Talk & table, Ayt Erdogan.

   foto: Ayt Erdogan

Tijdens de culiperslunch op 9 april jl. raakte ik aan de praat met een man strak in het pak. Hij vertelde van alles over het restaurant El Qatarijne, waar ik al zo vaak langs ben gelopen. Maar nooit van bedacht heb wat zich daar nu afspeelde. Totdat ik het mooie boek Aytems van Inspiratie van Ayt Erdogan  las. De man in pak was Gult de jongere broer van mijn zomergast Ayt Erdogan. Deze chef heeft een grote voorliefde voor de Ottomaans Mesopotamische keuken en is een ster in creaties te bedenken, die niet zouden misstaan in het serail van de Sultan. Hij is mijn volgende zomergast voor mijn serie Talk & Table. Ik wil alles van hem weten en beloon Ayt dan met een speciaal, wie weet een Byzantijns recept met een bijpassende wijn. Ga mijn best doen.

Wie is Ayt Erdogan. Vertel eens iets over jezelf?  

Geboren in het Gooi, eigenlijk geworteld in een typische gastarbeidersgezin. Daarom ben ik ook mijn ouders dankbaar voor de kansen die zij hebben gecreëerd en schatplichtig aan het land dat me heeft gevormd en uiteraard de volwassenheid introk. Eerlijk gezegd, werd de basis voor mijn culinaire identiteit gelegd bij ons thuis in Hilversum met de homemade cuisine van mijn lieve moeder. Deze thuisbereidingen zijn onder mijn huid gekropen. Wat mooi hiervan is dat, wat ik van thuis heb meegekregen, schotel ik mijn gasten voor, maar dan innoverend, eigentijds en des Ayts.

Wat doe je op dit moment? Wat houd je bezig?

Begin 2016 was restaurant El Qatarijne een feit, een prachtig concept in het hart van Utrecht. Vernieuwend, fris en met potentie. Samen met mijn compagnons hebben we iets kunnen neerzetten dat er in de Domstad nog niet was. Alles staat of valt met een gepassioneerde brigade, wat dat betreft: alleen kan je niets! Mijn keuken laat zich omschrijven als een spannende cross-over tussen Oost en West met een glansrol voor de Ottomaanse- en  Mesopotamische keuken en een subtiele toepassing van oosterse ingrediënten. En mijn bezig zijn met dit alles, is kort samengevat, een wereld aan inspiratie die ik graag inhaleer.

Vertel eens iets over je interesse in koken? Hoe is die ontstaan?

Ben er eerlijk gezegd mee opgegroeid, mijn grootste inspiratie bron (mijn moeder) was een instellingskokkin. Mijn oudste broer was een pizzaiolo, al op vrij jonge leeftijd. Mijn oom was met horeca bezig in Turkije. Rond mijn negende levensjaar vertrok ik met mijn oudste broer (toen vier jaar ouder dan ik) naar Bursa in het noorden van Turkije, waar wij beiden een jaar op een kostschool verbleven. Daar ontdekte ik dat ik kok wilde worden. De aanblik en de geuren van het eten: tomaten, netmeloenen, bergtijm en granaatappels maakten een onuitwisbare indruk op me als kok in spe.

Wat zou je doen als je één keuze had tussen cuisinier zijn en een ander beroep? Wat was je dan geworden?

Dat zou ik heel snel, zonder lang na te denken beantwoorden, een links benige prof voetballer. Alleen kreeg in mijn beste tijd van het voetballen een enkel breuk.Toen was het wel snel over. Kookte toen ook al, en dacht van nu stort ik me op een ding en dat is koken!!

  foto: Saltimbocca moderno

Jij bent van veel markten thuis. Ondanks dat je basis de Ottomaanse keuken is, deins je er niet voor terug om te koken met bijvoorbeeld Noordzeetong, Franse rattes of Japanse producten Elke keer een nieuwe creatie. Volgens mij heb jij een groot register aan smaken in je hoofd. Hoe doe je dat?

Dit vind ik een hele mooie vraag Gereon! Heb natuurlijk de Franse kant lang bij Alain Caron kunnen leren,  daarmee mag van geluk spreken. Wat betreft de Hollandse vissoorten uit de prachtige Noordzee  heb ik mogen genieten bij Jon Sistermans, Jan De Wit en korte tijd bij Lucas Rive. De oriental moves and skills heb ik te danken aan Annemarie Wortman van destijds The Tides Duinlust, een fantastische spa, medical centre met arjuvedische 5 elementen cuisine. Veel van mijn creaties zijn echter te herleiden tot mijn moeder: zij legde de basis voor mijn culinaire identiteit.

Dus eigenlijk combineer ik mijn moeders keuken qua flavours met de technieken van mijn grootmeesters waar ik in dienst ben geweest. Zo ontstaan  uiteindelijk die triggerende combinaties.

  foto: kunstenaar Ayt aan het werk.

Wat is minst aantrekkelijke kant van in de keuken staan voor jou?

Eigenlijk deugt het in de keuken aan alle kanten, alles heeft zijn charmes. Als ik alleen toch iets zou moeten noemen? Dan noem ik  tegenwoordig al die overdreven diëten, die worden gehanteerd. Begrijp me absoluut niet verkeerd. Als er serieus diëten of allergieën zijn dan zou ik daar voor dik en dun gaan. Maar al die verzinsels of toevallig rages heb ik niks mee. Soms voel mezelf net of ik in het UMC werk op sommige avonden! (ik, Gereon, ken dit verschijnsel van kookworkshops, als er één schaap begint te melden dat hij of zij een dieet heeft volgen er altijd meer)

En wat is de meest aantrekkelijke kant van in de keuken staan voor jou?

Ook weer vrijwel de zelfde antwoord als net, alle kanten zolang je maar vrij wordt gelaten als kok in je creaties, dan staat er een ongekende beleving voor je te wachten. Ben ik van mening. Werk heel graag met heel veel vis en bijzondere patisserie vaardigheden. (dat zie je in je mooie boek!) 

Wat ik zo leuk vind is dat jij veel samenwerkt met familie, dat vond ik zo mooi in het boek. Jullie lijken altijd plezier te hebben. Kun je daarover vertellen?

Jaaaaa!, dat is het allermooiste wat er is. Het is warmbloedig, het is niets anders dan vroeg van huis met zijn allen en dan op de zaak aankomen in je andere, 2de thuis als het ware. Het is zo mooi, mijn twee zoons in de service, mijn vrouw als gastvrouw of placeren van onze gasten. Mijn jongste broertje de maître voor aanzicht en zelfs mijn jongste schoonzus helpt fantastisch, ook op de zaak zijn we weer één grote familie.

Staan er nog momenteel andere projecten op stapel?

Er staan inderdaad wat mooie vooruitzichten op stapel. Ten eerste ben ik momenteel een mooi innoverend Italiaans concept aan het coördineren als createur en signatuurchef. Er is nog een ander wereldwijd concept dat ik ga opzetten( daar mag ik nog niet veel van zeggen) en er is ook nog culinaire televisie in aantocht, in waarschijnlijk, 2019! En heel veel in de verte is mijn droom om een kookacademie te beginnen voor mijzelf.

Wat ik zo bijzonder vond is de band met je ouders, speciaal met je moeder.  Zij is bijna je muze wat betreft de Turkse keuken. Kun je hier meer over vertellen?

Haar reactie, toen ik kenbaar maakte kok te willen worden, klinkt nog steeds in mijn oren: Als dit is wat je wilt, ga er dan voor de volle honderd procent voor anders kun je het net zo goed laten. Koken is meer dan alleen maar in de pan roeren: het is emotie! Stop liefde in je eten, respecteer je leermeesters, koester je talent en probeer vooral niet braaf te koken vertelde ze dan vaak! (Dat is mooi gezegd van je moeder!)

  foto: Anjouduif met Turkse koffie.

Wat vind jij een goddelijke maaltijd?

Het zijn er meerdere, ik zal er drie vertellen: rogvleugel echt puur op zijn Hollands met  beurre noisette, kappertjes en bruine suiker. Iskender, een kebab gerecht uit Bursa dun gesneden vlees met tomatenjus en krokant gegrilde lavas brood. Anjou duif uit Loire, gebakken ganzenlever, witte zoete aardappel crème, morieljes en jus van gevogelte en Turkse koffie. ( Ik las dit mooie Byzantijnse recept in je boek!)

En natuurlijk welke wijnen, ik weet dat één keuze niet mogelijk is?

Ben qua wijn zelf wel wat klassieker. Ik hou meer van Frans, dan is het Bourgogne, Midden oosten vind ik Musar zeker ook heel mooi! Prachtige wijn uit Azerbeidzjan is de Savalan Chardonnay en als laatste, uit de roots: het wijnhuisVinkara met zijn Narince

Wat lust je echt niet en waarom niet?

In principe eet ik alles, behalve, van huis uit, eet ik absoluut geen varkensvlees! En om daarnaast nog iets te noemen van vroeger, wat moeizaam door mijn keel gaat, zijn okra’s.

Waarheen ga je het liefst naar op reis?

Dat benoem ik altijd als “ De mooiste ontmoetingen zijn ontmoetingen die culinair gedurfd zijn…’’ voor mij! Heel mooi vind ik Cappadocië, dat in de richting Centraal Anatolië ligt (inspiratiebron ook). En ben verliefd op Toscane, ook Siena! En vond Sao Paulo ook een fascinerende stad toen ik er voor een weekje op stage was (DOM) 

 foto: mooie Lavas garni creatie

Ik vind je band met Utrecht ook bijzonder. Zelf ken ik deze stad niet zo goed, wat vind jij er zo leuk aan?

Utrecht kan wel wat culinaire reuring gebruiken…waar Maastricht met gemak sterrenrestaurants ophoest, is Utrecht bepaald geen hofleverancier van Michelinsterren of Bibgourmands (enkel Elvi). En de rapporteurs van Lekker knopen hun jas nog eens stevig dicht als ze domstad passeren: perifeer gebied. Het staat buiten kijf dat Utrechters van een feestje houden (zie Le Grand Depart 2015) en concerten, muziekfestivals kunnen waarderen, Tivoli Vredenburg zorgt geregeld voor muzikale opschudding. De stad heeft veel in zijn mars: 2017 werd Utrecht door UNESCO gekozen tot City of Literature en de universiteit van Utrecht werd tot vervelens toe uitgeroepen tot beste onderzoekingsuniversiteit van Nederland. Maar zo innig als men de wetenschap omarmt, zo beschroomd is men als het om gastronomie gaat. De vlammen slaan er niet uit om het zo te zeggen.

Wil je nog iets anders vertellen….delen?

Ja, graag zelfs. Zeg niet dat het morgen er zal zijn (Michelinster) Maar weet van collega’s van hogere segmenten of  culinaire journalistiek, dat we in twee jaar tijd erin geslaagd zijn El Qatarijne een nieuw leven hebben in te blazen. Vooral met de flavours van onze roots, onbekende specerijen, waarmee we de hoge verwachtingen in balans kunnen brengen of juist culinaire lef tonen.

Daarmee wil ik laten zien, dat we potentie tonen en op zeer hoog niveau strijden, culinair gezien dan. Daarom vind ik de uitlating wij gaan voor een Michelinster, eigenlijk heel vreemd! Nee, we gaan voor een totale beleving, maar wel met cachet en met culinaire lef, zeker met het hele team voor het professionele totaalplaatje. Het komt heel zelfverzekerd over, misschien, maar wij geloven erin. En… als er nieuwe gasten zijn geweest en die iets hebben beleefd. Dan gaat het ons ook lukken om ook hen (van Michelin) erin te laten geloven. Zeker weten!

Culinaire groet, Ayt

Hartelijk, eindeloos dank voor deze fantastische mogelijkheid!!!!! Graag gedaan Ayt!

  foto: Ayt met glazen bol

HET RECEPT.

Als ik naar de antwoorden van Ayt Erdogan op mijn vragen kijk en zijn stijl van koken in Aytems of inspiratie bezie, ligt er voor mij een grote uitdaging in het verschiet. Grasduinend door mijn kook- en leesboek Gereons Keuken Thuis, (Ik stuur je snel eens het E book ervan Ayt) kwam ik mijn Belgische amuses uit 2011 tegen. Ik heb ze iets aangepast aan de smaken van de Levant, een tikkeltje meer zoet, meer spice en wat tzatziki ter verkoeling. Ik hoop dat Ayt het kan waarderen.

Vandaag ga ik twee tartaartjes maken als amuse. Eén van gemalen runderbiefstuk, overigens is eendenborst, heel vers ook lekker en een tartaar van gerookte kipfilet. Je kunt met dit soort amuses eindeloos variëren. En deze hapjes vormen een feestelijke opmaat voor wat verder ter tafel komt. Een mooie koele Beaujolais Villages van domaine la Rizolière onderstreept deze hapjes. Het is tenslotte zomer.

 foto: Gereons tzatziki voor bij de amuses.

Nodig voor 12 stuks:

150 gemalen biefstuk

1 tl sojasaus

1/2 tl worcestersaus

1/2 el olijfolie

1/2 sjalotje

1 lenteuitje

1/2 teen knoflook.

gehakte peterselie en bieslook

2 tl sumak

zout, peper

Bereiding:

Meng alle ingrediënten goed door elkaar. Maak er kleine balletjes van en rol deze door de gehakte kruiden. Serveer op een amuselepel.

Nodig voor 12 stuks:

150 g gerookte kipfilet, zeer fijngehakt.

1 el pijnboompitten

6 el granaatappelpitten

1 tl sherryazijn

1 tl hazelnootolie

2 el gehakte koriander

grof zout, peper

snuifje pimentón de la Vera

Bereiding:

Rooster de pijnboompitten en maal ze -niet te- fijn. Meng alle ingrediënten, behalve de granaatappelpitten. Verdeel deze tartaar over kleine amuseglaasjes met onderin de granaatappelpitten en erbovenop een dash tartaar.

Gereons tzatziki:

Nodig:

1/2 komkommer zonder zaadlijsten in fijne blokjes

3 tenen knoflook

gehakte dille

veel zwarte peper

een snuifje kerriepoeder

Griekse yoghurt 10%

grof zout

groene EV olijfolie

Bereiding:

Snijd de komkommer in kleine blokjes en doe in een vergiet. Bestrooi ruim met grof zeezout en laat een uur uitlekken. Spoel daarna de komkommer niet af want dan wordt hij weer nat. Pers de knoflook uit en meng met wat peper, kerriepoeder en olie. Roer de komkommer erdoor, de dille en Griekse yoghurt. Serveer op een bordje met een takje dille en druppels olijfolie.

  foto: Oredek Kombinasyon.

Tot slot: El Qatarijne, East meets West is te vinden aan de Mariaplaats 24 in Utrecht, 

030-2318485.

Grand Blogger Dinner 2018.

 foto: menu Grand Blogger Dinner 2018.

Een zomerse vrijdagavond, de zon hoog boven de Amstel, de terrassen van Mokum zitten vol en op het water is het een drukte van belang. Summer in the city! Hoed op, jasje aan en Gereons Keuken Thuis stapte op de fiets richting het IC Amstel Hotel, de magische plek waar op deze avond Mister Goodiebag zijn gasten onthaalde op zijn jaarlijkse Grand Blogger Diner. Een select gezelschap dat kwam proeven van het moois, dat de aanwezige merken hebben te bieden. Een heuse foodparade in dinervorm.

De ontvangst bestond uit een apéro van drie wijnen en drie soorten chocola van Godiva. Een wine and chocolat pairing. Normaliter ben ik niet zo van zoet met wijn, maar de sommelier wist mij over te halen melkchocolade bij Pol Roger brut champagne te proeven. Zoute karamel chocolade bij een prachtige oude droë steen (chenin blanc) l’Avenir uit Zuid Afrika en tot slot puur met sinaasappelzest  bij een bleke rosé uit de Languedoc.

 foto: chocola en wijn in de hal van het Amstel Hotel.

 foto: de geweldige droë steen

Het gezelschap toog naar beneden voor het pièce de résistance van deze avond, dat werd gehouden in de onlangs gerenoveerde spiegelzaal van het Amstel. Mocht je in de buurt zijn van het professor Tulpplein stap dan eens binnen, want deze dame aan de boorden van de rivier is na 150 jaar geheel in oude luister hersteld. Alwin Jäger en zijn crew trakteerden ons op een mooi diner, de tafels in stijl aangekleed en op elke plek een kaartje met je naam. prima verzorgd. Gereons Keuken Thuis nam plaats naast Nikolai, of moet ik zeggen zangeres Niki Today. Aan mijn rechterhand zat mijn tafeldame Betina van Betty’s Kitchen. Uitzicht had ik op twee struise zusjes uit Leeuwarden, met Diana Ross krullen, de kookmutsjes. Hun blognaam leverde nog wat hilariteit op, omdat aan onze zijde van de tafel kookwitches werd verstaan.

 foto: de amuses van Alvalle.

 foto: Mijn tafeldames de Kookmutsjes. Noot: hier staat geen foto meer, omdat één van de dames tegenwoordig een hoofddoek draagt en mij verzocht de originele foto te verwijderen.

Sommelier Daan Sloothaak, van wijnkopers Verbunt, schonk de eerste wijn in, bijzonder wit uit Zuid Frankrijk, gemaakt van de Spaanse albariño-druif voor bij de amuses met gazpacho van Alvalle. Wat een leuke combinatie. En wat een mogelijkheden, we hadden het al snel over gazpacho-coktails en gazpacho helado con gambas picantes. De sfeer zat er goed in. Gezien de hoge temperaturen was veel drinken, niet alleen wijn, belangrijk. Chaudfontaine uit de Ardennen verzorgde de gasten met hun natuurlijk mineraal water. Van bruisend tot plat…

 foto: lasagne di pasta sfogliata.

De tweede gang was een lasagne van pasta sfogliata met hoemmoes van Maza, gegrilde groenten,en een prachtige tomaten coulis. Erbij een bleke Spaanse rosé. La Rive, het restaurant van het Amstel Hotel deed ook een duit in het zakje in de vorm van langzaam gegaarde prime rib, met Griekse orzo en krokant van Parmezaan. Wat een mooie combinatie, zeker met de magnum rood Nodo d’Amore uit de Veneto, waarmee de sommelier aan kwam zetten. Een blend van corvina veronese en een dash merlot.

 foto: prime rib van La Rive.

 foto; de rode Veneto magnum.

Olie uit Nederland, wij hebben weliswaar geen olijfbomen, maar wel akkers vol koolzaad, basis voor het nieuwe merk Brassica, koud geperste basisolie om te koken, voor je dressings en heel speciaal met een touch geklaarde boter. Daarmee kun je aan tafel je gasten op het verkeerde been zetten, concludeerden Nikolai en ik. Het Grand Blogger Dinner ging verder met zalm, op 60 graden gegaard, voorzien van een scheutje van de koolzaadolie. De witte wijn van Saalentein uit het Argentijnse Mendoza ging prima samen met de volle wat filmende olie.

 foto: zachtgegaarde zalm met Brassica.

Het dessert, ik ben eigenlijk geen toetjesman, werd gepresenteerd door Koupe, ijs met minder koolhydraten en hoger in proteïne.. Het zag eruit als een plaatje op het bord, met chocoladeparels, fluffy groene kussentjes. Iets te veel naar mijn smaak, maar een mooie afsluiter van de avond. Net als de dessertwijn, waar ik gezien het inmiddels geanimeerde gesprek over Ibiza met de kookmutsjes vergeten ben de naam te vragen. Gelukkig wist de fotografe mijn nog vast te leggen terwijl ik rook aan deze creatie.

 foto: het grand dessert.

 foto: serieus wijnmoment

Wat een diner en wat een leuke en spannende combinaties. Het was weer een mooie avond vol smaken en leuke gesprekken. Bepakt met, de naam zeg het al, mooie goodiebag toog Gereons Keuken Thuis richting west onder de heldere zomerhemel vol sterren.

Dank aan Alwin, Hielke en de rest van het team voor een geweldig Grand Blogger Dinner en tot volgend jaar!

Dag van de pastasalade, 1 juli!

 foto: pastasalade al fresco

Het is vandaag 1 juli, dag van de pastasalade. Een gerecht, dat met de zomerse temperaturen van vandaag niet misstaat. En we gaan dat weer wereldkundig maken op Facebook, Instagram en Twitter. Gereons Keuken Thuis maakt graag deze salade, overigens niets Italiaans aan, als een welkome aanvulling op het zomerse saladeprogram in SeaSpot of op mijn buitenbalkon. Bestaat er dan ook zoiets als een binnenbalkon? Ja, dat heet een loggia en de marahadja’s van Jaipur kenden deze erkers ook. Maar nu dwaal ik weer verschrikkelijk af, want het is de dag van de #pastasalade. Dus butta la pasta! Gooi je penne in de pan. Laat na het koken het goedje onder koud stromend water afkoelen en assembleren maar! Eindelijk eens niet koken, dat is de portee van de pastasalade.Voor bij je picknick in het park, bij de avondbarbecue of als lunchbox aan je bureel. Je kunt de pastasalade natuurlijk in een pot met een leuke strik doen, maar dat is niet zo mijn ding. Dat laat ik aan andere bloggers over. Gewoon op een schaal met een paarse viooltjes van mijn balkon erbij voor het plaatje.

 foto’s: eerdere edities!

Zo maakte ik voor de 2015 editie een funky pastasalade, in 2016 een Portugese met pit en vorig jaar oh la la eentje met eend. Voor deze vierde editie bedacht ik een pastasalade integrale met vis uit blik, olijven en tomaatjes. Laten we het een koude putanesca noemen, maar dan als pastasalade.  Heerlijk simpel en recht doende aan de kritikasters, die mij regelmatig beschuldigen van te fancy en te dure gerechten. We drinken er een frisse witte Lugana uit Lombardije bij. Ik zou zeggen assembleren maar! Dit is voor iedereen maakbaar. Allen een hele happy dag van de pastasalade gewenst!

 foto: pastasalade en pastis.

Nodig:

300 g penne integrale

gehalveerde of hele zwarte olijven

2 el kappertjes

blikje tonijn op water

1 blikje sardines op olie

1 tl chilivlokken

3 tenen knoflook

grof zeezout

zout voor het pastawater

peper

bakje zoete kerstomaatjes

sap van een citroen

olijfolie

gehakte peterselie

Bereiding:

Kook de penne integrale in ruim water met een flinke dot zout beetgaar. Spoel af met koud water en laat afkoelen. Laat het blik tonijn uitlekken. Doe hetzelfde met de sardines, maar vang de olie op voor de dressing. Snijd de tomaatjes in halfjes. Pel de knoflook en hak deze fijn. Rasp wat schil van de goed gewassen citroen. Pers de citroen uit. Hak de peterselie fijn. Meng de pasta en alle ingrediënten, behalve de sardines door elkaar. Maak een dressing van 3 el olijfolie, 1 el olie uit het visblikje, chilivlokken en 2 el citroensap. Meng dit door de pastasalade.  Maak op smaak met wat grof zout en wat peper. Garneer met sardines en zelf geplukte bloem.

 foto: Facebookpagina dag van de pastasalade.

A propos, deze pastasalades ook de moeite waard:

Worstenbrood & Wijn

Kookgek Wilma

Gastblogger Nicole recenseert Bananenboek.

  foto: cover Bananenboek en bananacolada

Gastblogger van vandaag Nicole recenseert voor Gereons Keuken Thuis het Bananenboek. In  april maakte ik tijdens de culiperslunch kennis met het Bananenboek van Kim Waninge, een mono ingrediënt kookboek, zoals er ook kookboeken zijn over pindakaas, zoete aardappel en avocado. Een mooie gelegenheid om Nicole uit te nodigen haar licht erover te laten schijnen. En zo geschiedde. Nicole is mijn volgende gastblogger. Ik laat deze zomergast hieronder aan het woord.

 foto:  zomergast Nicole van Cookies & Carrotsticks.

Koken en bakken is mijn grote passie. Uren sta ik in de keuken om van alles te verzinnen en uit te proberen. Niet zo verwonderlijk voor een foodblogger natuurlijk. Zo’n tweeënhalf jaar geleden kreeg ik het lumineuze idee om de recepten, waar veel door vrienden en familie naar wordt gevraagd, te verzamelen op een blog. Want dan zet ik ze er eenmaal op en kan iedereen ze bekijken wanneer ze willen (little did I know). Het eerste jaar was het ook niet meer dan dat. Vorig jaar ben ik me echter serieuzer met het bloggen en ontwikkelen van nieuwe recepten bezig gaan houden en is het inmiddels een wat uit de hand gelopen hobby geworden. Maar eentje waar ik veel plezier aan beleef en ook weer veel energie uit haal. Op mijn blog Cookies & Carrot Sticks deel ik gezonde en minder verantwoorde recepten, die over het algemeen makkelijk en snel te bereiden zijn, en soms deel ik ook een stukje uit ons leven.

Maar dan nu het Bananenboek – een kookboek met in de hoofdrol: de banaan. Kim Waninge, de auteur van hét Bananenboek, kreeg wel meer dan eens de vraag: waarom een kookboek over bananen? Nou, omdat dat er nog niet was. Ah… ok. Nu zijn er vast nog meer ‘ingrediënten’ waar nog geen kookboek aan gewijd is. Een iets uitgebreider antwoord, waaruit misschien de ongekende passie voor deze tropische vrucht en zijn veelzijdigheid spreekt, had ik toch wat leuker en interessanter gevonden.

  foto: een heuse groene banaancurry.

Nou zijn bananen wel aan mij besteed, nochtans om er iets mee te bakken (gek genoeg eet ik nooit bananen zo). Ik was dan ook zeer verheugd dat ik dit boek door Gereon toegestuurd kreeg om mijn oordeel erover te vellen. Bakrecepten vond ik in dit geval minder interessant, ik heb inmiddels zelf al 15 recepten op mijn blog staan en er liggen er nog een paar om uitgewerkt te worden (ja, zo veelzijdig is banaan als bakingrediënt). Ik was vooral geïnteresseerd in de hartige recepten, want veel verder dan pisang goreng was ik eerlijk gezegd nog niet gekomen (wat overigens ook niet eens een hartig gerecht te noemen is, maar vaak bij een Indische rijsttafel wordt geserveerd).

Enthousiast begon ik gelijk door het boek te bladeren. Het boek is mooi vormgegeven en handig opgebouwd. Het begint met recepten voor ontbijt en brunch, om vervolgens zo door de diverse gangen te gaan. Achterin ook een handig register en bij elk recept staat een korte inleiding. Verder geeft Kim nog handige tips om een recept aan te passen of ingrediënten te wijzigen.

Wat mij opvalt is dat veel recepten van oorsprong Amerikaans zijn, zoals bijvoorbeeld Monkeybread, Hummingbird Cake, Fluffernutter S’Mores, Nicecream, Overnight Oats en bananen van de BBQ. Veel taalgebruik in de inleidingen is ook Engels/Amerikaans. Jammer genoeg kan ik echter nergens uit herleiden waar die invloed precies vandaan komt. Heeft Kim in Amerika gewoond? Is de voorliefde voor deze gerechten door buitenlandse reizen ontstaan of komt de inspiratie uit kookboeken of van het internet?

Zelf volg ik al jaren Amerikaanse foodblogs en ben dan ook meer dan bekend met veel van deze gerechten. In die zin weinig verrassend voor mij, maar ze passen wel mooi in dit boek. Ietwat teleurgesteld ben ik wel over het feit dat er bij nogal wat recepten niet gesproken kan worden van een hoofdrol van de banaan. Een fruithapje (gewoon gemengd fruit waar ook banaan tussen zit), een bagel met plakjes banaan (niet bepaald ‘recept’ te noemen maar eerder belegidee), garnering bij een pindasoep (toegegeven, wel lekker gebakken met kokos).

Gelukkig staan er ook nog voldoende recepten in die mij wel weten te verrassen. Voor de zuurkoolstamp met banaan vond ik het de afgelopen weken toch ietwat te warm, maar die staat nu wel op mijn lijst om in de wintermaanden eens te maken. Ik ging voor de Indiase curry variant, waarbij de ‘gehaktballen’ worden gemaakt van bakbanaan en aardappel.

Bakbananen zijn bij ons wat lastig te krijgen in de directe omgeving, dus ging ik voor onrijpe bananen zoals in het recept werd voorgesteld als alternatief. Alleen zijn die ook na slechts 10 minuten in de schil koken niet meer te ‘raspen’ maar waren eerder tot moes gereduceerd. Geen probleem, alleen (heel) wat extra bloem toevoegen om er toch nog ballen van te kunnen draaien. Aan de smaak deed het gelukkig niets af.

 foto: bananen cocktails voor de zomer.

Het is een zeer smaakvol gerecht. Wel wat bewerkelijk, dus niet voor een drukke doordeweekse dag, maar zeker de moeite waard. Zelfs de jongens vonden het superlekker en het verzoek om het nog eens te maken staat al genoteerd. Wel ga ik de volgende keer moeite doen om bakbananen hiervoor te krijgen. Wij serveerden het overigens met witte rijst en naan. Dit gerecht bewijst trouwens ook weer dat vegetarisch (of vegan als je de room door bijvoorbeeld kokosmelk vervangt) niet saai en flauw hoeft te zijn. Een verrassend recept.

Uit het hoofdstuk ‘diner’ maakt ik ook nog de witlofsalade. De inleiding quasi beloofde mij dat zelfs witlofhaters dit gerecht lekker zouden vinden. Niet zo letterlijk, maar zo vatte ik het toch op. En hoewel ik niet echt een hater ben, dit is de enige groente die ik echt niet lekker vind. Voor mij blijft de witlof te bitter (en nu niet gaan roepen: je moet wel het bittere hart eruit snijden, want dat weet en doe ik ook, maar dat mag echt niet baten). Mijn man was helemaal in zijn nopjes dat ik dit ging maken, aangezien hij dol is op witlof (en dat van mij dus nooit krijgt).

Het is, op de witlof na, een echt lekkere salade. De dressing ga ik nog eens maken, die is simpel maar lekker. En ook de combinatie van appel en banaan is top. Alleen die witlof, dat is een minpuntje (wat mij en de kinderen betreft dan). De 100 g walnoten is misschien ook wel wat teveel. De helft, en dan wat grof gehakt, was meer dan voldoende geweest. Maar, mijn man was meer dan happy. Die vond de salade echt g-wel-dig. De opmerking ‘die mag je nog eens maken’ heb ik maar even niet gehoord.

Zeker verrassend is het laatste hoofdstuk. Want: cocktails! Daar moest ik uiteraard ook wat van proberen. Gelukkig heb ik ook altijd bananen in de vriezer liggen voor smoothies en ijs, dus kon ik vrijwel meteen aan de slag met de drankjes. De Whanana, een cocktail met whisky, lieten we maar even zitten. Ik lust geen whisky (behalve in een Irish coffee) en voor mijn man is het pure heiligschennis (nochtans zouden de scheidingspapieren klaarliggen als ik één van zijn mooie whisky’s voor een bananencocktail zou gaan gebruiken).

 foto: witloof banaansalade.

Wel probeerden we de Frozen Banana Margarita (met tequila en triple sec) en de Banana Colada (met rum, kokosmelk en ananassap). Kan je vertellen, dat zijn cocktailtjes die mij wel wisten te bekoren. Gemaakt met bevroren banaan, dus eigenlijk een beetje smoothies voor volwassenen. De Frozen Banana Margarita was een stevige, die hakte er serieus in. Die kun je beter drinken als je geen verdere plannen hebt. In ieder geval heel erg lekker. Maar de Banana Colada is duidelijk mijn favoriet. Een heerlijke cocktail, niet te straf qua alcohol en ook niet te overheersend banaan. Zomers en lekker.

Al met al vind ik het wel een leuk kookboek. Toch een keer wat anders. Wat ik dus wel jammer vind is dat de banaan niet vaker een grotere rol in een recept aangemeten krijgt. In veel recepten is het toch meer een beetje een extra ingrediënt. En hoe verrassend zoiets ook kan zijn, van een boek met de titel ‘bananenboek’ zou ik misschien net iets meer verwachten. Desalniettemin staan er wel heel leuke en lekkere recepten in. Ik ga er ook zeker nog wat van maken.

Dank je wel voor deze leuke bijdrage Nicole!

  • Bananenboek, Kim Waninge (ISBN 9789492890023) is een uitgave van Loopvis en is te koop voor € 17,50

Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Talk & table, Donal Skehan.

  Donal, Joke & I having breakfast.

My first introduction to multi talented Donal Skehan was on 24 Kitchen. Years ago, he cooked with and for Italian nonne, grandmothers. Not the easiest teachers in your kitchen. Since then I always asked myself if everything he made was so “buonissimo” In May this year I got the chance to ask Donal Skehan himself and was given the answer. For you it will stay a guess. Just like the title of his favorite movie, which seems to have a lot to do with the title of his cookbook Eat, Live, Go. Some keen readers may already have a clue. But it’s nicer to let Donal talk about it himself and reveal. So he’s invited to be my next guest in my series Talk & Table. Based on the answers he gives, I will conceive a recipe, that will please him and my readers. I suppose that it will have a traveller’s twist. Needless to say I will add a personalized wine pairing suggestion.

Who is Donal Skehan and what would you like to share with us?

I’m a food writer, TV host and passionate home cook! My aim is to encourage and inspire my readers and viewers to get in to the kitchen and get cooking!

You have quite a career, from television to writing cookbooks. Even singing. What is  up till now you most impressive project?

After 10 years of writing cookbooks and teaching people to cook on TV my favourite project was a TV series called Grandma’s Boy- I got to cook with Italian nonna’s across Italy and learn about a culture from true experts!

Nowadays you are a culinary phenomenon  How did you learn to cook?

I learnt to cook from my mom and my family, my parents both work in the world of food so I grew up surrounded by ingredients and good food. I loved watching food shows on TV growing up .When I was a little older, I would always attempt to recreate what I had seen- it really helped to grow my confidence in the kitchen.

You invest a lot of energy in defining new dishes and translating your experiences all over the world? In another life, would you do it again? Or would it be something else?

When I was 22 I had a real fork in the road where I was either going to push further into the world of music and the world of food and considering I’m a much better cook than I am a singer I’m certainly glad with the road I have chosen! If I wasn’t working in food I think I would still be working in the world of TV & Media.

Your dishes and recipes speak to the imagination, certainly with me. They are gorgeous. How do you do that?

Thank you! So lovely to hear- I get most of my inspiration from travel and seasonality but from the start of my career, presenting the food in a beautiful way has been the key. I always think through how I want the end dish to look and when I’m photographing it I often sketch out a rough idea of what the composition should look like. The creativity behind cooking and photography really speaks to me.

My parents were/are very French oriented, so I grew up in that tradition. The last two decades I feel there has been a shift from French to other, more fusion cuisines. I see this in your books too. Can you tell something about trends?

I have always been drawn to Asian flavours- my grandmother gave me a encyclopedia of Chinese cookery- and I spent my teens working my way through the recipes. When I finally visited Asia it was such a fantastic experience. In terms of food trends, the world of food goes through so many but often I find it comes back to real flavor and dishes that work rather than fad. I’m always open to trying new things but unless they make sense to my palate there’s no point in eating them!

   Eat, Live & Go.

More and more culinary startups appear. What do you think of the general quality. Has it become better the world wide culinary landscape?

There’s a huge interest in food across the world like never before and in general I think it’s a good thing but it does make it slightly more difficult to sort the good from the bad but the cream always rises to the top and I spend a lot of my time trying to eat good food that has heart and a story.

What do you miss in nowadays cuisine?

Confidence in ingredients- I think nowadays you have to work a lot harder to ensure you are using high quality ingredients, in the same breath though, traceability has probably never been of a higher standard.

Speaking of food,  which one is your favorite dish? And of course which wine?

I love bold fresh flavours which I is why I am always drawn to Asian flavor, and Vietnamese is a cusine I always go back to- Bun Cha or a spicy beef and papaya salad are my absolute favourites. In terms of wine, I had an opportunity to spend some days with Margherita & Francesa Padovani the twin sisters who produce Fontarenza Brunello Di Montalcino in Italy- a glass of their wine is perfection!

And what would you never eat?

I aim to eat everything at least once!

If you would give a cooking class, what would you want to teach us?

To taste your food and to find confidence in the kitchen, that and to share my excitement for food from around the world.

Last but not least, what is your favorite movie?

Amélie, a movie that celebrates the little moments of joy in life, like the crack of crème brulée.

  Oeufs en meurette for Donal.

The recipe for Donal:

Due to the fact that Donal loves the crack of crème brûlée, I decided to make him a classic from my Burgundy repertoire from my cookbook Gereons Keuken Thuis: Oeufs en meurette, (sorry Donal, not translated in your tongue) For now translated as his reward recipe. Even kitchen diva van Boven was fond of this dish and borrowed it for an Easter spread in a Dutch magazine (picture) When I travel I always try to imagine how people cook nowadays and cooked before. This dish was inspired by the great poet Lamartine, who lived in the wine region of Southern Burgundy, France. Logically the wine will be a red pinot noir from the same area. Red, round and full of umami taste, like the wines of domaine Petitot in Corgoloin, near Beaune. Nice to know for Donal is that these red wines could pair with Asian, especially Japanes food too. Enjoy!

Ingredients:

1 bottle of red Burgundy wine

100 g of bacon into cubes

6 shallots

100 g butter

250 ml of beef or vegetable stock

8 slices of bread, toasted

2 cloves of garlic

50 ml of wine vinegar

8 fresh eggs

salt & pepper

chopped parsley / chives

1 l of hot water

Preparation:

Cut the bacon into very fine small dices. Chop the shallots finely. Heat about 20 g of butter and fry the bacon and shallots briefly until brown. Pour 500 ml of  the red wine and the 250 ml stock over it. Save the rest of the wine, 250 ml, for poaching the eggs. Reduce the sauce stirring from time to time until it’s half the amount. It will form a thick sauce. Toast the bread slices and rub them with the garlic cloves. Pour the remaining wine  into a sauce pan,  add water and vinegar.  Bring to a boil. Note that it does not boil but slightly bubbles. Break the eggs one by one into a cup. Reduce heat to low and stir the  boiling water so that there is a whirlpool. Add the eggs one by one and cook for 3 minutes poaching. Scoop out with slotted spoon. Do the same with the other eggs. Keep them warm in a bowl with warm water. It may be necessary to cut the rough edges of the eggs. If the sauce is well reduces, add salt and pepper and remaining butter into cubes to bind. Turn off the heat. Put the toasted bread slices on a plate, and place a poached egg on each slice. Pour the sauce over and sprinkle with  some cut chives and parsley. Bon appétit Julia Child would say!

Video:  Donal as Grandma’s boy.

 

Brindisa, Monika Linton

 foto: cover Brindisa.

Brindisa, het pure eten van Spanje. In Gereons Keuken Thuis ligt een lijvig werk op tafel. Van Monika Linton, die zo’n dertig jaar geleden Brindisa oprichtte, een bedrijf dat zich specialiseert in de toen niet overal in Londen verkrijgbare Spaanse producten. Op haar vele omzwervingen door met name Catalonië en de Balearen, een studie Spaans en geïnspireerd door haar grootvader, die rijsthandelaar was in Malawi, raakte Linton in de ban van de Spaanse keuken. Brindisa werd geboren en in middels heeft het bedrijf van Linton meerdere winkels en vijf tapasrestaurants, die gebruik maken van de door haar geïmporteerde producten. Inmiddels al 30 jaar, desde 1988, daar moet op worden getoost!. En dat is precies wat brindis betekent, het glas heffen. Voeg daaraan toe het Spaanse sociedad anonima en je hebt een de bedrijfsnaam in handen. Eentje die garant stond voor succes.

Net als bij het door mij vorig jaar beschreven Eataly, wil het boek een showcase zijn van al het moois dat de peninsula heeft te bieden. En uitgebreid is het, te dik om in een korte blog vorm te geven, dus beperk ik me me tot wat highlights. Want het mag duidelijk zijn Monika Linton gaat niet over één nacht ijs in dit persoonlijke document. Spaans eten in 546 bladzijden.

Brindisa start met het verhaal van Monika, geboren in Malawi, kind van expat ouders en gefascineerd door exotische producten. In 1988 toen zij Brindisa startte, was Spanje net lid van de toen nog Europese Gemeenschap geworden en stond voor Monika vast dat zij al dat lekkers in Londen zou gaan verkopen. Er mee te gaan koken en zelfs zou gaan serveren later in Brindisa Kitchens.. So far so good.

Maar wat is Spaans eten voor Monika? Het boek start met de manier waarop de inwoners van Spanje eten. Niet gehaast, tijd voor een gesprek, om daarna goed gevoed weer aan de bak te gaan totdat de tapas lonken.

Desayunos y meriendas, ontbijt en vieruurtjes vormen een belangrijk onderdeel van het Spaanse dagritme. Churros, chocolademelk, van die dikke bijna vla-achtige, horchata van aardamandelen (vind ik zo lekker) en ensaimada van de Balearen. Een speciaal hoofdstukje wijdt Linton aan gofio, het volksvoedsel van de Canarische eilanden. Via wat hartige snacks belanden we bij de tapas y raciones, waar je al een heel boek mee kunt vullen. Van simpele geroosterde amandelen, olijven, ham, ensaladilla rusa tot vis en gazpachos. Elk product wordt omlijst met anekdotes en informatie. En dat waren dan alleen de koude.

Ik maak nu een sprong door het boek naar de platos principales, vis, aardappel, vlees, fideus, arroces. het kan niet op. Veel Catalaanse namen, waaraan je ziet, dat daar het centrum van Lintons aandacht ligt. Ik mis paella en boquerones. Het is ook zoeken naar zarzuela, maar dat maakt de schrijfster goed door andere stoofgerechten met vis. De Baskische en Cantabrische invloed mis ik ook een beetje. Bij het vlees tref je mar i muntanya aan, het voor Spanje zo gewone konijn uit de oven en de estofat de buey amb chocolata, een Catalaanse klassieker. Mooie gerechten.

Brindisa is een lijvig boek, waarmee Linton de lezer een caleidoscopische blik biedt van alles wat zij importeert, kookt en ontdekte op haar reizen. Geen sinecure en soms iets TMI (too much information)  Puur eten, het reflecteert haar persoonlijke keuzes, maar ik vind Brindisa geen echt standaardwerk. Brindisa is een boek voor de echte aficionado van de Spaanse keuken. Die achter de schermen wil kijken en op zoek is naar productinformatie. Om op te pakken en wat in te lezen of uit te koken. ¡Brindis! of moet ik zeggen ¡Salud!

Brindisa, Monika Linton (ISBN 9789059567658) is een uitgave van Fontaine en is te koop voor € 34,99.

Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer

Prutje, kikkererwtenspread.

 foto: bij June tot 12.

Prutje, ik heb een beetje een hekel aan het woord. Prutje in de Nederlandse taal lijkt een verzamelnaam voor iets wat in een pan ligt, maar waarvan de maker eigenlijk niet meer weet hoe het is gestart. Daarnaast heeft het wat bagatelliserends, iets van ach, ik doe maar wat, niet gehinderd door enige kennis. Prutje is tevens een verkleinwoord, net zoals zuurtje, wijntje, winkeltje… Ik kan nog wel even doorgaan. Ik denk dat het aan de Nederlandse cultuur ligt, klein land achter de dijken, gevoed door de moraal van de dominee. Doe maar gewoon, dus maak je een prutje. Een Thais prutje, een Italiaans prutje, groentenprutje, zelfs de blauwe grootgrutter zet het zonder enige vorm van gêne op de site van het clubblad.

Nu moet iedereen vooral zelf weten of hij of zij graag prutjes maakt en deze op zijn of haar blog deelt, ik ben geen dominee.Wel een zeurkous, als het gaat om prutje. Maar geef het beestje dan een naam, zodat de lezer begrijpt wat het is. Zo heet een groentenprutje uit de Provence ratatouille, het gehaktprutje voor door de pasta ragù en het visprutje van de Spaanse costa’s zarzuela. Je noemt per slot van rekening boerenkoolstamppot ook geen prutje.

De verwantschap het woord met pruttelen en gezelligheid geeft het iets van een thuisgevoel. Lekker kneuterig. We donderen wat ingrediënten in een pan, deksel erop en klaar is je prutje. Glunderende gezichten aan tafel. Zelfs de pakjes- en zakjesfabrikanten gebruiken deze metafoor in hun reclames. Prutje: een heerlijk woord voor thuisgebruik, maar als je over eten schrijft, vermijd het dan.

Vandaag een recept voor een prutje, ik bedoel kikkererwtenspread, voor op brood, bij de barbecue of picknick. Ik sprak er onlangs op NH radio over. Is dat dan geen hoemmoes? Nee, want er gaat geen sesampasta, tahin, in. Wel olijfolie in plaats van erover. Ik ga natuurlijk niet de toorn van hoemmoes puristen op me afroepen. Fijne maandag!

Altijd handig als broodbeleg, hapje of bij de maaltijd een pittige spread, zo gemaakt. Prima vervanger van vleeswaar op brood, met wat plakjes komkommer. Of serveer deze spread bij een salade met in de oven geroosterde paprika.

 foto: basic kikkererwtenspread.

Nodig:

1 pot kikkererwten

3 tenen knoflook

2 tl komijnpoeder

½ of 1 tl chilipoeder, al naar gelang je van pittig houdt

½ bosje peterselie

sap van 1 citroen

2 el water

olijfolie EV

peper en zout

evt. zongedroogde tomaatjes, worteltjes, bietjes ter variatie

Bereiding:

Laat de kikkererwten goed uitlekken en spoel ze goed af. Doe in een hoge beker. Was de peterselie. Pel de tenen knoflook en halveer, pers de citroen uit. Voeg de knoflook, peterselie met steel en al, komijnpoeder, chilipoeder toe aan de kikkererwten. Giet het citroensap erbij. Voeg wat water en een flinke scheut olijfolie toe en puree alles met de staafmixer tot een mooie niet te gladde puree. Maak op smaak met wat peper en zout. Laat de spread afkoelen in de ijskast. Als variatie kun je wat in warm water geweekte zongedroogde tomaatjes toevoegen, een bietje mee pureren of wat gehakte wortel. Zo maak ik elke keer een andere spread.

Naschrift: op Gereons Keuken Thuis vind je veel meer prutjes, zoals de pasta van mijn tante Canasta, nowaste velouté of ragout op maandag.

De Hilton haringparty 2018.

foto: in afwachting van het vaatje haring.

Hilton haringparty 2018. De zon piepte er op deze woensdag in juni precies door toen Gereons Keuken Thuis op zijn fiets stapte richting Apollolaan, alwaar in het Hilton Amsterdam de 26e editie werd gehouden van hun fameuze haringparty. In samenwerking met vishandel Jan van As, die al 65 jaar gaat voor smaak en kwaliteit, werden de ongeveer 800 gasten verwacht op de lawn aan het Amstelkanaal, waar het eerste vaatje Hollandse nieuwe ontvangen werd. En geopend. Dare alla luce, alsof het een boreling betrof. Om daarna te smikkelen en te smullen van deze heerlijke Hollandse delicatesse. De haringparty gasten zijn een mooie mix van zakenmensen, starlets, journalisten, mensen uit de reis- en hotelwereld, BN’ers en hoe kan het ook anders diva Marijke Helwegen. Het beloofde een gezellige vooravond te worden.

 foto: de schalen haring.

Klokslag half zeven nam Roberto Payer het woord in afwachting van het tonnetje haring, dat met waterstralen, vuur en rook door nimf Judith Osborn aan wal werd gezet. Het jaarlijkse feest, de haringparty, kon beginnen. Gekleed in Hollands kostuum werden de haringen rondgedeeld. Het zilte banket gleed aan de staart in menig keel of ging op de Amsterdamse manier met zuur en uitjes over de toog van de haringkar. De meisjes met smaak voorzagen de gasten van een bijpassend glaasje Corenwijn van Bols. Wat een fijn culinair erfgoed hebben wij toch in ons kikkerland. Bitterballen van Nice to Meat passeerden de revue en uit de keukens van het hotel waren er rundvleesspiezen, salade van gegrilde groenten en nog steeds in het seizoen asperges.

 foto’s: haring en cocktails.

Gereons Keuken Thuis liet het zich goed smaken in gezelschap van bonendiva en kleurenkookster Joke Boon, Koken met Karin, Janny van der Heijden en vele anderen, die ik gedurende dit evenement sprak. Veel bekende gezichten, funky muziek en gezelligheid onder de Amsterdamse zon. Goed gelaafd toog Gereons Keuken Thuis westwaarts na deze editie van de Hilton haringparty. Dank Roberto Payer, team van het Hilton en Marieke Klosters voor de gastvrije ontvangst, ik heb genoten. Tot de volgende keer!

 foto: het gebruikelijke #fotomomentje

Om in de sferen van de de haringparty te blijven, een herhaling van mijn salade, die ik eens speciaal maakte voor een Amerikaanse gast, een bietjes haringsalade.

Nodig:

4 gekookte rode bietjes

4  Hollandse nieuwe

2 gekookte aardappels

6 zure augurken

2 el gehakte bieslook

1 ui

1 Granny Smith appel

2 el mayonaise

2 el crème fraîche

peper en zout

volkorenbrood

Bereiding:

Snijd de bietjes in dunne plakjes. Doe het zelfde met de gekookte aardappel. Haal het staartje van de haringen en snijd de vis in blokjes. Hak de augurkjes en bieslook fijn. Snipper de ui. Was de appel en snijd deze in dunne plakjes. Zorg ervoor dat je niet alles te fijn snijdt, vanwege de textuur van deze salade. Meng alle ingrediënten in een kom door elkaar. Meng in een ander kommetje de crème fraîche en de mayonaise door elkaar. Verdun met een lepel water. Spatel dit mengsel door de salade. Voeg wat gemalen peper toe.Serveer de bietensalade op 4 borden met dikke sneden geroosterd volkorenbrood.

A propos: Elders op mijn blog vind je meer recepten met haring.

Mediterrane zomer, kookboekenparade.

Mediterrane zomer, een kookboekenparade. Van TLV tot aan BCN, er wordt wat af gekookt, gegeten en geschreven over de keukens rond de Middellandse Zee. Gereons Keuken en Route vertrekt vandaag uit het Midden Oosten, voor een kookparade van mezze tot tapas. Natuurlijk niet live maar virtueel. En de lol is dat deze boeken allemaal in mijn kookboekenhoek prijken. Het enige, wat ik hoef te doen is een deel uit de kast grijpen. Zo kom je deze wat grijze dinsdag wel door.

 foto: geblakerde biet van Jigal.

We starten aan het strand van Tel Aviv. Dit voorjaar verscheen een ode, TLV, van Jigal Krant op deze stad en haar geweldige keuken. Ik proefde ervan tijdens een workshop met Jigal en was onder de indruk van de in eerste instantie ruwe kookstijl van blakeren en verhitten, die ongekend fijne smaken oplevert.

 foto: cover Souq.

 foto: wijnen van Chateau Musar.

Souq van Merijn Tol en Nadia Zerouali mag niet ontbreken, een reis door de mediterraan Arabische keuken van Libanon. Zet de tafels buiten en vol mezze. Glas arak of kersenlimonade erbij en het een middag/ avond lang chillen kan beginnen. Deze zomer vertel ik ook nog het verhaal van de wijnboeren uit dit land.

 foto: uit Aytems van Inspiratie

Ayt Erdogan, tovenaar met smaken en borden als mozaïeken in het Serail. Gerechten uit de Ottomaanse keuken. Deze kok is deze zomer mijn gast in de serie #talk&table. Zijn boek Aytems van Inspiratie is een sprookje.

 foto: cover Griekenland het kookboek!

We verlaten de Levant en bezoeken Griekenland. Met het dikke standaardwerk van Rianne Buis, Griekenland het kookboek reis je van noord naar zuid, gedreven door de meltemí winden. Over bergen door dalen, de blauwe pelágos en witte Cycladen.

 foto; de smaken van Noord en Zuid.

 foto: Made at home als toegift.

Italië met twee treffende boeken, de smaken van het zuiderse Sicilië en het prijswinnende Mangiamo! van mijn lieve vriendin Antoinette Coops, die met dit boek een heel andere kant van de Italiaanse keuken laat zien. Vooruit laat ik, als extraatje, ook nog het heerlijke eten in Londen, bij familie in Milano en onder de Apulische zon van Giorgio Locatelli noemen. Made at Home

 foto: mediterraan Frankrijk.

Zuid Frankrijk, eten à la Nina Parker, Saint Trop’style, zoals het groentemandje met aioli van Club 55. Het nieuwe boek van Marita van Vyver,  Een jaar koken in de Provence. Gereons Keuken thuis moet het nog lezen. Recensie volgt tijdens de #mediterranezomer. Het île de beauté, Corsica mag niet ontbreken in deze parade. Origineel eten van een prachtig eiland.

 foto: sabores de España.

We verlaten Frankrijk en belanden met Sabor, sabor! van Sandra Alvarez via Ibiza op het Iberisch schiereiland. Daar ligt deze zomer het standaardwerk Brindisa klaar, zeker de moeite waard om me nog in te verdiepen. De mediterrane zomer is nog lang.

 foto: cover Middellandse zee.

Ten slot ga ik op reis met de mannen van het boek De keukens van de Middellandse zee. Zij volgden de reis van ingrediënten, Romeinen, Grieken en Arabieren, die reisden langs de viae Aurelia, Aemelia en Domitia. Van Livorno tot aan Valencia. Smaken die volkeren verbinden.

Het wordt een mooie mediterrane zomer kan ik nu al zeggen met al deze kookboeken. Vol #summervibes. Stay tuned!

Mediterrane zomer, kip alla pizzaiola.

 foto’s: in Napels


Mediterrane zomer, kip alla pizzaiola. Door het zonnetje, dat schijnt over zee op deze morgen,  moest ik ineens aan dit simpele doch doeltreffende Italiaanse gerecht denken. Ik stuurde het eens in voor een aflevering van het maandelijkse #foodblogevent. Kip met een pittige tomatensaus. (in plaats van  kalfsvlees) Alla pizzaiola. Geïnspireerd op een recept uit een boek, dat al sinds 1999, want zo oud ben ik nu eenmaal, in Gereons kookboekenhoek staat. Ricordi e ricette van Sophia Loren, een ode aan haar geboortegrond aan de voet van de almachtige Vesuvius. Stevig eten. Met pit en bravoure.Wie is er niet groot mee geworden. La Loren in ieder geval wel, letterlijk en figuurlijk. De rest van haar ricordi zijn in dit leuke kookboek te lezen. Gelukkig is er voor de niet de Italiaanse taal machtigen een Nederlandse versie.

Kip in een vrolijke tomatensaus met wat Spaanse peper en zwarte olijven voor dat mediterrane zomergevoel. Wat gnocchi erbij en een frisse groene salade. En je lunch of diner is compleet. Bij deze stevige smaken Calabrees rood, uit Ciro. Stevige fruit tegenover de pit van de saus. Buon appetito.

 foto: cover Ricordi e ricette.


Nodig:

400 g kipfilet, plat gemept tussen folie met hamer of pan.

1 blik tomatenblokjes

1 tl oregano gedroogd

1 bosje gehakte peterselie

2 knoflooktenen in dunne plakjes

1 glas witte wijn

peper

zout

olijfolie

1 Spaans pepertje zonder zaadjes fijn gesneden

3 el gehalveerde zwarte olijven

kneepje citroensap.

1 el bloem

Bereiding:

Verhit in een grote pan de olie en bak hierin de met peper en zout bestrooide en door bloem gewentelde filets, zo’n 2 minuten per kant. Let op dat het vlees niet te droog wordt. Haal het vlees uit de pan en houd het warm onder folie in de oven. Fruit kort de knoflook de fijngehakte Spaanse peper aan.  Blus af met de witte wijn. Voeg de tomaten, oregano en peterselie toe en laat 15 minuten sudderen. Doe de kipfilet in de saus en verwarm even mee. Voeg aan het einde de olijven en een kneepje citroen toe. Eventueel nog wat peper en zout toevoegen. Garneer met nog wat verse peterselie. Serveer de kip met wat gnocchi ( met wat zoute boter) en een groene salade.

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten