Mediterrane weken met foodbloggers.

foto: op de Italiaanse mercato.

Mediterrane weken met foodbloggers. Je kunt natuurlijk geen themaweken houden op je blog zonder collega bloggers uit te nodigen om een duit in het zakje te doen. En dat deden deze culi-adepten met originele recepten en verhalen van hun foodblogs. Van Griekenland tot Portugal stuurden zij mooie recepten in. Al beleven we nu even een weerdip zo eind augustus, maak er toch iets zomers van zou ik zeggen.

foto: gevulde courgettebloemen van Eleftheria.

Elefteria (vrijheid blijft toch een mooie voornaam) zond gevulde courgettebloemen in. Denk hierbij direct aan Kreta, waar ik deze bloemen gevuld met rijst ook ooit at. Heerlijk met een avgolemono saus. Voor mij is zo’n Kretenzisch gerecht echt mediterraan genieten.

foto: cataplana van Jill.

Weliswaar geen land gelegen aan de Middellandse zee, maar deze cataplana uit Portugal mag niet ontbreken volgens Jill Lauret. Vis zo uit de zee in een koperen Portugese stoofpan. Deksel eraf en opsnuiven die geuren en smaken van de zee.

foto: reizen en lezen hierover met Culinette.

Culinette schreef een mooi verhaal over Hotel Europa in Châtillon sur Seine, de stad van de prinses van Vix en haar bronzen vaas. Mijmeringen uit een France perdue.

Het bestaat vast niet meer maar nooit zullen we het vergeten. Hotel Europe in Chatillon sur Seine. Vele jaren was het onze vaste stopplaats onderweg van Zuid Frankrijk naar Nederland. Als je er binnenstapt dan is je eerste gedachte vast en zeker niet dat je hier wilt blijven. Wij deden dat wel en hadden er nooit spijt van. Gniffelend zagen we nieuwkomers rondkijken en weer vertrekken. Fout ! Fout ! Fout ! Maar ja, het is een drukke Brasserie met als bijzaak een Hotel en ook nog gevestigd op een slecht punt in een klein stadje. Heel fel TL-licht met een hele zooi ongezellige plastic tafeltjes. Het bed op de kale hotelkamer was echt Frans en dus zakten we in de loop van de nacht allebei naar het midden van het bed en met een beetje pech tegelijk richting voeteinde.”

foto: Vinissima’s zeebaars met Antiboise.

Ingrid enthousiast als altijd zond meerdere mediterrane recepten in. Zoals deze zeebaars met Antiboise. Vinissima goes South of France En dan die wijn uit Pays dÓc, freestyle wit van domaine Gayda, die Gereons Keuken Thuis eens proefde op de Horecava.

foto: canteloupe meloen ijs van Cultfood.

Cora Meijer maakte Cantaloupe sorbetijs met een achtergrond verhaaltje dat de cantaloupe meloen via de tuinen van de paus in Frankrijk is geïntroduceerd. En daarna via Cavaillon op de Franse markt is gebracht en ook onder die naam. Leuk dus, van de Italiaanse keuken naar de Franse met een eigen identiteit.

foto: echte spanakopita van de boerderij.

Spanakopita, die Anne, een echte travelfoodie leerde maken op een authentiek Griekse boerderij. Spinazietaart hoort bij Griekenland als poffertjes bij Holland. Lagen filodeeg met al dan niet wilde spinazie en fetakaas.

Het zijn mooie mediterrane weken met foodbloggers. Dank jullie voor de input voor deze fijne  foodparade. Tot slot mijn Daube à la provençale:

foto: tounesols et la Provence inséparables.

Daube de boeuf à la Provençale. Een rundvleesgerecht uit de Provence, origineel gemaakt in een stevige aardewerk schaal. Niet specifiek Provençaals, want stoofgerechten in aardewerken schalen uit de oven vind je ook in andere streken rond de westelijke Middellandse zee. Vaak konden deze gerechten worden gegaard in de nog nagloeiende oven van lokale bakkers. Bij kopen van brood bracht je je stoof mee en haalde hem rond lunchtijd weer op. Ik denk, dat deze oud traditie allang vervlogen is. Maar de Provence blijft een streek, waar Gereons Keuken Thuis heel wat mijlen heeft afgelegd. Door  kunststeden als Arles, Avignon en Orange, op bezoek bij het natuurverschijnsel van de Fontaine de Vaucluse, over de met platanen omzoomde weg naar Saint Rémy, de Camargue met zijn stieren en witte paarden en op de burcht van Les Baux in de Alpilles. En naar de markten met zijn  olijven, zongedroogde tomaten, ail rose, lavendel en de heerlijke groentes uit Cavaillon. Lees meer

Nodig:

1,5 kilo runderstoofvlees/ riblappen
½ liter runderbouillon
2 grote wortels
4 tenen knoflook
2 grote tomaten
1 rode paprika
3 uien
1/2 Spaans pepertje
1 blikje tomatenpuree 
1 glas rode wijn
olijfolie
peper en zout 
2 el Dijon mosterd
zwarte pitloze olijven
3 tl paprikapoeder
bloem en boter voor beurre manié
2 laurierblaadjes
paar takjes verse tijm
4 tl Provençaalse kruiden

Bereiding:

Verhit een flinke scheut olijfolie in de braadpan en fruit hierin de ui, knoflook en Spaanse peper aan. Schep deze eruit en verhit weer olie in de pan. Bak dan ook het door wat bloem gewentelde rundvlees bruin in ongeveer 5 minuten. Voeg de wortel, paprika, tomaten en daarna de eerder gefruite uien, knoflook en Spaanse peper toe. Bak de tomatenpuree samen paprikapoeder kort in de braadpan mee. Blus af met een glas rode rode wijn en voeg de runderbouillon, mosterd, tijm, laurier en Provençaalse kruiden toe. Laat het geheel zo’n drie uur sudderen. Verwijder de laurier en tijmtakjes. Maak op smaak met peper en zout en bind het stoofgerecht met wat beurre manié. Voeg als laatste de zwarte olijven toe. Server de daube met een salade en stokbrood. Of wat lintpasta.

