Finca Gordo.
Wandelen. In Almogia is er een fijn adresje bij Casa Sarandy met enkele wandelarrangementen. Ook in Comares kan je terecht bij Viva España voor een kennismaking met de streek. Wellness In Arenas is er dan weer Casa La Pura Vista met bijvoorbeeld een wellness arrangement.

Wil je eerder zelf een huisje huren? Dan kan je terecht bij bijvoorbeeld Finca Maran in Colmenar of Casa Wendy in Comares. En uiteraard zijn er nog zo vele anderen. Neem daarvoor ook zeker eens een kijkje op de website Malaga for you.

Zelf een huis kopen? Als je zelf interesse hebt in een vakantiehuis of om permanent te verhuizen, dan is Andalucië Vastgoed een goed beginpunt, met 16 jaar ervaring in deze regio. Geert en Patricia helpen jullie graag verder.

Dank je wel, muchas gracias Anke voor een kijkje in jouw speciale stukje Andalucia en alle leuke tips!

_{Bio Anke Morreel: Mijn naam is Anke en sinds juni 2020 heb ik samen met mijn man de stap gezet om permanent naar Spanje te verhuizen. Wij wonen op “El Campo” = “den buiten” even buiten het witte dorp “Comares” dat ook wel “Balcón de la Costa del Sol” wordt genoemd.Deze blog is ontstaan omdat ik mijn eigen recepten wou bewaren. Stilaan is dat meer en meer gegroeid tot een heuse kookblog en wil ik jullie over mijn schouder laten meekijken in mijn keuken. Nu kan ik nog meer uitleven in gezond koken met Spaanse en lokale producten. Mijn moto is: weinig moeite, veel effect. Eenvoudige recepten maar met boordevol smaak.}

19/03/202119/03/2021

Andiamo! met De Smaak van Italië.

foto: de blauwe zee rond Isola del Giglio.

Andiamo! met De Smaak van Italië. Het voorjaarsnummer plofte deze week op de mat van Gereons Keuken Thuis. Een hoopvol nummer, dat uitziet naar het voorjaar. Helaas gooide de realiteit in Italië roet in het eten en zit het Andiamo! er nog eventjes niet in. Maar de mare gaat, dat de hele noodtoestand per 1 mei verleden tijd is. Vooruitkijken dus naar al het moois en lekkers, dat de Laars heeft te bieden.

Dit voorjaarsnummer heeft als special het kopen van een tweede huis. Lockdowns in Italië en andere landen leidden ertoe, dat een huis buiten de stad een gewild iets is geworden. Ik begrijp, dat wel, want je zult maar drie hoog achter in Turijn of Rotterdam tegen de daken aan zitten te kijken. De nieuwe Smaak van Italië wijdt er een special aan met de do’s en don’ts en tips van kopers, die je voorgingen.

Andiamo! Indien je niet van zins bent een optrekje te gaan kopen, valt er nog heel wat af te struinen door de Bel Paese. In dit nummer neemt De Smaak van Italië je mee naar de stad Napels, mix van klassiek en hipster. Een stad waar het inmiddels weer goed toeven is. Zou dat door die geniale vriendin van mevrouw Ferrante komen? Napoli is een grand tour waard.

Als je niet van de stad houdt is er het uiterst rustige en nog door Nederlanders niet platgetreden Calabrië, stille dorpjes en een azuurblauwe zee. Ook in zee, maar dan noordelijker is het fijn vertoeven op Isola de Giglio, slow travel in een pure vorm op een ruig eilandje voor de Toscaanse kust. Onno Kleyn viert de Italiaanse primavera.

Andiamo! naar de palmenkust van Ligurië, een kuststreek vol palmen en met de mooiste dorpjes van Italië, Cervo, Varazze en Finale Ligure. Zeventig kilometer kust. De Smaak nam alvast een kijkje aan de Rivéa d’e Parmue. Wandelen genieten van het strand en het moois, dat Liguria biedt.

Er wordt als vanouds ook aandacht aan eten besteed. Deze reis een special over vegan koken alla Italiana met het mooie boek Veganista van Luna Trapani. De zussen Janssen bereiden een voorjaarssalade en we gaan SLOW koken met Louise Franc. Langzaam koken, onderaan deze blog vind je een heerlijk recept. Tot slot het verhaal van de beroemde Engelenburcht, een multifunctioneel gebouw, ooit gebouwd als mausoleum met een daverende geschiedenis.

Andiamo! met de Smaak van Italië en je kunt er nu thuis al mee starten. De Smaak van Italië is on- en offline te koop voor € 6,99

RECEPT: gepureerde cannellinibonen met citroen en rozemarijn. (uit SLOW)

Nodig:

1 el olijfolie

1 ui in kleine blokjes

2 teentjes knoflook, geperst

2 blikken cannellinibonen à 400 g uitgelekt en afgespoeld.

60 ml kippenbouillon

2 el crème fraîche

1 el citroensap

1/2 tl fijngehakte rozemarijn plus wat voor garnering

smalle dunne reepjes schil van een onbespoten citroen

Bereiding:

Verhit de olijfolie in een pan op middelhoog vuur. Bak de ui en knoflook zachtjes 3 tot 4 minuten, of tot de ui zacht en glazig, maar nog niet bruin is. Voeg de uitgelekte cannellinibonen toe en breng aan de kook. Laat de bonen 3 tot 4 minuten zachtjes koken, totdat ze goed zijn opgewarmd. Neem de pan van het vuur, en voeg de crème fraîche, het citroensap en rozemarijn toe. Prak de bonen grof met een pureestamper tot ze redelijk glad zijn. Serveer deze puree direct, gegarneerd met wat citroenschil en extra rozemarijn. Lekker bij kafsworstjes.

_{Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer}

15/03/202115/03/2021

Gastblogger Cora Meijer over Noord Spanje.

Gastblogger Cora Meijer over Noord Spanje. Deze gewaardeerde gast vertelt vandaag over haar heerlijke tocht door het voor velen onbekende noordelijke deel van Spanje. Galicië, Asturias, Cantabrië en Euzkadi. Een prachtige, geheel andere regio van dit grote land, dat wij toch vaak associëren met de Andalusische folklore van flamenco en stierengevecht. Niets is minder waar, dat laten de foto’s en verhalen van cultfood blogger Cora zien. Tijdens de Spaanse weken laten we op Gereons Keuken Thuis Cora aan het woord:

Trekkend langs de Noordkust van Spanje,

van de Ria de Pasaia naar het Fort van Ferrol,

van musea naar estuaria,

over rotsen en door bergen,

door een visafslag en in havens,

op een feestdag met inktvissen in koperen potten,

in steden met allure,

op zoek naar Spaanse authenticiteit.

Noord Spanje. Een reis die ons bijbleef, één waar je naar terug verlangt. In dit gastblog reizen we van het verste puntje in Galicië, het Fort bij Ferrol, via Asturië naar Baskenland voor het werfstadje Pasai Donibane bij statig San Sebastian. Ferrol is door haar ligging een belangrijke stad, nog steeds een marinehaven en ooit de thuishaven van de Spaanse Armada. Ze maakt deel uit van de maritieme geschiedenis van Spanje met haar Fort of Kasteel van San Felipe aan de riviermonding, met een korte verbinding naar open zee.

foto: Fort van San Felipe met zicht op het Castillo de Palma.

Het oude fort met donkere gangetjes en steile trappetjes had nog geen bewegwijzering op weg naar de bastions en torentjes. De diep ingesneden riviermonding werd onzichtbaar – onder water – afgesloten door een lange ketting naar het tegenover gelegen Castillo de Palma, menig schip liep er op vast. Ferrol was een bijna onneembare vesting.

Aan de kust van Galicië, niet het zonnigste plekje van Spanje, wisselen rotsen en kapen met vuurtorens af met riviermondingen, soms met beschermde wetlands zoals in het estuarium Ortigueira waar twee rivieren samenvloeien en het zoete rivierwater zich mengt met het zoute zeewater. Er is dan ook getijverschil en je vindt er prachtig witte stranden.

foto’s: Estuarium Ortigueira & wetlands.

Die moerassen worden omlijst door bergen, de wetlands staan in schril contrast met de even verderop gelegen Kaap Ortegal met de hoogste kliffen van Europa. Die kaap steekt ver naar voren in zee waardoor je speelbal van de wind kunt worden, een vuurtoren kan niet ontbreken.

Vanuit Ortigueira koersten we naar de Punta de Estaca de Bares, de noordelijkst gelegen kaap waar je op een smal gewaagd pad voorbij de vuurtoren klautert. Estaca de Bares is evenals de Ria de Ortigueira een beschermd natuurgebied, hier door de trekvogels. De puntige rotsen van Galicië zijn uitgesleten door de golven en de wind, je bent nu ter hoogte van het einde van de Golf van Biskaje. Het uiterlijk van vuurtorens verschilt nogal.

foto: Vuurtoren Punta de Estaca de Bares.

Vrolijke vissersboten, van klein tot groot, kleuren de haventjes langs de kustlijn. Bijzonder is de vangst van de eendenmossel, een kreeftachtig zeedier, dat zich in specifieke maanden na springtij op de rotsbanken hecht. De eendenmossel vangers wagen zich of aan heuplijnen bij eb naar beneden in het roerige water of ze springen bij het laagste tij uit kleine bootjes van rots naar rots, een riskante onderneming in de branding van de Atlantische Oceaan. Bij gevaar is de kreet ‘Moita mar!’, wat ‘hoge golven’ betekent, een teken om dekking te zoeken. Net als oesters gelden eendenmossels als een delicatesse, ze worden gekookt met laurier. De Spaanse naam is percebeiros, je eet ze bij lokale bars

video: Percebeiros de Galicia – Uno de los trabajos mas peligrosos del mundo

We passeren de regiogrens met Asturië, ook een kust met steile kliffen, maar afgewisseld met baaien en stranden en kleurrijke visserij.

Luarca is zo’n vissersstadje met een bedrijvige en toegankelijke visafslag, wat een plezier om er rond te snuffelen, nog nooit zoveel verschillende vis bij elkaar gezien. Door mijn enthousiasme stal ik hun hart en mocht foto’s maken.

foto: Luarca_achter de schermen bij de visafslag.

We sliepen in een klein hotel direct aan de haven, ’s middags plonsde de lokale jeugd tussen die vrolijke bootjes, echt het levendigste plekje op deze reis. De Rio Negro slingert zich door het ‘witte’ stadje, van bovenaf echt een geweldig uitzicht.

Even voor Cudillero zijn de kliffen en de vuurtoren van Cabo Vidio, bij helder weer met prachtige uitzichten want die kliffen zijn tot 80 meter hoog. De vuurtoren, met een bereik van 25 mijl, past precies op een smal klif dat langzaam afloopt in zee. Ze werd in 1950 in gebruik genomen na talloze scheepswrakken. Cudillero, een van de mooiste vissersdorpen, is van oorsprong een zeevarende gemeenschap met een rijke visserijtraditie. De vissershuizen zijn herkenbaar aan ‘curadillo’: door de wind gedroogde vis, meestal kleine haaien, die aan de gevels hangen. Deze vissers hadden vroeger ook hun eigen taal.

Het haventje is ommuurd tegen de redelijk woeste golven van de Golf van Biskaje, de Plaza Marina is het hart van dit dorp. Eigenlijk zijn de kleurrijke huizen rond dit natuurlijk amfitheater tegen de rotsen omhoog gebouwd, met rechts hoog op de rots de vuurtoren en een uitkijktoren.

Er loopt een pad naar het uitzichtpunt Garita-Atalaya, waar je bovenop de vuurtoren kijkt. In Asturië weten ze die vuurtorens echt precies pas op een rots te plaatsen.

In Aviles waren de vissers juist hun netten aan het inspecteren, dat gaf ook weer bedrijvigheid.

Maar daar streken wij neer voor het zojuist geopende culturele centrum van de beroemde Braziliaanse architect Oscar Niemeyer. Dit Niemeyer Centre is groots van opzet voor allerlei kunstuitingen en heeft een gastronomisch restaurant in de twintig meter hoge uitkijktoren met uitzicht op de stad. Het was een prestigieus project, Aviles wilde zich net als Bilbao cultureel meer aanzien geven.

Het oude deel van Aviles was toen wat haveloos, maar het raadhuis is zeker ’s avonds mooi.

Van hieruit bezochten we Leon in Castilië, een sfeervolle stad met veel historische architectuur en een 13e-eeuwse gotische kathedraal, de Santa María de León, waarvan de oude glas in lood ramen heel bijzonder zijn.

De stad was een belangrijke halte op de Camino de Santiago. Er zijn mooie pleinen zoals Plaza Mayor, het centrale rechthoekige plein omringd door arcaden waar ook het barokke gemeentehuis staat en Plaza del Grano in het oude kwartier Barrio Humedo waar je tapas restaurants vindt.

De Catalaan Antoni Gaudi bouwde er in 1892 zijn Casa Botines, een ontwerp in neogotische stijl met een middeleeuwse uitstraling dat wordt geaccentueerd door het opmerkelijke smeedijzeren traliewerk voor de deur en rondom het gebouw. Boven die deur staat Sint-Joris die vecht met de draak.

Casa Botines werd in 1967 Historisch Artistiek Monument. Gaudí is een van de grondleggers van de organische architectuur, een modernistische stijl met oog voor duurzaamheid en leefbaarheid door moderne constructieve kenmerken zoals de lichtmetalen kolommen in de kelder en een combinatie van grotere ramen beneden met ramen in het dakvlak voor een betere lichtval. De casa is bekleed met lokaal gewonnen natuursteen.

Op de terugweg verraste het landschap van Los Barrios de Luna ons, een stuwmeer in het woeste berglandschap van Parque Natural de las Ubiñas, dat nog bij Asturië hoort. Het is een bergachtig gebied met grote contrasten in het reliëf, zeker in het Peña Ubiña-massief bij Leon. Het steile reliëf van dit gebied leidde tot de aanleg van een tachtig meter hoge dam in een smalle kloof van de Rio Luna, die in 1956 in gebruik werd genomen. Het stuwmeer heeft een kustlijn van veertig kilometer.

foto: de kloof van la Luna. Barrios de la Luna.

Gijón werd van oudsher bewoond door Asturische koningen, maar tijdens de Spaanse burgeroorlog van 1936 – 1939 is veel oude architectuur verwoest. Het Palacio de Revillagigedo, een 18e eeuws barok paleis, is bewaard gebleven.

De oude visserswijk, Cimadevilla is herkenbaar aan de San Pedro kerk, waar de twee stranden van de stad worden gescheiden. Door een bruiloft was het er gezellig druk.

Cimadevilla is het historische hart en er was een braderie met oude handmatig bediende kermisattracties en lekker eten. Ik vergaapte me aan de inktvissen in grote koperen kookpotten.

Vervolgens streken we neer in het familie badplaatsje Ribadesella, met een langgerekt strand waaraan prachtige oude villa’s staan. De monding van de Rio Sella knipt het stadje als het ware in tweeën: enerzijds is er het oude centrum met een klim naar de rots vanwaar je op het andere deel kijkt, het strand en haar villa’s en hotels. Op de Sella wordt vanuit het binnenland veel gekanood.

Het oude centrum heeft smalle straatjes met kleine winkeltjes, we vonden een leuk café en wandelden over de boulevard Paseo de la Grua naar het uitkijkpunt op de rots.

In het achterland van Asturië zie je nog de typische graanschuren staan, vrij van de grond door hoge ‘poten’. Losstaande trappetjes geven toegang. Deze schuren heten troj in het Spaans en staan op pootjes, om het graan niet te laten verrotten. (GKT)

Mijn Fabada op Cultfood, een typisch Asturisch gerecht in de kleuren van de Spaanse vlag, vloeit voort uit deze reis. Die kleuren zie je terug in meerdere gerechten van haar keuken: het geel van saffraan, kazen en omeletten; het rood van rode peper, paprika en tomaat naast de vele droge worsten en rauwe hammen en het wit van de bonen, rijst en knoflook, maar ook van vis en zeevruchten. De kleuren van paella zijn daarmee ook wel duidelijk. De smaak van het platteland krijg je ook te pakken in een van de mooiste historische dorpen, Santillana del Mar in Cantabrië. Het hele dorp valt onder monumentenzorg, de geplaveide straatjes en huizen in dit openlucht museum dateren meest uit de 18e eeuw.

Het dorp ligt in het landschap van de Costa Verde, dichtbij de zee in prachtig groene heuvels. Santillana is de verbastering van Santa Juliana; het dorp werd gebouwd rond een klooster en de Colegiata de Santa Juliana kerk. Omdat de naam Santillana al bestond werd ‘del Mar’ eraan toegevoegd. Op het pleintje is een was- en drinkplaats en er zijn enkele fonteinen. De Costa Verde loopt door tot aan Ribadesella.

We waren weer toe aan cultuur, dus op naar Baskenland voor het Guggenheim museum in Bilbao naar ontwerp van Frank Gehry. Zijn ontwerpen zijn zo spannend, het is maar goed dat de kunst er ook mocht zijn. Gehry is een belangrijk vertegenwoordiger van het deconstructivisme, zijn expressieve vormen en het vooruitstrevende gebruik van materialen zoals titanium in Bilbao maakten hem en zijn architectuur wereldberoemd. Titanium weerkaatst de zon weergaloos.

Aan de kade staat een reusachtige spin, Maman, een ontwerp van Louise Bourgeois met een afmeting van 9 meter hoog en ruim 10 meter in omtrek. Deze Parisienne maakte door haar studie geometrie meer kubistische ontwerpen en ziet de spin als een slimme wever, die ongewenste ziekteverspreiders als muggen eten en dus behulpzaam en beschermend zijn, maar waarvan ook dreiging uitgaat door de valstrikken die ze aanleggen. Maman is ontworpen voor het London Tate Modern, maakt deel uit van meer spinnenbeelden en draagt een zak met 32 marmeren eieren.

foto: Maman van Louise Bourgeois in Bilbao.

De geëxposeerde kunstwerken in 2011, in juni 10 jaar geleden, waren ook experimenteel. Op de foto zie je een doolhof van cortenstaal om doorheen te lopen, de sculptuur Open Ended van minimalist Richard Serra, een Amerikaans beeldhouwer. Zijn kennis van staal deed hij op als student om in zijn levensonderhoud te voorzien.

In Bilbao vind je in ‘Las Sietes Calles’ in het Casco Viejo winkeltjes, delicatesse zaken en bars. In het centrum is een markthal met regionale producten. We reden nog even naar de haven en vonden de eerste, geheel in ijzer uitgevoerde zweef- of hangbrug Vizcaya uit 1893 bijzonder. Een veer ontworpen door Don Alberto Palacio Elissague die de beide oevers – rotsachtig steil of zandkust – van de Nervión bij Bilbao verbindt. De vereisten aan dit veer waren het overbrengen van passagiers en vracht zonder de navigatie in de rivierhaven van Bilbao met druk scheepvaartverkeer te belemmeren tegen redelijke constructiekosten en de garantie van regelmatige dienstverlening. Het ontwerp verenigde twee technologische innovaties: de techniek van hangbruggen uit het midden van de 19e eeuw en de techniek van mechanische aandrijving door stoommachines.

De brug is 61 meter hoog en 160 meter lang. De Vizcaya-brug is een van de grote monumenten van de industriële revolutie, ijzer werd beschouwd als het krachtigste symbool van de vooruitgang. De Baskische regering riep de brug al in 1984 uit tot historisch artistiek monument, in 2006 werd ze als opmerkelijk ijzeren architectuurwerk officieel UNESCO-werelderfgoed. In 2010 startte een restauratie waarbij de zwarte verf werd vervangen door Somorrostro hematiet rood, de kleur van de lokale ijzerader.

We besloten om voor de afwisseling hoog in de bergen en landelijk te slapen en van daaruit Pasai Donibane en San Sebastian aan te doen.

De Ria de Pasaia is een monding bij het typisch Baskische stadje Pasai Donibane met een regelmatige kleinschalige veerdienst naar Pasai San Pedro. De smalle monding is een heuse haven, heel beschut gelegen tegen de woeste golven, en het kleine veer vaart de hele dag heen en weer. Wij trokken erheen voor haar Baskische uitstraling en om een kleine scheepswerf voor Baskisch maritiem erfgoed te bezoeken.

foto: Op de helling van de scheepswerf in Ria de Pasaia.

Pasai Donibane was nog niet toeristisch ontdekt, ademde een echt lokale sfeer met politiek getinte ‘posters’ voor afscheiding in haar tunneltje en hier en daar beklad met leuzen.

Victor Hugo ontdekte het stadje in 1843 en wilde er een reisboek schrijven over de Pyreneeën. Doordat zijn dochter in die tijd stierf verscheen dat boek postuum in 1890. Het 17e-eeuwse huis aan de waterkant dat hij die zomer bewoonde is nu een bescheiden museum. De kleurrijke vissershuizen, de smalle geplaveide straatjes, de eeuwenoude bogen, de Baskische muurschilderingen en haar ligging maken Pasai Donibane heel bijzonder. In oktober 2011, ons reisjaar, kondigde de afscheidingsbeweging aan haar activiteiten te gaan staken.

Als je in Donibane langs de kade staat en naar de havenuitgang kijkt, sta je perplex als een schip die haven daadwerkelijk verlaat. De uitgang naar zee is erg smal en maakt een scherpe hoek. De schepen worden begeleid door loodsen, maar dan nog is het een knap staaltje van zeemanschap. Bij de passage van die kade met huizen slokken ze de hele omgeving voor zich op.

foto: Havenuitgang van de Ria de Pasaia.

Wij namen het kleine veer om naar de scheepswerf te gaan dat de lokale, traditionele houten boten repareert. We hadden daarover gelezen in het Franse tijdschrift La Chasse-Marée, dat vaker aandacht besteed aan lokale bootontwerpen. We kregen spontaan een persoonlijke rondleiding, manlief werkt in de scheepsbouw. Er was toen zelfs sprake van restauratie van een schip voor de walvisvangst want Pasaia speelde daarin vroeger een belangrijke rol, er vertrokken expedities. En wat blijkt, de tijd heeft niet stilgestaan: er is een glazen overkapping neergezet op deze Albaola werf en tien jaar later wordt er – gesteund door UNESCO – een replica gebouwd van de walvisvaarder San Juan, het eerste trans-Atlantische schip uit de Baskische maritieme industrie dat in 1565 zonk voor de kust van Canada en in 1978 als scheepswrak werd teruggevonden en uitgegraven.

Enthousiast bezochten wij na afloop het lokale café aan de kade en zittend aan een lange tafel gaf het ons een ontzettend Baskisch gevoel, al ben je op dat moment ook wel een echte outsider.

Sfeervol San Sebastian doen wij met enige regelmaat aan, de prachtige baai met haar drie stranden bekoort velen. In de bars is het heerlijk pintxos eten, ze hebben een leuke achtergrond.

Natuur, historie en cultuur gingen op deze reis hand in hand. De expositie in het Castillo de Santa Cruz de la Mota verbond Ferrol – via de Armada – met San Sebastian. Ook aan Don Quichot van La Mancha en zijn boerendienaar Sancho Panza, de wereldberoemde romanfiguren van Cervantes, werden wij meerdere keren herinnerd.

foto: San Sebastian_Don Quichot van La Mancha met Sancho Panza

Muchas gracias Cora, voor dit mooie Spaanse reisverhaal!

Ben jij een foodblogger met net zo’n heerlijk Spanjeverhaal of -recept? Laat het dan hieronder in een reactie achter of schrijf eens een gastblog voor Gereons Keuken Thuis.

01/03/202101/03/2021

Spaanse weken.

Spaanse weken. Het is vandaag 1 maart, start van de meteorologische lente. De Spaanse weken gaan van start op Gereons Keuken Thuis, met al dat lekkers, dat te vinden is in dit grote land, van Oviedo tot Cartagena en van Catalunya tot Extremadura. Ik ontdekte, dat in tegenstelling tot de alom bejubelde Italiaanse keuken en bewierookte cuisine van Frankrijk er toch minder aandacht wordt besteed aan de Spaanse cocina. En er is zoveel te beleven. Tapas, pintxos, cocido a la Madrileña, churros en horchata. Vis in overvloed op het Andalusische strand. Elke regio met zijn kenmerkende specialiteiten. Ik dook er alvast voor mijn kookboekenhoek in en vroeg een aantal gastbloggers dat ook te doen. Half maart kun je weer een mooi reisverhaal van Cora Meijer verwachten, foodblogger Anke Moreel staat voor een week later gepland. Raya Lichansky gaat een verhaal vertellen uit de sixties. En ik heb een heuse Spaanse foodbloggers-parade in mijn agenda staan. Want er werden op mijn oproep heel wat mooie Spaanse gerechten aangeleverd.

Vandaag trap ik de Spaanse weken af met mijn recept voor zarzuela. Een Spaanse visschotel, die, toen ik een jaar of negen was, voor ons werd gemaakt door een buurvrouw. Zij maakte deze schotel met allerlei soorten vis o.a. makreel. Dit gerecht zit vol smaken van de Middellandse zee. Alleen de geur van dit gerecht zou mij nu terstond doen afreizen naar Spanje. Erbij drinken we natuurlijk koude Spaanse rosé van de garnacha druif.

Nodig:

6 el olijfolie
1 grote ui gesnipperd
3 tenen knoflook in stukjes
1 laurierblad
4 draadjes saffraan
1 tl paprikapoeder gerookt.
1 Spaans pepertje in kleine ringetjes (let op zonder zaadjes)
2 el tomatenpuree
4 tomaten
250 ml witte wijn
1 visbouillonblokje
500 g zeevruchten gemengd
500 g witvis bijvoorbeeld kabeljauw in stukken
10 grote gamba’s (garnering)
peterselie gehakt
peper, zout
citroen

Bereiding:

Verwarm de olie in een pan en fruit zachtjes de ui aan. Voeg het laurierblad, de knoflook, saffraandraadjes, paprikapoeder en Spaanse peper toe en laat dit kort fruiten, zodat de aroma’s vrij komen. Bak dan kort 2 el tomatenpuree mee. En voeg daarna de tomaten toe. Laat alles even sudderen.
Doe de witte wijn en het visbouillonblokje erbij en kook alles even door. Voeg de kabeljauw en zeevruchten toe. Doe een deksel op de pan en laat nog eens 15 minuten sudderen.
Garneer daarna de zarzuela met partjes citroen, wat gehakte peterselie en de verwarmde gamba’s.

Heb jij ook een leuk recept of (reis) verhaal voor de Spaanse weken? Ik deel het graag op Gereons Keuken Thuis.

23/02/202123/02/2021

Gevulde tomaat met rillettes van verse makreel.

Gevulde tomaat met rillettes van verse makreel. Het is weer dinsdag, tijd voor een verhaal uit minder gangbare, maar daardoor bijzondere kookboeken van bijzondere mensen. Ontdek de heerlijke Bretonse keuken. Of beter gezegd ontdek de keuken van La maison blanche aux volets bleus, al jaren de chambres d’hôtes van Anouck en Joris Delanghe. Ik zag dit koppel jaren geleden in het item “logeren bij Belgen in Frankrijk” van het inmiddels opgedoekte programma Vlaanderen Vakantieland op Eén. In dit programma vertelden zij hoe zij drukke banen in Vlaanderen opgaven om een B&B te beginnen in de groente- en zuivelstreek van Bretagne. Niet ver van de kust met alle delicatessen die erbij horen. Joris Delanghe houdt van koken en begon de gasten te verleiden met zijn kookkunsten van verse Bretonse waar. Anouck stuurde me bij hun tien jarig bestaan hun boek met memoires van het leven op het Bretonse platteland. In Gereons kookboekenhoek een fijn kookboekje “Smaken van Bretagne”, dat ik eens ergens op de kop tikte en mij vaak inspireerde. Maar het moet worden gezegd, dat jaren later de kookkunsten van Anouck en Joris zich hebben verdiept. Dat lieten zij zien in Bretagne à la carte, een heuse aanrader. Laten we eens kijken, wat Bretagne heeft te bieden. Allons y!

Vandaag kies ik voor rillettes van makreel, met room en boter uit de zuivelstreek van la maison blanche aux volets bleus.

foto: het lekkere hors d’oeuvre van tomaat en makreel.

Gevulde tomaat met rillettes van verse makreel.

Nodig:

2 hele verse makrelen schoongemaakt

150 g verse gezouten boter

2 dl volle room

zout & peper

bosje bieslook

1 el mosterd

1 glas witte wijn

1 ui

2 tenen knoflook

6 grote tomaten, ontveld en leeggehaald, klaar om te vullen

gesneden ijsbergsla

olijfolie

Bereiding:

Snipper de ui en knoflook en fruit aan in wat boter. Voeg de witte wijn toe en laat inkoken. Fileerd e makrelen en snijd ze in stukken. Voeg de makreel en room toe en laat het geheel 30 minuten sudderen. Kruiden met peper en zout. (in het recept in het boek gaat de boter er niet bij, Gereons Keuken Thuis voegt deze wel toe tijdens het sudderen) Roer alles om en laat afkoelen in de ijskast. Vul de tomaten met de rillettes. Serveer op een bedje van ijsbergsla met wat olijfolie en garneer met wat gehakte bieslook.

Volgende week een recept uit de Makkelijke Maandag van Raya Lichansky.