Ik ben een smulpaap, smikkelaar, gourmand of toch een fijnproever? What’s in a name? Toen lag ineens de Smult in de brievenbus. Nou, dat is een beetje gejokt. Ik had hem aangevraagd via Facebook. En door de makers van Smult werd mijn verzoek (of zeuren) gehonoreerd.
Daar lag het eerste nummer dan. Op mijn tafel. Met op de cover, heel erg niet ACBM, een marsepeinen taart, roze van binnen. Dat beloofde niet veel goeds. Maar wie de bal kaatst…
Ik moet zeggen, Smult nummer 1 is een mooi gemaakt tijdschrift. Helemaal in de huidige visuele tijdgeest. Het ziet er fris uit. Met veel kleur. Ik zie ook een duidelijk profiel lezers. Vooral jonge vrouwen, die graag koken en experimenteren in de keuken. Ma non troppo. Van Ommen tot Goes, in de stijl van Donnay Hay en Bill Granger. Vrouwen, die ondanks weinig tijd, iets fantasierijks op tafel willen zetten. Soms ook met vriendinnen een kookworkshopje volgen. Ik zie ze zo voor me. Graag koken ze easy en gezonde dagelijkse kost. Met een enkele keer een hoogstandje. Het blad leest als een boodschappenlijstje. Lezers, die veel bakken, komen ook aan hun trekken, want het tijdschrift schuwt het zoete ook niet.
Wat ik mis is wat stoerdere recepten en achtergrond informatie. En natuurlijk wijntips. Maar daar kan aan gewerkt worden. Een kind kan altijd groeien.
Smult ligt in de kiosk voor 4,95 of via deze link