De mediterrane weken op Gereons Keuken Thuis zijn nog niet over, ik ga eten bij Gala en Sandra Alvarez vertelt mij met haar nieuwe boek van alles over koken met olijfolie.

Pasta met vis uit blik.

foto: pasta met vis uit blik.

Pasta met vis uit blik. Het was alweer een tijdje geleden, dat ik in de Amsterdamse Javastraat was, één van mijn favoriete food playgrounds. Het Midden Oosten ontmoet hipsterlandia, de IJmuider vishandel op de hoek gaat hand in hand met Surinaamse moksi meti. Gereons Keuken Thuis vindt het altijd heerlijk om de Turkse en Marokkaanse winkels en groentezaken af te struinen, op zoek naar voorraad in de vorm van pot en blik, pasta, specerijen en groenten. Zo scoorde ik weer een voorraadje blikvis in allerlei kleuren en vormen, van tonijn tot  sardine. Groenten, zoals meiraap, die inmiddels zijn verwerkt tot Japanse pickles. De restgroenten, die ik vanochtend nog aantrof in de ijskast werden verwerkt in een #nowaste soep, zoals mijn tante Doubs uit de Morvan zo graag maakt. Anyway op deze vrijdag wil ik jullie het recept voor Ankara makaranasi met tomaat paprika ui en vis uit blik niet onthouden. Een echte easy does it maaltijd.

video: pasta met vis uit blik at SeaSpot

 Nodig voor 2 personen:

300 g pasta, ik koos voor Turkse makaranasi.

1 blikje sardines op olie

1 blikje tonijn

ansjovisfilets of ansjovispuree uit tube

2 tenen knoflook

klein uitje

1 rode paprika

doosje cherrytomaten

2 tl oregano

1 tl tijm

gehakte verse basilicum

citroen

wat visolie

peper en zout


Bereiding:

Snipper de ui, snijd de tomaatjes in halfjes, snijd de paprika in stukjes. Verhit wat visolie in een pan en voeg de ui en ansjovisfilets of een kneepje puree toe. Fruit kort aan. Breng een pan ruim water aan de kook met ruim zout en kook de pasta al dente. Voeg de paprika, knoflook in stukjes en tomaatjes toe. Voeg de oregano en tijm toe. Maak de sudderende saus op smaak met wat zout en peper. Kijk wel uiut, want de ansjovis voegt ook zout toe. Zat het vuur laag en laat sudderen. Haal de vis uit blik en snijd in stukjes. Haal de graatjes uit de sardientjes. Hak de basilicum fijn. Giet de pasta af en bewaar wat kookvocht. Voeg de pasta toe aan de tomatensaus met wat kookvocht. Meng het geheel goed en voeg de vis uit blik toe. Maak de pasta af met een kneepje citroen en de gehakte basilicum. De echte die hards kunnen nog wat visolie toevoegen.

foto: foerageren in Amsterdamse Javastraat

Kipfilet alla Loren.

foto: het duo Sophia & Marcello.

Kipfilet alla Loren. Deze week besprak ik het nieuwe boek van Saskia Balmaekers Mijn Napels. Zij neemt je mee door de straten van deze mooie stad.langs kunst, kerststallen en lekkernijen. Het deed mij meteen denken aan de Napolitaanse diva, Sophia Loren, waarvan ik in 1999 een kookboek kocht, waarin zij haar Napolitaanse herinneringen en recepten deelt. Een heerlijk cucina casalinga kookboek. Met de verse smaken van Campanië.

foto: Cover Ricordi e Ricette van Sophia Loren.

Eind 1999 was ik in Rome om stage te lopen bij de Banca d’Italia. In die tijd was het eet- en drinkgen ook al stevig verankerd in mij. Ik zag op de RAI een programma met Sophia Loren, die daar haar nieuwste kookboek, Ricordi e ricette, lanceerde. Samen met mode-nestor Armani. Ja want zo gaat dat in Italië. Je kon er niet aan ontkomen dat er een nieuw boek van deze Napolitaanse diva verscheen. Daags erna lagen de boekhandels vol met dit kookboek. Dit was nu het souvenir dat ik mee zou nemen naar Nederland. Ik heb dit kookboek nog steeds en vind de Napolitaanse gerechten en plaatjes een lust voor het oog. Omdat de al fresco weken op Gereons Keuken Thuis inmiddels begonnen zijn moest ik ineens denken aan onstaand easy en zomers recept.


Kipfilet alla Loren.

Nodig:

500 g kip (dij) filet plat gemept met vleeshamer of pan
500 g gepelde tomaten (vers) of uit blik zonder pitjes
1 tl oregano gedroogd
1 bosje gehakte peterselie
2 knoflooktenen in plakjes
peper
zout
olijfolie
1 Spaans pepertje zonder zaadjes fijn gesneden

Bereiding:

Verhit in een grote pan de olie en bak hierin de met peper en zout bestrooide en plat gemepte filets en de plakjes knoflook kort aan, zo’n 2 minuten per kant. Let op dat het vlees niet te droog wordt. Haal het vlees uit de pan en houd het warm onder folie in de oven. Bak in de vleesjus snel de fijngehakte Spaanse peper aan, voeg de tomaten, oregano en peterselie toe en laat 15 minuten sudderen. Doe de kipfilet in de saus en verwarm even mee. Eventueel nog wat peper en zout toevoegen. Garneer met nog wat verse peterselie.

video: scenes ui L’Oro di Napoli uit 1954

Bron: Editore Gremese. ISBN 88-7742-386-2

Bitter zoete honing.

foto: Bitter zoete honing in mijn keukentje.

Bitter zoete honing. Daar lag het kleurrijke kookboek dan in de keuken van SeaSpot. Het zorgde bij Gereons Keuken Thuis eerst voor wat taalkundige verwarring, door het gebruik van de term Sardinische keuken. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad, dat het Sardijns moest zijn. Maar wat onderzoek levert op dat de Sardinische keuken wat meer is dan de Sardijnse keuken. De laatstgenoemde is het pure eten van het eiland zelf met producten van de Sarden of Sardijnen zelf. De Sardinische keuken is breder, daarin worden ook de gerechten uit de laars en uit de Catalaanse keukens tor gerekend. Opgelost! Laten we eens kijken, wat er dan zoal gegeten wordt op dit eiland. Nadat God de aarde had geschapen had hij nog wat brokken over, niet zomaar brokken, maar mooie stukken. Hij wierp ze in de Middellandse Zee en noemde het eiland Sardegna. Nadat hij zijn werk bekeek, kreeg God het idee dat het iets te troppo was en schiep hij in een ingeving de Sardijnen. Met dit leuke verhaal begint het boek van Letitia Clark, die met Bitter zoete honing een ode wilde maken aan de keuken, het eiland en zijn inwoners. Inmiddels vertoeft ze niet meer op Sardinië, maar uit haar hart zal de gulheid en gastvrijheid van de Sardiniër nooit verdwijnen. Tradities zijn van groot belang op Sardegna, dat schreef ik vorig najaar al op mijn blog. Een beetje een vergeten eiland, waar eeuwenoude heerlijkheden zijn bewaard. Met een keuken, waarin verse groenten, zelf verbouwd, stevig vlees en alles uit de azuurblauwe zee de hoofdmoot vormen van het Sardinische dieet. Niet voor niets is Sardinië een van de blue zones, waar mensen zeer respectabele leeftijden bereiken. Een keuken, waar Clark door geobsedeerd raakte. Het delen aan tafel van heerlijk voedsel onder de Sardijnse zon. 

foto: aperitivo met bottarga paté

A tavola. Voor een aperitivo, met gefrituurde salieblaadjes of muziekpapierbrood met bottarga en olijolie. De merenda, want na een ochtend werk knort de maag een beetje en de pranzo laat nog even op zich wachten. Zoet of zout, Gereons keuken Thuis vindt de simpele doch doeltreffende snack van geroosterd brood, boter en ansjovis een vondst. Of die rulle bottarga paté? Die komt binnenkort op de borrelplank aan zee. Ik maak een sprongetje naar de groentegerechten, met in de hoofdrol de artisjok in vele hoedanigheden. Of wat te denken van een venkelgratin? Sardinië blijft Italië dus een hoofdstuk Grano met pasta en rijstgerechten mag niet ontbreken. (onderaan vind je een lekker linguine recept) Terra gaat over vleesgerechten van kwartel tot varken. Stuk voor stuk mooie ambachtelijke gerechten. Vis ontbreekt niet, bottarga, gedroogde harderkuit. Langoest op zijn Catalaans, een gerecht uit Alghero, gekookt in het puurste water ter wereld, aldus ex man Luca. Bitter zoete honing sluit de maaltijd af met dolci. En dan zijn de buikjes weer rond op dit mooie eiland. Met Bitter zoete honing neemt Letitia Clark een kijkje in de  Sardinische keuken, verkent ze bijzondere smaken. Dat niet alleen, maar gunt je des te meer een blik in het gulle en gastvrije leven, dat de inwoners van dit mooie eiland leiden. Ze zijn toch wel verwend door God, toen hij die laatste brokken in zee smeet.

foto: butta la pasta, met schelpen en bottarga.

Recept uit Bitter zoete honing.
Gereons Keuken Thuis koos voor een zeepasta met bottarga en schelpen, waarover Letitia het volgende meldt: “Net als spek of Parmezaanse kaas is bottarga een manier om lekkere zoutige umamismaken te verrijken en versterken. Het werkt als een soort visversie van Parmezaanse kaas. Net zoals je geraspte kaas aan veel pastasauzen op basis van groente of vlees toevoegt, kun je geraspte bottarga aan sauzen met vis toevoegen.” Letitia Clark eet dit gerecht liever niet als primo.


Let op: In theorie maak je de schelpensaus in een paar minuten terwijl je pasta kookt, maar als je daar zenuwachtig van wordt, kun je de saus ook van tevoren maken en van het vuur opzijzetten. Venusschelpen kunnen wel 10 minuten (in hun vocht) wachten terwijl je de pasta in de gaten houdt. Als die perfect al dente is, kun je pasta en schelpen mengen en warmt de pasta de schelpen voldoende op. Ik doe het ook vaak op deze manier. 

Nodig:

400 g linguine 

10 el van de beste olijfolie 

2 tenen knoflook, gehalveerd 

flinke snuf chilivlokken 

800 g venusschelpen, 

schoongemaakt (open 

of gebroken exemplaren 

weggegooid) 

90 ml witte wijn 

handvol bladpeterselie, grof 

gehakt 

3 el versgeraspte bottarga 

Bereiding:

Breng in een grote pan flink gezouten water aan de kook en doe de linguine erin. Schenk intussen de helft van de olijfolie in een andere, brede pan. Verhit hem op halfhoog vuur en doe de knoflook erin. Voeg als die begint te sissen en geuren de chilivlokken en venusschelpen toe. Roer om de schelpen met de olie te bedekken en schenk de wijn erbij. Draai het vuur hoog en leg het deksel op de pan. Wacht een minuut, schud af en toe met de pan, haal het deksel eraf en draai het vuur halfhoog om de saus een beetje te laten pruttelen en indikken.
Giet de pasta af (die moet lekker al dente zijn), maar bewaar een kopje van het kookwater. Doe de peterselie, een beetje kookwater en de rest van de olijfolie bij de schelpen. Roer flink en schud met de pan om de saus te binden. Voeg als hij er te droog uitziet nog wat kookwater toe. Voeg tot slot de geraspte bottarga toe en schud nog even flink met de pan, zodat het geheel tot een romige saus bindt. Serveer met een glas koude witte wijn. Waarom niet een flor gerijpte vernaccia uit Oristano? Om helemaal in Sardinische sferen te blijven. 

foto: vernaccia di Oristano.

Bitter zoete honing, Letitia Clark. (ISBN 9789059563735) is een uitgave van Fontaine en is te koop voor € 32,00.

Tijdens de al fresco weken komt er nog een lekker recept uit dit boek, instant vakantievreugd tijdens de staycation van 2020.


Noot: dit kookboek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Pays d’Oc IGP.

foto: Pierre dans ma cuisine

Pays d’Oc IGP.  Op Gereons Keuken Thuis heb je al vaker kunnen lezen over de IGP van Pays d’Oc. Een groot areaal aan geweldige wijnen met het IGP (Indication Géographique Protégée) predikaat. Dat betekent, dat de wijnbouwers niet per se hoeven te werken met lokale druivensoorten, zoals het geval is bij AOP vereisten. Pays d’Oc is de grootste IGP van heel Frankrijk en strekt zich uit van de rechteroever  van de Rhône tot aan de Pyreneeën. Wit van picpoul, rood uit de Minervois en rosé uit Tavel, bubbels uit Limoux. Heerlijk gebied Languedoc en Roussillon. Er zijn 58 verschillende druivensoorten voorhanden in deze IGP met een grootte van 120.000 hectare. Voorheen was de Languedoc vooral bekend door de immense hoeveelheid cépage wijnen gemaakt van de big five. Tegenwoordig staan er ook andere soorten aangeplant, zoals petit verdot, vermentino en cabernet franc. Voor 100% gecertificeerde wijnen. In de Nederlandse wijnschappen is 20% afkomstig uit Pays d’Oc. Er valt dus nog heel wat te ontdekken. Daarom was Gereons Keuken Thuis blij verrast met een wijn uit de IGP collection range, die via Pitch PR opgestuurd werd naar SeaSpot ter beoordeling.


Pierre. Au coeur du Cabardès ligt  La Maison Ventenac, midden in het AOP gebied. Naast de standaard appelation wijnen maken zij ook zogenaamde dissidents. De door mij ontvange rode Pierre 2018 is er eentje van. Gemaakt van twee Atlantische druivensoorten, cabernet sauvignon en cabernet franc. Geen cépage wijn, maar een blend van 80 om 20 procent. En dat proef je, het harde wat groene paprika-achtige van de cabernet sauvignon wordt getemperd door het fruit van de cabernet franc. Denk aan blauwe bessen, bramen en een hintje pit in de vorm van zwarte peper. Pierre is vernoemd naar de grootvader van de huidige wijnmaker bij Ventenac. Opa zal best trots zijn op deze rode robuuste rakker. Prima voor bij gegrild vlees met een bouquet garni uit de in de Pays d’Oc veelvuldig voorkomende garrigue. Een zomers feestje in je glas.


Meer weten ook over andere Pays d’Oc IGP wijnen? Volg op social media de hashtags #tastepaysdoc #missetreviewpaysdoc #vinspaysdocigp en #paysdocreview

Maison Ventenac 4 rue des Jardins
11610 Ventenac Cabardès, France
Tél. : +33 (0) 468 249 342


Meer lezen op Gereons Keuken Thuis? zie:  vrouwelijke wijnmakers uit Pays d’OC of  Pays d’Oc quelle diversité

Noot: Deze fles wijn  werd mij als  #sample gestuurd door PITCH PR  De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

BEIROET, Merijn Tol.

foto: cover Beiroet, verhalen en recepten uit een mediterrane stad.

BEIROET, verhalen en recepten uit een mediterrane stad. Gereons Keuken Thuis start het nieuwe decennium in, of beter gezegd, met Beiroet. Eten en drinken onder de mediterrane zon. Het nieuwe kookboek vol verhalen en recepten van Merijn Tol, die we kennen als afficionado van de mediterraan/arabische keuken.  En in welke stad tref je die cuisine nu in optima forma aan? Juist in de hoofdstad van Libanon. Van kinds af aan was Tol begeesterd door deze stad, nadat haar grootvader haar het verhaal vertelde over de ceder op de Libanese vlag. Libanon vervulde Merijn met dromen. Zij moest en zou er eens naartoe. Ze reide er naartoe. Ging er wonen. Inmiddels is Merijn Tol al vele malen in Beiroet (terug) geweest. Ze schreef vele boeken over de Levantijnse kookkunsten en beschouwt deze stad als haar tweede thuis. Dat een kookboek over Beiroet er moest komen was derhalve geen of, maar meer een wanneer.

Van oudsher hebben Libanon en Beiroet een sterke culinaire cultuur. La mama, de moeders, net als in Italië zwaait de scepter in de keuken. Tel hierbij de tomeloze gastvrijheid van de Libanezen op en voor je het weet zit je aan een rijk gevulde tafel vol mezze al dan niet met een glas thee of arak. Het leven in Beiroet moet worden gevierd, ondanks de weerbarstige politieke en oorlogsgeschiedenis van het land. En hoe het Beiroet van vandaag het leven savoureert laat Tol per wijk zien. Yalaaaaa! voegt zij er aan toe. Ontmoet Beiroet, na enkele algemene kenmerken van de Libanese keuken en de ingrediënten volgt een stuk geschiedenis van deze wat schizofrene stad, die gek, chaotisch en onmogelijk is, maar ook warm, gastvrij en kleurrijk. Contrasten, ook in het eten. Een melting pot van Oost en West, waarin elke passant een duit in het zakje deed. Labneh, de romigheid van het Libanese menu ontbreekt niet. Fattoush, de salade, waarmee de mezzetafel start. Niet te vergeten tabouleh! Kibbeh van Georgina el Bayeh, die Merijn als eerste de fijne kneepjes van de Beiroeti cuisine bijbracht.

BEIROET. We struinen verder met Tol naar de wijk Ashrafieh, het bourgeois hart van de stad. De schrijfster laat deze wijk zien door de ogen van twee creatieve vrouwen en vertelt over de bijzondere eet- en drinkadressen. Elders in het boek tref je die ook per wijk aan. Gevulde wijnbladeren komen aan bod en zoete dadelvla van Huda’s moeder. Ik hoop dat je de smaak al wat te pakken hebt op deze donderdag. Beiroet is inmiddels, hoe kan het ook anders, verhipsterd. Koffietentjes en streetfood galore. Easy does it, zoals een sandwich met geroosterde bloemkool. Armeens eten speelt een belangrijke rol in de stad. Armeense vriendin Tamar laat de invloed van deze “Indo’s” van Libanon op het eten zien. Denk aan Armeense auberginestoof of heel Kaukasisch walnoot & paprikadip. Via downtown met het leven van de souks en andere wijken belandt Merijn op de Corniche, waar, zo citeert zij, de geur van de zon, zee, rook en citroenen laten weten dat je in BEIROET bent beland. Met zicht op de blauwe Mediterrannée. Een heerlijke stadstrip met kleurrijke gerechten. Een heerlijk kook- en leesboek op deze grijze januaridag. Gereons Keuken Thuis dompelt zich nog even onder. Yalaaaa!

BEIROET, verhalen en recepten uit een mediterrane stad. Merijn Tol (ISBN 9789038806969) is een uitgave van Nijgh Cuisine en is te koop voor € 34,99.

Noot: dit kookboek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

PROVENCE, Alex Jackson.

foto: bagna cauda met gegrilde groenten en rode wijn.

PROVENCE, Alex Jackson. Deze prachtige streek is back on track. In de keuken van SeaSpot ligt nu een kookboek waarmee het heerlijk is nazomeren. Alex Jackson is een self declared francofiel, studeerde Frans in Parijs en verpandde zijn hart aan de Provence en cuisine uit deze streek. Hij begon zelfs een restaurant in Londen, Sardine, waar Provençaalse huiselijke kost de boventoon voert op de kaart. Geen oh la la ingewikkelde gerechten à la Française, maar pure ingrediënten zo van onder de Provençaalse zon. Jackson zorgde hiermee voor een herwaardering van deze keuken in Engeland. Nadat Peter Mayle de Provence onsterfelijk maakte in zijn boek, trokken veel bleekneuzige Britten naar dit deel van Frankrijk om zich te laven aan het mooie leven aldaar. Echter in de jaren negentig verschoof het accent van Frankrijk naar Italië, misschien wel mede door die andere schrijver Frances Mayes, die met haar boek Een huis in Toscane, de deur openzette voor Italië. Maar dit terzijde op deze eerste herfstdag. Alex Jackson geniet dagelijks van de Zuid Franse gerechten, die in wezen niet veel verschillen van de keukens van Ligurië en Catalonië. Verse waar staat voorop, de zee is nooit ver weg, er zijn overal kruiden te plukken en er is olie. Waar boven Valence de keukens zich wentelen in de boter, de Sud Ouest het doet met ganzen- en eendenvet, in de Provence draait alles om olijfolie, het groengele goud voor in de gerechten. En als je alles goed gebruikt proef je als het ware de Provence.

foto: Grande Bouffe met bouillabaisse.

Heel bijzonder is, dat elke maand Jackson in Sardine een zogenaamde Grande Bouffe organiseert, een smikkel- en smul partij rondom een bekend Zuid Frans gerecht. Recepten uit kookboeken, die hij geweldig vindt en koken met de meest mooie ingrediënten. Een echt feestmaal tussen de normaal huiselijke maaltijden, die hij serveert. In aparte hoofdstukken in dit kookboek doet hij zijn werkwijze uit de doeken. Maar nu gaan we de seizoenen, waarin het boek verdeeld is verkennen. PROVENCE start met de lente, waarin er een keur aan verse groenten en fruit is. De eerste tuinbonen, asperges, hopscheuten en sla. Het is feest op de markten. de warme Provençaalse zomer volgt. het jaargetijde waarmee de meesten de Provence associëren. Rijpe meloenen uit Cavaillon, soupe au pistou en lang tafelen in de schaduw. De Barbecues gaan aan en er wordt gepicknickt met pan bagnat. Malin! Een tijd van overvloed.

foto: herst met gefrituurde panisse uit Marseille.

Gereons Keuken Thuis wil, hoe kan het ook anders op deze 23e september stilstaan bij de herfst van Alex Jackson. Net als voor mij het favoriete seizoen van Jackson. De lucht wordt koeler, een tijd vol noten, truffels, wijnoogst, fruitsoorten, die smachten om te worden verwerkt. Alex Jackson citeert zelfs dichter Keats met de zinsnede “mists and mellow fruitfulness”. Pompoenen arriveren en na de hitte van de zomer wordt het tijd voor steviger smaken. Dat merk je ook in de gerechten van dit najaar, gefrituurde panisse, een kikkererwtensnack, krokante varkensoren met appel-aioli, eekhoorntjesbrood met persillade of fazant uit het veld met druiven en rode wijn. Ik kan de Provençaalse herfst bijna proeven.

Tot slot de winter, de olijfolie is binnen, er wordt volop op gejaagd.Salade maken plaats voor stoofgerechten. Voor een fanatieke kok is de Provence in de winter een paradijs, koken met de dingen die je vindt. Een rijkdom, die de gemiddelde toerist nooit krijgt te zien.

Wat een heerlijk kookboek heeft Alex Jackson met PROVENCE gemaakt, de huiselijke keuken van de Provence. Ik weet nu al zeker, dat zijn gerechten het komende najaar en winter een prominente plek in mijn SeaSpot krijgen. Ik kan de senteurs Provençales nu al ruiken. Met recht een farewell to summer.

foto: cover PROVENCE.

PROVENCE,  heerlijke seizoensgerechten uit Zuid Frankrijk, Alex Jackson (ISBN 9789461432186) is een uitgave van GoodCook en is on- en offline te koop voor € 25,95

Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Sobremesa, het Ibiza van Sergio Herman.

Sobremesa, het Ibiza van Sergio Herman. Het favoriete onderdeel van de dag op Ibiza is de nazit na een copieuze lunch in de schaduw. Een goede gewoonte, de koffie komt op tafel en eventueel een glas knalgroene hierbas. Er wordt nog wat gekeuveld en nagenoten van het eten. Soms duurt de sobremesa zolang, dat het alweer tijd is voor tapas of de volgende maaltijd. Het heerlijke landerige bestaan van  Sergio Herman op Ibiza. Deze momenten ervaart hij als puur en persoonlijk geluk. Zijn hoofd leegmaken, nieuwe ideeën en concepten verzinnen. Dat gaat hem hier op la isla blanca goed af. Alle recepten in Sobremesa ontstonden in één dag. Het was hard werken, vertrouwde schrijfster Mara Grimm (die samen met Herman voor deze productie tekende) mij toe tijdens de Hilton haringparty. Reden voor mij om uit te kijken naar dit boek en vandaag, noem het een rondje van de zaak, een recensie op basis van een PDF. Daar werk ik namelijk niet graag mee. Maar dat terzijde.

Laten we duiken in het Ibiza-gevoel van Sergio Herman. Daar horen mooie gerechten en dito sfeerplaatjes bij. Dit maakt het een ultiem nazomerboek. Als je nog de naderende herfst wilt uitstellen. Koelere luchten in september boven de nog warme Middellandse Zee. Ibiza betekent eenvoud voor de chef, verse ingrediënten van het land en de borden worden ook minder strak opgemaakt dan je normaliter zou verwachten van Herman. Niet vreemd als je bedenkt dat juist easy living het grote kenmerk en aantrekkingskracht van dit eiland is.

Sobremesa start met basisrecepten, van mousseline tot een heuse basispaella. We gaan het land op, de campo van Eivissa, dat in tegenstelling tot de met clubs en uitgaanders bezaaide kustweg van het vliegveld naar stad een oase van rust en contemplatie is. Sergio Herman kookt van de campo, groentegerechten, een gazpacho (eigenlijk geen favoriet van hem) als salade. Paprikarolletjes met komkommer en bulgur. Geserveerd op het keramiek van Charlotte. Robuuste eenvoud. Vaak, zo vertelt hij gaat hij uitgeput het vliegtuig in, bekaf van alle afspraken en deadlines, maar bij aankomst op Ibiza krijgt Sergio een adrenalinekick. (Zou die werking van Es Vedra dan toch kloppen?) De witte dorpjes met hun lieve kerkjes, het doet hem allemaal wat. De contrasten, je kunt natuurlijk dansen tot je erbij neervalt, maar ook de rust op het eiland is iets wat je meeneemt. Ik kan dat beamen, ’s nachts naar de sterren kijkend ver van het partygeweld of overdag genieten van de wijdsheid op heerlijke stranden. Overzicht.

Sobremesa gaat verder, met hoe kan het ook anders MAR. De zee is altijd aanwezig, Met vis van een pescaderia in San Juan, verse vis, waar Sergio graag mee aan de slag gaat. Voor in het Catalaanse fideua, een tempura van sardines of zeebaars met citrus en komkommer. Op smaak gebracht met het goud van Ibiza: SAL! Als je richting Sa Canal rijdt kom je uit bij de hoge bergen, geen sneeuw, maar zout uit de salines van dit eiland. Een prachtig natuurlijk paradijs.

Montaña, de bergen, alhoewel Ibiza geen echte bergen heeft valt er in het heuvellandschap heel wat te grasduinen. Een Moors kippetje, de intens rode kleur van de bodems, daarboven een blauwe lucht. Gevulde empanadas of een pastagerecht van linguine met venkel en Ibicenco worstjes. Je proeft als het ware la tierra. Ik snap wel waarom Mara Grimm mij vertelde dat het heerlijk werken was aan Sobremesa. Want recht om de hoek in de heuvels is Ibiza ontdaan van alle frou frou, toerisme en lawaai en wat rest is de pure eenvoud. Nog wat zoets en de sobremesa kan beginnen. Als ik op deze wat grauwe dinsdag naar buiten kijk, krijg ik spontaan het idee om naar dit eiland af te reizen en bij Sergio Herman aan te schuiven. Sweet dreams of  la buena vida, maar vooralsnog kom ik deze ochtend wel door met dit kleurrijke boek en een sterke mok koffie. Een nazomerse sobremesa. Disfruta!

Sobremesa, mijn Ibiza, Sergio Herman, met tekst van Mara Grimm (ISBN 9789048844388) is een uitgave van Carrera en kost € 34,99 


Noot: De PDF van dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

,

De Catalaanse Keuken, Emma Warren.

foto: cover De Catalaanse Keuken.

De Catalaanse keuken vormt een bijzonder onderdeel van wat wij de Spaanse keuken noemen. Catalonië is met de bergen en het platteland in de rug altijd gericht geweest op de zee. Mar i muntanya, beïnvloed door Grieken en Romeinen, een keuken vol Arabische producten, sauzen uit Liguria en de Provence. Je kunt zeggen, dat de keuken van deze streek net zo eigen(zinnig) is als de Catalanen zelf. Tegenwoordig is Catalonië met als bruisend middelpunt Barna moderna een kosmopolitische en multiculturele melting pot. Emma Warren, schrijfster van De Catalaanse Keuken leerde koken a la Catalana op de Illes Balears, eens ook een onderdeel van het koninkrijk Aragon. Ik wil het niet over het verleden hebben, maar over het huidige Catalunya met zijn gevoel voor tradities en moderniteit, dat zich uit in bijvoorbeeld de keuken van Ferran Adria in Roses of tijdens de alom aanwezige feesten en festivals. Het verschil tussen de keuken van Catalonië en Spanje is volgens Warren het raffinement, rustieke eenvoud en de drang te experimenteren.

foto: de beroemde crema…..

In het boek De Catalaanse Keuken neemt Warren je mee op een pica pica tocht, want het leven van de Catalaan is niet compleet zonder deze kleine hapjes bij een glas wijn of vermut. Anem de tapes! Met de temperaturen van de voorbije week in het Hollandse, is dit een geweldig alternatief voor een maaltijd. Dat hebben ze goed begrepen. Natuurlijk ontbreken pa amb tomaquet, de xató salade uit het Garraf gebied en escalivada niet. L’hort is de volgende halteplaats, de moestuin. El Prat de Llobregat als vindplaats van de lekkerste calçots, een Catalaanse groente, die je roostert en doopt in romesco saus. Anem de calçotada! De schrijfster is dol op de ruime keuze aan groenten op de Catalaanse markten. Wat te denken van geroerbakte kikkererwten met snijbiet, een overlevering uit de Moorse keuken. Of Samfaina, het Catalaanse antwoord op ratatouille.

foto: de vormgeving is caleidoscopisch net als Catalonië.

La Costa, seafood mag niet ontbreken, venusschelpen in cava uit de Penedès, heel basic gegrilde sardines en suquet de peix. El camp, eten van het platteland, stevige kost van varkensvlees, slakken en wild uit de bergen, zoals gehaktballen met sepia, kwartel met druiven en de klassieker conill amb xocolata, konijn in chocoladesaus. We gaan van het rurale Catalonië naar Barna moderna, de moderne vibes uit Barcelona, de Catalaanse Big Apple en melting pot. Heel Catalaans, maar tegelijkertijd modern en van alle markten thuis. Niet alleen de toeristische Boqueriamarkt. We zien een gerecht van rode mul met verwijzing naar de beroemde zoon Gaudí of gekonfijte zalm. (i.p.v. eend) Moderniteiten, volgens Warren. Alhoewel dit hoofdstuk wat mij betreft wat stevigere moderne fratsen had mogen laten zien. Want een tosti, is dat nu echt le dernier cri?

We stappen over naar de zoetigheden, klassiekers als de crema catalana en menjar blanc komen voorbij. Over de laatste bestaan veel theorieën over de afkomst. Tot slot bespreekt de schrijfster de basis van de Catalaanse keuken in een apart hoofdstuk over sauzen en bouillons, van sofregit, picada tot fumet de peix. De Catalanen lusten er wel pap, ik bedoel saus, van.

foto: suquet de peix uit De Catalaanse Keuken.

De Catalaanse Keuken, de mooiste gerechten uit de bergen, steden en de zee is een heerlijk vormgegeven zomers boek, dat je meeneemt op reis door deze heerlijke streek op het Iberisch schiereiland. Benvinguts a Catalunya, met zijn heerlijke keuken en gastvrije bevolking. Emma Warren stopte het allemaal in dit kleurrijke boek voor uit en thuis.

foto: calçots geblakerd op een krant met romescosaus.

De Catalaanse Keuken, Emma Warren (ISBN 9789045217345) is een uitgave van Karakter en is on- en offline te koop voor € 27,99

Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Mediterraneo, Jacques Meerman.

Mediterraneo, een culinaire reisgids door het Middellandse Zeegebied van de 12 eeuw. Een Franse monnik, een rabbi uit Noordwest Spanje, een islamitische ambtenaar uit Granada en een geograaf uit Marokko zijn de reisgezellen van Jacques Meerman, die in dit mooie boek op zoek gaat naar wat de keukens rond de Middellandse zee hebben voortgebracht. Dingen, die wij heden ten dage nog steeds eten. Want in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht zijn die Middeleeuwen helemaal niet zo duister, ook niet op culinair gebied. Er was veel handel, van Reims met zijn befaamde jaarmarkten tot Constantinopel. Van Alexandrië met zijn befaamde vuurtoren tot aan Lissabon. De Arabieren brachten landbouwmethodes mee, irrigatiesystemen, die tegenwoordig nog op veel plaatsen in Spanje worden gebruikt. De Noormannen veroverden niet alleen Groot Brittannië, maar belandden ook op Sicilië, alwaar zij volgens Meerman de latere ravioli introduceerden. Meerman stelt dat pasta geen Italiaanse vinding is. Het separaat koken van pasta wel. In het Byzantijnse rijk was er al sprake van pasta. En dan heb ik het nu nog niet eens over het Iberisch schiereiland, waar een grote melting pot van verschillende religies en eetculturen een ware cuisine opleverde. Het stond aan de wieg van het Llibre de Sent Sovi, een Catalaans manuscript uit 1324 dat zich door de eeuwen heen verder ontwikkelde. Overigens moest de eerder genoemde Franse monnik er niets van hebben. Hij vond Basken primitief en het eten op het Iberisch schiereiland maar vreemd. Mediterreaneo staat vol met verhalen van deze reizigers en wat zij aantroffen. Maar soms ook niet, in veel plaatsen meldt de rabbi niets bijzonders. Je leest in Mediterraneo,, dat Meerman niet over één nacht ijs is gegaan. Prachtige verhalen van Perzische koks, de 1000 en 1 nacht keuken van Bagdad. Meerman grasduinde door het 13e eeuwse boek Kitab al Tabih van schrijver Al Bagdadi, dat erg populair was in het gebied van het huidige Turkije. In de twaalfde was de Arabische keuken al wijd en zijd bekend tot aan Cordoba toe. Wat een uitwisseling van smaken. Als voormalig byzantinologiestudent (iedereen heeft een jeugdzonde) begrijp je dat Mediterraneo spek voor mijn bekkie is. Een bijzonder detail is spek, dat vooral door Germaanse stammen werd gegeten, maar weer niet door Germanen, die in Italië terecht kwamen. En waarom garum, de Romeinse gefermenteerde vissaus van het toneel verdween is ook een raadsel. Al deze feitjes, weetjes en dwarsverbanden, die Meerman legt, maken dit voor mij een must have boek, waar ik nog veel plezier aan ga beleven. De thematiek en het onderzoek vind ik heel aansprekend. Meerman koos vooral voor literatuur uit de Arabische wereld. De Byzantijnse keuken ontbreekt bij gebrek aan kookboeken en Gereons Keuken Thuis mist Joodse invloeden. De schrijvers uit het Midden Oosten waren hun tijd ver voor, omdat zij publiceerden op papier, terwijl in het Avondland perkament de standaard was. We hebben veel te danken aan het Midden Oosten, kennis, kunde en culinaire zaken. Het vormt allemaal de basis van de huidige keukens. Ik moet er wel bij zeggen, dat voor een leek, die niet bekend is met de geschiedenis van de Levant en het Iberisch schiereiland Mediterraneo een behoorlijke kluif kan zijn. Dat had ik zelf ook tijdens het lezen. Oude studieboeken werden opgeduikeld, net als mijn gymnasiumscriptie over de reconquista en meerdere malen werd Wikipedia geraadpleegd. Soms bevatten hoofdstukken simpelweg iets te veel informatie en ik denk dat lezers, die op zoek zijn naar een reis- of culinaire gids misschien bedolven kunnen geraken. Wat Meerman heeft geschreven is een geschiedenisboek, over de geneugten en bijzonderheden van het leven rond de Middellandse Zee in de 12e eeuw. Gebaseerd op onderzoek van bronnen, waardoor een persoonlijke verhaallijn een beetje op de achtergrond raakt. Maar ben je net als ik dol op trivia, dan is dit een heerlijk boek, dat je meeneemt van onze tijd naar een periode, waar nog nooit veel over verteld was. Zo sluit Meerman ook zijn boek af met mondiale dwarsverbanden, tot in Azië toe. Zo zou het zomaar kunnen, dat ketjap een Arabische vondst is. Of dat echt allemaal zo is? Dat weet ik niet, maar het is een plausibele theorie. Maar om toch weer bij zijn reisleiders, de monnik, de rabbi, de ambtenaar en geograaf aan te haken: Jacques Meerman gunt ons met zijn monnikenwerk een blik in culinaire zaken, die wij tegenwoordig heel gewoon vinden en destijds al wijdverbreid waren. En hij voegt met Mediterraneo een nieuw terroir toe aan culinaire geschiedschrijving.

Mediterraneo, een culinaire reisgids voor de mediterrane middeleeuwen, Jacques Meerman (ISBN 9789026343377) is een uitgave van Ambo Anthos en is te koop voor € 24,99

Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten