Jeffrey Greene, tagliatelle with sea marsh foods

 Picture of Dutch and English copy of  books
I invited chroniqueur Jeffrey Greene to participate in “geprekken en gerechten” (conversation and recipes) Many years ago I read a book from his hands called “French Spirits” A story on living in in former presbytery in the smokey hills of Burgundy. In that time I did not visit this region often. Later I found the same book in Dutch in my parent’s house in Burgundy. It is translated by the mother of a dear school friend.  It is always nice to reread some parts from this book, especially when you are in a tiny Burgundian village. Jeffrey writes about the people he meets in a very colorful way. So I contacted Jeffrey in Paris. Kindly Jeffrey sent me another book, titled ” The golden bristled boar” He has dugged into the life and background of this beast. But Jeffrey does more things. He teaches creative writing and he is now researching on edible things from te wild. Quite a topic and a trending one.  Let’s see if  I can write him a recipe, that  reflects  his knowledge on Burgundy, animals and wild edible things. And needless to say a combination with wine is made.
Who is Jeffrey? Tell me some more
I grew up in a shack-like house in the New England woods with a rather eccentric young mother and father.  My mother was a teenage runaway from a grim boarding school, her head full of fanciful ideas of creating a family and living off the land based on M.G. Kains’ book Five Acres and Independence.  My father came from a typical Jewish family in New York’s Lower East Side.  Sent to art school to study textile design for the family business, he made himself the family’s black sheep by becoming a sculptor instead and marrying a sixteen year old.  My parents’ attempts at raising goats and planting a garden turned out to be resounding disasters with deer and rabbits decimating the garden and the goats poisoning themselves on laurel. However, my father was a naturally gifted hunter-gatherer.  He never hunted game, but he gathered wonderful bounty from the seaside or berries from the woods.  Our having to move to the city when I was eleven was a great disappointment for me.  I was a shy kid who enjoyed solitude and the woods suited that.  My mother was too isolated though and took a job at Yale University, and my parents divorced.
Although I’ve gone on to become a professor, poet, and author, I’m someone who likes to make things—whether it’s building walls and bookcases or cooking dinner.  I’m ultimately more physical than intellectual.  I think that comes from my early years in the woods.  My writing comes from this too—it springs from things, thingyness—observant of how the senses are engage.  The rest is character and place.
When did you move to France and how did you adapt to French life and habits?
 To be honest, it never occurred to me that I would leave America, that I would become a permanent resident in France, a kind of dual citizen, not officially, but in every other sense, an insider and outsider in two countries.  It was not an overt decision like ones my ancestors made, immigrating to America for economic opportunities or to save their Eastern European skins.  My life in France crept up on me.  In 1986, I was finishing my graduate studies in Texas, and my mother gave me a call, “I’ve got good news!  I will be on sabbatical at the Pasteur Institute in Paris.  Why don’t you come an write for a year?”  So instead of being a responsible, freshly minted Ph.D., hunting for a junior faculty position in some forsaken place, I came on quixotic impulse to Paris to be a writer.  I soon found myself at Castello di Gargonza in Tuscany, sharing a dinner that included crostini, pasta with artichoke, and wild boar stew with my mother’s boss, Mary.  Who knew I’d end up marrying a molecular biologist in a foreign country?  It seemed like a conspiracy of improbables.
For a decade my life was complicated, because I did get a faculty position at a university in New England and could have supported a small family on phone bills and travel.  But my sense of home slowly shifted to France, particularly after Mary and bought an old deserted presbytery (priest’s house) in northwestern Burgundy.  We were living such a privileged life between the country and Paris.  Eventually, I made the decision to give up my tenured position and devote my time to writing.  Fortunately, I was asked to teach at the American University of Paris, which is a great pleasure.  I love working with our young people coming to us from all over the world.
You wrote me that you were researching a book on edible things from the wild, why did you start these activities?
 My father had a huge influence my hunter-gather habits.  He fished, caught crabs, and gathered oysters, clams and oysters.  My brother and I joined him in these activities.  Simply, it was the most fun thing we did together, while he still lived with us.  Even now, as my father approaches 90, the woods and seaside provide pure joy for him.  He was a child of the Depression and his motivation as hunter-gatherer instincts seemed primarily based on getting something for nothing or a kind of treasure hunt.  It was my mother who instilled the value and pleasure derived from healthy natural foods.
When I came to France, I began collecting mushrooms and that alone became a passion.  I was writing for a different book, one about how I saw myself as an American transplant in France, in fact how imported my sense of Thoreau and Emerson, American transcendentalists, to the French forests.  I approached the subject through wild mushrooms, describing not only the pleasure of looking for them and their earthy, nutty, even smoky flavors that they add to cuisine but also the problems, how they absorb and concentrate radiation, heavy metals, and chemicals.  It occurred to me that wild edibles, a popular topic, could be approached in important ways, including their role in culture, art, and survival.
You wrote a book on buying a presbytery in a small village in Burgundy, where you still live. Has anything changed over the years?
 Yes, I wrote a book called French Spirits, which was translated into Dutch among other languages.  The village I wrote about is Rogny-les-Sept-Ecluses ( Rogny of the seven locks), which has the Loing River and the Briaire Canal running through it.  Built in the 1600s, the Briaire Canal is the first canal in Europe linking two river valleys—those of the Seine and the Loire.  Much has changed in the twenty years since we bought the old deserted presbytery.  Part of the charm of the village was that it seemed completely lost, and our neighbors were woodsmen, sheep farmers, and masons, people with country savvy and worked with their hands.
The ports on the canal and the river were renovated, a park built, and some parking put it, so the town has become something of a minor tourist destination.  Also a number of the old houses and the eleventh-century church next to our house were restored.  Of course we’ve don’t major renovations and restoration work.  Our gardens are thriving as is the old curé’s orchard.  My book turned out to be aptly named; many of the main characters have become French spirits.
Another book from you hand is on boars, that are abundant in Burgundy,  you even learned how to butcher a half boar, what is you most striking anecdote on this animal?
 The Golden-Bristled Boar: Last Ferocious Beast of the Forest was so much fun to write.  In many ways, it was a sequel to French Spirits, since the main setting is the same as are many of the characters.  Of course, many of experiences are recounted in the book.  The wild boar and close relative the feral hog have become the number one animal outlaw in the world, and they’ve had an extraordinary relationship with humans, particularly in Europe and Asia.  They figure in art, myth, cuisine, and even the founding of early civilizations.  Burgundy is overrun with wild boars as is Germany, Italy, and elsewhere.  This anecdote doesn’t appear in the book, but while I was doing a nationwide book tour in the United States I received an email from my personal doctor, who is a nature lover and helped connect me to a forestry expert who becomes a major character.  He was on a major highway just outside of Paris when a group of wild boars caused a six-car accident.  Only my doctor was still able to drive.  Wild boars cause 14,500 accidents in France, more than any other large animal.
 I have the feeling that you are a dreamer. If you had to choose, only one option is possible, between being a writer or adventurer? What would it be?
 Yes, I am a dreamer, which is different from being an adventurer.  I have friends, mainly journalists who are far more adventurous than I am.  They are driven to experience life’s extremes, often in awful war zones in Africa, the Balkans, Asia, and the Middle East.  It’s not just war, but some go off to exotic places to report on nature.  I admire them—they are our witnesses.  Making a life in Europe seems to me a true privilege and maybe an adventure only in taking professional risks for love and a richer life.  So this question is for me.  Nothing keeps me going more than having a project at my writing desk.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
 This is one of the hardest questions I’ve ever been asked.  All plants are amazing and a discussion of grass is hugely important, since life as we know it is sustained on grass.  And who doesn’t love violets or field poppies or wild daffodils or cyclamen or any wild flower.  The plant that amazes me is the snowdrop.  They are the first sign of spring and they generate warmth to melt through snow.  You see them take over the ground of forests here, and the wild daffodils.  It’s truly magical.
 I should say nettles and brambles, since I’m at constant war with them.  My legs are burning now from yard work and nettles.  But I wrote a book called Water from Stone about land restoration, the protection of endangered species, and environmental education.  When you change natural environment situations, certain native plants or exotics can take over and create hugely limited environments.  The ash-juniper does that in Texas.
 As an American, what did wonder you the most in Burgundy ?
 I don’t think Americans know too much about Burgundy, which is a huge region in France. They’ve heard of the wines and the cuisine.  Americans tend to go to Paris, Normandy, and Provence.  I saw a movie when I was very young that was set Burgundy, and I had a vision of gentle rolling countryside, hidden chateaus, forests, and misty world full of deer and wild boar. That’s what much of it is—a beautiful harmony of forests, rolling countryside, rivers, ponds, and fecund earth.  It’s hardly a wonder that the Neanderthals and early Homo Sapiens lived there and that there was always a significant human population.  There is much more—some of the most gorgeous Romanesque churches with carved capitals, a unique art giving insight into the both the secular and the religious life in the medieval world.  Abbeys, chateaux, and hospices.
You also write poetry, can you share something on this topic?
What is the difference between Van Gogh or Rembrandt or the great Flemish painters and the greatest poetry of their time.  These are pure arts, the creative foundations since the cave painters and oral tradition, which was in poetry.  I started out as a poet, and I’m just finishing my fifth collection.  It’s a pure art.  I love writing the prose because it really is fun and engaging, but poetry matters deeply to me.
Speaking of food, which dish you prefer the most? And of course what food you do not eat?
To pick out a single dish seems almost impossible—I love everything from macaroni and cheese and pizza to dinners we were taught to prepare by the French president’s personal cook.  I love to cook, and I love trying different ethic recipes.  If I had to choose one thing, it would probably be lobster.  I used to dive for lobsters at night as a kid.  Now it’s impossible to afford them.
 What I wouldn’t like to eat is easy—brains, although I’ve probably eaten a lot of brains without knowing it.  Now that I’m writing a book on wild edibles, there a ton of things that I’m worried about eating but will have to try.
Which wines do you like? Since you are in Burgundy it most be more.
 Our village is in northwest Burgundy.  Believe it or not, the closest wines to us are Sancerre, Menetou-Salon, and Pouilly Fumé and on the Burgundy side Chablis and wines in the north, mainly white.  We love these wines.  My wife is a scientist and I’m a professor, and we don’t have much money to invest in wine.  We love wines from all over.  I still have to say Burgundies are my favorite.  It’s still the wine we go to producers, and we put away to age.  The trick we use is to go to restaurants in the Côte de Nuits and Côte de Beaune, and get recommendations for wine with food and if it’s good we get the producer’s address and buy for the future.  Our big splurge is on Volnay and Pommard.  Santenay is great, Savigny les Beaune, Chassagne Montrachet.  It’s not cheap.
What else do you want to share?
 My mother is Gretchen Van Blaricom, and she is half-Dutch.  She’s proud of it.  Obvious that makes me a quarter Dutch.  We have the most extraordinary Dutch friends in our part of Burgundy.  I can’t believe how many they are, and they are among our closest friends.

Picture cover of Jeffrey’s book

THE RECIPE

The Netherlands is a country of rivers and estuaries. Its shores, mudflats and beaches are full of edible wild things. Jeffrey went  all the way to Amsterdam to collect a boat, that he will use when he gathers wild edibles.  His wonderful story and ofcourse his Dutch descent this gave me the clue for his recipe. The dish I made for Jeffrey is a pasta dish with wild clams (kokkel in Dutch), Dutch shrimps, the grey ones, and salty vegetables like grasswort (salicornia Europea) and sea lavender (limonium vulgare) from the southwestern province of Zeeland. They can be found growing on the so called “kwelders” or sea marshes.
The wine to pair this dish is a white Burgundy form the village of Mancey in Southern Burgundy, “Mâcon Mancey  “Les Cadoles”  Blanc”  The dish, the wine and the terroirs will have a gathering of their own. I hope Jeffrey enjoys it. I wish him a lot of succes while exploring, gathering, eating and writing (on) wild edible things

Ingredients 4 persons:

300 g of tagliatelle
1 kg of wild clams
250 g  peeled shrimps
150 g grasswort
150 g sea lavender
1/2 lemon
1 chopped onion
1 glass of white wine
olive oil
butter
salt and  black pepper
parsley

Preparation:

Cook the pasta according to the instructions on the package. Put aside for later use. Rinse the clams a few times in salted water. This will take some time, because clams can contain a lot of sand! The last rinse should be done with fresh water. Gently rinse the vegetables and shake them dry. Never leave these vegetables in fresh water because they are used to salty waters. Cook the grasswort  for 3 minutes al dente. Heat 2 tbs. of oil in a big casserole, stir fry the chopped onion. Then add the clams and  the glass of wine. Put the lid on and leave the clams to cook for about 8 minutes. Shake the pan from time to time. Get the clams out of the casserole and save some of its cooking moisture. Put a knob of butter in the pan. Add the grasswort, the tagliatelle and some of the cooking moisture. Let this warm gently on a low fire. Put the clams back in the pan and mingle gently with pasta and vegetables. Finally add the shrimps and sea lavender. Season with some salt and  black pepper. Serve this dish on plates. Give it a dash of lemon juice, put on a tiny knob of butter and a sprinkle of chopped parsley.

To vary this dish you may also use razors, American immigrants on our shores, to be found on every beach or mudflat. (picture)

 

Blog nr. 100 recept voor de kaasmeisjes uit Bourgondië

Photo: Ghislaine Dangoin
Enige jaren terug las ik in het tijdschrift “Leven in Frankrijk” het verhaal van  de  kaasmeisjes uit Bourgondië Suus en Paula van der Linden-Beck. Zij staan op Bourgondische markten met hun eigen Hollandse kazen.  Zowaar een bijzonder verhaal, omdat de Bourgogne waarschijnlijk de hoogste kaasdichtheid heeft van Frankrijk. Beide vrouwen verruilden hun professionele leven voor het bestaan op het platteland tussen de weilanden vol Charolais vee. Ik vind hun verhaal bijzonder, te meer omdat ik deze streek redelijk ken en er veel moed en durf voor nodig is om iets te starten. Benieuwd als ik ben naar hun relaas en het ondernemen en leven in Frankrijk, nodigde ik ze uit om mee te doen aan gesprekken en gerechten. In hun recept speelt kaas in ieder geval een rolletje.
Wie zijn Suus en Paula van der Linden. Vertel eens iets over  jullie zelf?
Tja… waar te beginnen en eenmaal begonnen waar te eindigen??
Ik kan eigenlijk in deze iedereen het beste doorverwijzen naar www.emigreermagazine.nl editie juni 2012, daar staat ons verhaal eigenhandig opgetekend (met plaatjes!!) over onze emigratie en onze achtergrond.
Wat doen jullie op dit moment? Wat houdt jullie bezig?
Letterlijk zitten wij op dit moment op het terras van onze riante tuin te genieten van een koud roseetje en het spectaculaire uitzicht. Een uitzicht dat nooit went, we zitten er al 9 jaar met open mond naar te staren. Globaal gezien bestaat de rest van ons bestaan ook vooral uit genieten, dat deden we in Nederland al maar dat doen we hier in de zuid Bourgogne eigenlijk nog meer.
De lijst van zaken die ons bezighouden is niet zo heel gek lang, we bestieren ons eigen bedrijf en proberen ver uit de buurt van stress situaties te blijven hetgeen goed lukt. Naast het werk smullen we van de Franse streekgerechten, de beroemde Bourgogne wijnen, leren we ons uit te drukken in deze zalige taal, maken we vrienden waarmee we dan weer gaan zitten eten en wijn drinken en waarvan we de taal nog beter leren… en ziet, zo is de cirkel weer rond!
Vertel eens over jullie vertrek naar de Zuidelijke Bourgogne? Hoe is dat ontstaan?
In den beginne was er ons huis hier, gekocht als vakantieverblijf waar we idioot vaak naartoe reden, men verklaarde ons voor gek, onze hand niet omdraaiend voor de hoeveelheid kilometers echter ging de terugweg ons steeds meer tegenstaan. Terug naar onze stressbanen en de vanaf Brussel zich opeenhopende verkeersdrukte die de dichtbevolktheid zo bijzonder goed illustreert om kort te gaan: we wilden niet meer weg en op een dag hebben we besloten te blijven.
Hoe hebben jullie je aangepast aan het Franse plattelandsleven?
Niet eigenlijk. Wij zijn gewoon wij en natuurlijk spreken we de taal, betalen braaf aan de Franse fiscus, betrekken producten als mede hand en spandiensten van de locale bevolking maar veel meer acties vereist het niet. “Simple comme bonjour”.
En natuurlijk de Fransen aan jullie?
Van het zelfde laken een pak. Als je zelf met een positieve insteek ergens aan begint heb je de helft al gewonnen. Overigens is 95% van onze klantenkring Frans, gewoon de locale bevolking. Dat was ook ons doel en dat is dus gelukt, je zou overigens anders ook nooit de winter overleven maar dat percentage alleen al spreekt voor zich.
Wat zouden jullie gedaan hebben, als jullie niet in de Bourgogne waren beland? Ook een buitenlands avontuur?
Niet speciaal nee. We hebben eerst in Nederland gezocht naar een wat vrijer onderkomen, minder straat, meer tuin, uitzicht, groen, rust, stilte en dergelijke maar dat wat wij zochten is binnen Nederland voor ons vrijwel onbetaalbaar. Vandaar dat we mede gedreven door de gedeelde liefde voor Frankrijk naar de Bourgogne zijn uitgeweken.
Wat is minst aantrekkelijke kant van het leven op het Franse platteland voor jullie? En dan meteen de meest aantrekkelijke?
Waar je aan moet wennen zijn de afstanden. Alles is ver. Verder moet je hier altijd rekening houden met het grote “repas-gat” tussen de middag waarin in feite heel Frankrijk stilligt. Je moet daar altijd voor je gevoel omheen plannen.
Op andere tijden een restaurant inschuiven voor een hapje dan strikt tussen de middag is ook lastig.
De rest is aantrekkelijk. De ruimte, de natuur, de ongelofelijke afwisseling in landschap, de gezellige dorpjes, de anti sloop mentaliteit want er is toch ruimte zat waardoor er oeroude gebouwtjes, kerken, krakkemikkige hutjes, oude stationnetjes als ware het vanzelf op hun plaats blijven staan. Geschiedenis schept sfeer, denk maar aan een oud huis. Naast het lekkere eten en drinken ook de eetcultuur, de Franse flair, de gulheid op het platteland, het mooiere weer en ga zo maar door. Wonen in een prachtige omgeving in een erg gezellig land.
Wat kunnen jullie over kaas maken/affineren vertellen?
Over kaasmaken niets want wij maken zelf geen kaas. Wij verkopen Hollandse Ambachtelijke kazen en die kun je hier niet maken, dan zouden het “Franse kazen naar Hollands recept zijn”. Voor Hollandse kazen met die keur aan specifieke smaken heb je Holland nodig, Hollandse boerderijen, Hollandse koeien, geiten en schapen, Hollands gras etc..
Affineren doen wij wel, vandaar de zin onder onze bedrijfsnaam:
Fromage Artisanal Hollandais, Affiné en Bourgogne.
De kazen die wij affineren komen jong binnen om hier ter Bourgogne door te rijpen en op smaak te komen.
Was het moeilijk of juist makkelijk om op markten terecht te komen?
De hangt geheel en al van de betreffende markt en het gemeentelijk beleid af. Op de ene markt hebben we een jaar moeten wachten en officieel een verzoekschrift moeten schrijven voor de aanvraag van een vaste plek, op de andere markt hadden we onze vaste plaats al na twee weken.
Inmiddels hebben we overal onze eigen vaste plek, weer een stressfactor minder.
Wat vinden de Fransen van jullie kazen?
De meeste Fransen zijn net als de meeste Nederlanders gek op kaas. Nederlandse kaas heeft een slechte reputatie wegens het aanbod van naar plastic smakende zogenáámde Goudse kazen in de supermarkt en daarnaast heeft Frankrijk zelf een keur aan kazen maar eenmaal geproefd worden de kazen die wij verkopen met open armen ontvangen.
Overigens is de Franse kaaskeuze hier in de zuid Bourgogne juist niet zo groot, er worden hier voornamelijk van die kleine ronde geitenkaasjes gemaakt. Voor het veel grotere assortiment moet je een stuk zuidelijker zijn.
Staan er nog andere projecten op stapel?
Behalve genieten? Nee hoor, niet direct behalve dan het verder verfijnen van onze zaak waar we bijzonder veel plezier in hebben en het in stand houden van wat we hebben opgebouwd. Daarnaast zien we wel wat er nog komt opborrelen.
Wat vinden jullie een heerlijke maaltijd?
Hemel! Dat loopt zeer uiteen. De Bourgondische traditionele keuken vinden wij heerlijk, salade met gesiers, entrecote, escartgots, kaasplankie uiteraard. Maar ook racletten in de winter of een Thaise maaltijd,  de Indonesische, Italiaanse, Vlaamse keuken of Spaanse tapas heerlijk! En als we een enkele keer in Nederland zijn: Chinees halen! en dan zo uit die bakkies opeten.
En natuurlijk welke wijnen, ik weet dat één keuze niet mogelijk is, gezien de keuze in Frankrijk?
Dat hangt uiteraard van het moment, het seizoen en de gerechten af maar samenvattend komen wij vaak uit op witte wijnen nou, dan kun je hier je lol op natuurlijk! Santenay, Pouilly Fuissé, Viré Clessé, Saint Véran, Chaintré, Givry… Maar een mooie rode slaan wij ook niet makkelijk af, een vriend van ons is Wijnboer en maakt een heerlijke Beaujolais gerijpt in eiken vaten, maar een volle rode Merlot kan ons ook zeer bekoren. Van wit en rood smullen wij, rosé slobberen wij meer (klok klok op het terras) maar kan ook erg lekker zijn. En vergeet niet de heerlijke Crémant de Bourgogne, de Champagne uit de Bourgogne zeg maar, daarin is én veel keus alsmede kwaliteit te vinden. Ach Frankrijk en wijn! Kan er niet over óphouden!
Wat lusten jullie echt niet en waarom niet?
Ik ben persoonlijk niet dol op oesters, heb het wel 2X geprobeerd want zo ben ik opgevoed: eerst proberen, dan oordelen! Eerst proeven en dan pas met peper en zout gaan gooien! Moest van mijn moeder en ze had gelijk. Maar met oesters ben ik eruit: Zonder dienstdoende arts die kan reanimeren begin ik er niet meer aan. P krijgt ze wel weg maar ze bestelt ze nooit dus… Verder zijn wij allebei niet te porren voor zaken als tripes (pens) en bijvoorbeeld andouilettes (die bleke worsten).
Verder eten wij vrijwel alles wat zich als eten voordoet. Proberen graag dingen uit en zijn allebei dol op koken.
Jullie wonen nu in Frankrijk.. Waar gaan jullie het liefst naar op reis?
We blijven graag in eigen land. Vroeger betrof dit land ook doorgaans onze vakantiebestemming en dat is eigenlijk zo gebleven. Frankrijk is ongelofelijk veelzijdig qua landschap, je hebt er alles, zee, bergen, laagvlaktes, hoogvlaktes, rivieren, meren, dorpjes, steden, bossen, ruig, rustig etc… terwijl je toch overal die typische Franse gezelligheid aantreft.
Een weekje naar bijvoorbeeld een Grieks eiland vinden we ook lekker mits de honden als handbagage mee mogen!
Wil je nog iets anders vertellen….delen?
Natuurlijk! Je bent ondernemer of je bent het niet!
Suus en Paula VAN DER LINDEN
Fromage Artisanal Hollandais affiné en Bourgogne
Wij zijn te vinden op de volgende markten:
Maandag: Marcigny
Donderdag: Gueugnon
Vrijdag: Digoin
Zaterdag: Cluny
Zondag: Chagny
Met zeer veel dank voor je belangstelling Gereon!
Hartelijke groeten,
Suus en Paula
foto de rijpende kazen
Het recept:
Voor deze ondernemende dames heb ik een recept voor kalfsvleesrolletjes gevuld met salami en natuurlijk wat belegen  Hollandse kaas. Erbij een saus van tomaat, courgette en witte wijn. Samen met de rosé van domaine la Rizolière uit de Beaujolais een heerlijk gerecht voor op het terras. Met natuurlijk het uitzicht op de prachtige zuidelijke Bourgogne. Geniet ervan.
Nodig 4 personen:4 kalfsschnitzels
100 g belegen kaas
100 g salami
1 eigeel
1 el citroenrasp
8 tomaten
1 courgette
1 sjalot
2 tenen knoflook
1 glas witte wijn
oregano blaadjes
tijm blaadjes
peterselie gehakt
bloem
150 geraspte oude kaas
boter
olijfolie
peper en zout
touw of prikkers

Bereiding:

Rasp de belegen kaas. Snijd de salami heel fijn. Voeg de eidooier toe en meng goed. Vul de schnitzels met dit mengsel en zet vast met prikker. Rasp de oude kaas en strooi deze op bakpapier. zet de oven op 180 graden en bak de kaas kort tot een krokantje. Dit is later garnering. Bestrooi het vlees met wat bloem waar peper en zout aan is toegevoegd. Verhit de boter en olijfolie in een pan. Bak de kalfsschnitzels kort aan. zet het vlees afgedekt met folie in een oven van 80 graden. Ontvel de tomaten en haal zaadjes eruit. Snijd de tomaten in hele fijne blokjes. Snipper het sjalotje, hak de tenen knoflook fijn. Haal de zaadlijsten uit courgette en snijd in hele kleine blokjes. Fruit het uitje en de knoflook in wat olie. Voeg de courgetteblokjes toe en roerbak kort. Blus met glas witte wijn. Voeg de tijm, oreganoblaadjes en citroenrasp toe. Laat kort sudderen. Voeg als laatste de tomaten blokjes toe en zet vuur uit. Haal het vlees uit de oven, leg in schaal en giet de groentesaus erover. Bestrooi met gehakte peterselie. Garneer met de krokantjes van oude kaas.
Serveer dit gerecht met wat met knoflook en olie gebakken spaghetti.

Carol Drinkwater, Stuffed farmer’s bread.

 

 Picture courtesy Carol Drinkwater from her website
Recently I invited Carol Drinkwater to particpate in my series “geprekken en gerechten” (conversation and recipes) Carol Drinkwater is an exceptional and multi talented woman.  She starred as an actress in many TV series, on stage and films. In the Netherlands we know her as Helen Herriot from the series ”All creatures great and small” that is now again on Dutch television. She is a film maker. Carol is also a writer of many books,  her memoirs on buying a house, called Appassionata, and her adventures in the Provence. She restored its olive groves and got an AOC. This resulted in another passion. Carol dived into the history and culture of the olive tree and its fruits. I am now reading her book the “Olive Tree” It can be said that she became a real expert on this topic. For all these reasons and from a culinary point of view I am very interested what she will answer to my questions. Let’s see if  I can write her a recipe,  that  reflects  her passions and talents. And sure, a Provencal touch and olive oil will be in the recipe.
Who is Carol Drinkwater? Tell me some more
I was born in London though I am Irish and my Irish culture and background is very important to me. I believe that the passion the Irish have expressed to win back their land and to rediscover their own identity is an energy I have directed in other ways. I am equally passionate about my life in France where I am married to a French documentary film producer. Together, we make films and tell stories with words and pictures. I think of myself as an actress, writer and filmmaker.
When did you start acting and which role you still remember?
My very first role was playing the small girl in Arther Miller’s The Crucible. I was eleven-years old. This was at the loacl repertory theatre. I had wanted to act from the age of about four but this experience consolidated the dream for me. My first professional role was in Stanley Kubrick’s film,Clockwork Orange. This was directly after drama school.
You wrote me that you were filming this June, when did you start these activities? And what kind of films you make?
We have been shooting a five-film documentary series inspired by my two books The Olive Routeand The Olive Tree. We have been shooting all around the Mediterranean. It was has been a very special experience.
You wrote a lot of books, childrens books, but also memoirs of buying a house and living in France, on olive trees, can you tell something more on your writing?
I have been writing since I was a small girl but only began to write professionally in the late 80s. My husband, Michel, encouraged me to get on with it. My first book was for youngsters, The Haunted School, and we made it into a film in Australia. It won the Chicago Film festival’s gold award for children’s films.
The Olive Farm is the first book in the Olive series. It is translated into Dutch and has sold very well there. It recounst the stories of our purchase of this rundown olive farm here in Provence. There are now seven books in the series icluding a fabulous photogrpahic book called The Illustrated Olive Farm. This series of books has sold well more than a million copies.
If you had to choose, only one option is possible, between being a writer or actress? What would it be?
I never make this choice because I don’t see a line down the middle between them. I am telling a story as an actress just as much as when I write a book. I like to think I am someone who takes people and situations from life and turns them nto fascinating stories.
You als write historical novels, in August, your new book Nowhere to Run will be published? Can you give a clue?
This is one in my young adult series published by Scholastic Books in the UK. It is the story of a young girl, Rebecca, who escapes from Poland in 1938 and they head for Paris. From Paris, they are forced to run to the South of France. And then they must run again, which explains the title. They are a Jewish family trying to escape the Nazis.. I love this book. I hope t will be as succesful as the others in the series.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
Well, I must say olive trees. Of course! I have travelled all over the Mediterranean in search of their stories, the stories of those who live by the olive tree and the history of the tree. It is a very very fascinating plant. There is no plant I don’t like though I am not very inspired by ivy because its roots breaks up our walls…
You traveled a lot worldwide,  what are your favorite spots?
Many places. I love Australia and I am very fond of Palestine and Lebanon. The Middle East because its cultures are so old and, sadly, confused and tragic. Palestine is a very beautiful land with a heartbreaking history. I also love the island of Sicily and, of course, the South of France.
What was the biggest difference between your life in the UK and France?
I was never very at home in the UK. I prefer to be in southern Ireland but the weather in Ireland is a bit cold for me. I am a lizard and love the sun. Here, in the south of France, I have found my spot, you might say. Like a dog curled up sleeping on the terrace.
Has it been easy to adapt for you to the French customs?
No, they were waiting to welcome me here!
Can you tell me some more on the olive growing process? That must be quite a hard job
It is a very time-consuling provcess and that is why olive oil can be very expensive. We pick our fruits by hand and we use no pesticides on the land. This is an organic farm and that, too, adds to the challenges. The trees need little watering because they are very drought-resistant but they need pruning every second year and we have to watch for an insect called the olive fruit fly that lays its eggs in the growing drupe. This is usually why farmers spray with chemicals but we are always looking for organic methods to combat the fly. It’s not easy!
Last April I visited the South of France and was caught again by the blue of the Sea, the yellow of the Sun and the snow in the mountains? After all these years, are you still taken by thes colours?
Every day, I marvel at the beaty and the colours. Now, midsummer, the garden is ablaze with oleander flowers of vibrant reds, picks, shades of apricot and the bougainvilleas. Oh, it is a joy to see them.
On food, which dish you prefer the most? And ofcourse what food you dislike?
I enjoy seafood very much. I like sea bass and cod meals and I love good pastas when I am in Italy. Fresh salads from the garden with lots of tomatoes….
What wine do you like?
I most enjoy a white Burgundy in summer and good Bordeaux reds in winter
What else do you want to share?
Thank you for inviting me to play this little culinary game with you. It’s a terrific idea. I have many readers in Holland and it is always a pleasure to hear from them. If you want to know more about me my website is www.caroldrinkwater.com and I have a fabulous and very active Facebook pagehttps://www.facebook.com/olive.farm. You can always talk to me there.
 Picture the Olive tree on my outside table
 
 
 
The recipe:
 
I found in the book Cuisine du Terroir (ISBN 0-9512121-0-9) a recipe that dates from Ancient Greek times in the area where Carol lives. It is a stuffed Savoy cabbage cooked for three hours in a piece of cheese cloth. It is called Sou Fassum. This time consuming recipe is still made in Antibes and Grasse.  For Carol I have a creative recipe of a rustic bread stuffed with vegetables, lamb sausages and Greek feta cheese. And needless to say delicious Extra Vierge olive oil. This dish can be served warm and cold. Or she can take it with her on a trip or as a snack when working in her olive grove. To pair this dish I would suggest a red Rhône wine, like the one from Vacqueyras
Ingredients for 4 persons:
1 big round loaf of rustic bread
8 lamb sausages
50 g of black olives cut in halves
1 tbs lemon zest
1 red bell pepper
200 g French haricot beans
1 courgette
1 container of wild cherry tomatoes
1 red onion
1 ts chopped rosemary
basil leaves
oregano leaves
1 clove of garlic
125 g feta cheese
1 dl olive oil EV
salt and pepper
Preparation:
Cut the upper third part from the loaf. This will later serve as a lid. With a spoon remove the crumble from the inside. The bread becomes a kind of bowl. Keep some bread crumbs apart. Cook the French haricot beans for several minutes. Cut the bell pepper and courgette in dices. Do the same with the garlic and onion. Heat some oil in a pan and  fry the onion and vegetables for 3 minutes. Add the chopped garlic, lemon zest and rosemary.  Roast the lamb sausages until almost done and cut them in pieces. Mix everything in a large bowl, adding the bread crumbs, halved cherry tomatoes, crumbled feta cheese, torn basil leaves, the oregano leaves and halved black olives. Give it a good dash of olive oil and season with salt and pepper. Fill the bread bowl with this mix and put the lid on. Set the oven on 100 degrees Celcius and warm the bread  for about 10 minutes. Serve this dish with a nice watercress salad with just a dash of EV olive oil and lemon juice.

 

Makkelijke soep met rivierkreeftjes

foto vis aan de Rue Moufetard  Parijs

Rivierkreeftjes zijn wereldwijd te vinden. Deze van oorsprong Amerikaanse immigranten bevolken ook de Nederlandse wateren. En ze gedijen goed hier. Er zijn tegenwoordig in ons land heuse rivierkreeftvissers of heten zij rivierkreeftverzamelaars?  Daar ben ik nog niet uit. Met deze diertjes kun je veel kanten uit. Je kunt ze heel en gepeld in een soep doen. Gekookt en koud in een slaatje. Ze vormen de basis voor een van mijn favoriete sauzen. Ja juist de sauce Nantua!  kortom een scala aan mogelijkheden. In het Engels heten deze diertjes crayfish en vandaar dat je vaak de verwarrende vertaling naar krabbetjes ziet in recepten. Heel ander diertje.  Ik maak graag een snelle vissoep  met zeewolf en deze rakkers. Met tomaat en basilicum voor een zuiderse hint. Erbij drinken we een witte Saumur van het huis Fouet. Deze witte wijn wordt geleverd door Karakter wijnimport uit AmsterdamNodig 4 personen:

300 g. zeewolf in stukken
200 g rivierkreeftjes
1 gedroogd chilipepertje
1 pak gezeefde tomaten
5 dl visbouillon
125 ml witte wijn
2 el olijfolie
2 tenen knoflook
4 lenteuitjes in ringetjes
basilicumblaadjes
peper en zout

Bereiding:

Verhit in een pan de olie en fruit hierin de knoflook en het gekneusde chilipepertje.Voeg de gezeefde tomaten toe, dan de visbouillon en witte wijn. Laat of laag vuur ongeveer 5 minuten koken. Voeg de witvis toe, de lenteui en laat zachtjes 5 minuten koken. Rivierkreeftjes toevoegen. Op smaak maken met peper en zout.Op bord scheppen en bestrooien met gescheurde blaadjes basilicum.
Serveer met boerenbrood en zoute boter.

Ham in rode wijnsaus

 foto: slagerij in Tournus

Op alle markten in Frankrijk staan ze. Ook in de Bourgogne. Van die roosterkarren zoals ik ze noem. Met kippen aan het spit of ham. Onder in de kar liggen de aardappels te roosteren in het vet dat uit het vlees druipt. De Bourgondische markten zijn geen straf. Het water loopt je uit mond als je langs alle kramen vol heerlijke, vaak zelf geproduceerde producten loopt. Seizoensgroenten, verse geitenkaasjes uit de Mâconnais, mooie tomaten, honing, wijn, noem het maar op. Ik kan de verleiding dan ook niet weerstaan om met een flinke plak ham huiswaarts te keren. Verse krieltjes erbij en klaar! En dan overgoten met een heerlijke rode wijn saus. Ik begrijp wel waarom de oude Galliërs zo dol op zwijntjes waren. De wijn voor het koken en drinken is een rode Chénas van domaine Trichard.

Nodig 4 personen:

4 dikke plakken beenham
2 dl bouillon (evt. blokje)
1 el bloem
2 el tomatenpuree
2 tenen knoflook
2 dl rode wijn
boter
olijfolie
fijngehakte peterselie
zout en peper
750 g krieltjes

Bereiding:

Smelt de boter in een pan, voeg de bloem toe en laat heel kort bakken. Blijf roeren. Voeg beetje bij beetje de bouillon toe en laat al roerend de roux indikken. Pers de tenen knoflook door de roux. Voeg de wijn en rest van bouillon toe. Roer de tomaten puree erdoor en laat nog even zachtjes pruttelen.
Kook de krieltjes in hun schilletje gaar. Verhit in een koekenpan de olie en wat boter. Haal de plakken ham door wat bloem en bak de ham kort. Serveer de gebakken ham op schaal met saus erover. Garneer met veel gehakte peterselie.

Dolmadakia, gevulde wijnbladeren

 

 foto wijnrank in blad

Het moest er toch eens van komen op mijn blog. Een recept voor gevulde wijnbladeren. Onlangs herinnerde een huisgenoot uit mijn studietijd aan dit gerecht. “Op zondag”, zo zei hij “was er altijd wat te eten en altijd exotische dingen. Jij maakte altijd iets spannends!” Dit was in 1985 en in het studenten huis was het vooral macaroni met saus uit een zakje wat de klok sloeg. Wonderwel sloegen gevulde wijnbladeren aan en ging ik regelmatig naar de markt om wijnbladeren te kopen en deze te vullen met een gehakt mengsel. Koken en klaar. Je kon ze warm of koud eten. Als maaltijd of als borrelhapje. Van oudsher worden in Griekenland wijnbladeren ingelegd in zout. In de zomer zijn deze bladeren een mooi zonnescherm en in de winter een lekkere groente. En er bestaan vele varianten vulling. Op Santorini worden ze vaak gevuld met slachtresten. Ook zo een voorbeeld van de noodzaak om alles te gebruiken wat er voorhanden is. De dolmadakia kun je serveren met een dressing van olie en citroensap. Wij dronken er meestal ouzo bij, maar dat is een ander verhaal.

Nodig:

30 wijnbladeren afgespoeld
3 el gehakte peterselie
1 el oregano blaadjes
1 rode ui
250 g lamsgehakt
100 rijst
2 tenen knoflook geperst
peper en zout
citroensap
citroen rasp
olijfolie
1 (groente) bouillonblokje

Bereiding:

Haal de ingemaakte wijnbladeren voorzichtig van elkaar, spoel ze af en kook ze ongeveer 10 minuten. Rasp wat zest van de citroen. Pers de rest van de citroen uit. Meng de rijst, het lamsgehakt, de citroenrasp, knoflook, peper, zout en kruiden door elkaar. Leg één voor één de wijnbladeren met de nerf naar boven, leg er een eetlepel vulling op en rol goed dicht. Vouw de zijkanten om de vulling naar binnen. Leg de pakketjes in een pan. Voeg het citroensap en 2 el olijfolie toe. Vul de pan met water tot de wijnblad rolletjes net onderstaan. Een bouillonblokje erbij en de rolletjes in een half uur gaar koken. Let op dat je op de rolletjes een hittebestendig bord legt. Dit voorkomt dat de dolmadakia gaan drijven en uit elkaar vallen.

Daging tumis paprika, sent by Fenny

Picture of dish by Fenny!

I come from a family in which every member is connected to the food or wine in a way. Either preparing or enjoying it. Since last year our family is extended with a cooking princess from Indonesia, her name is Fenny. This means a vast extension of our daily menus with all kind of exotic dishes. Apart from cooking Fenny dedicates her time to architecture, teaching and writing a blog on her experiences in Holland www.typicalnl.wordpress.com As promised I put a recipe she sent me on my blog. It is called Daging tumis paprika. No wine suggestion. To pair this dish I would suggest the thing all Dutch men do, a cold beer!

Ingredients:250 g  thinly sliced meat (beef)

1 onion, sliced into half rings
3 garlic cloves, chopped
1 tsp ginger powder (djahe)
3 tbs oyster sauce
3 tbs Ketjap asin (salty soy sauce)
3 tbs Ketjap manis (sweet soy sauce, I used brand from Bango or ABC for better taste, you can find mostly in TOKO)
1/2 tsp salt
1/2 tsp pepper
1 bell pepper
1 bunch of chives, sliced in fine rounds
3 tsp Maizena, dissolved in 50 ml water
vegetable oil
Marinade ingredients:
2 tbs Ketjap asin (salty soy sauce)
1 tbs sesame oil
1 tsp baking soda
1 tsp sugar
1/2 tsp pepper
3 tsp Maizena, dissolved in 50 ml water
Preparation:
Marinade the meat with all marinade ingredients for three hours, put in refigrator.  Heat up 3 tablespoons of vegetable oil, fry the meat until brown, put aside (keep warm under foil) Again heat up 3 tablespoons of vegetable oil, put garlic cloves, ginger powder and onions. Add the oyster sauce, salty soy sauce, sweet soy sauce, salt, pepper powder. stir it well. Add the sliced bell pepper. Put the meat that you fried before. Add the finely chopped chives. Finally add the mix of water and Maizena and stir it well. Serve this dish with some rice and Indonesian prawn crackers.

Ouvrez les rideaux, oesters uit de oven.

 foto: St. Tropez tijdens zeilevenement

In colonne rijden de auto”s aan het einde van de middag over de D559 Saint Tropez binnen. Het seizoen is nu echt begonnen. Les rideaux sont ouverts en iedereen is in dit kleine vissersdorp welkom om te komen kijken of zich te laten bekijken. Als een grote witte spiegel liggen de gepoetste, (charter) jachten tegenover de roze gevels van de haven. De terrassen zitten vol en iedereen slentert heen en weer over de kade. Ik vraag me wel eens af wie nu naar wie komt kijken. Het Franse gezin, moeder opgedoft, vader een kek linnen sjaal en plaatjes van kinderen naar de schepen of de toeristen op de jachten naar het toneelstuk dat zich op de kade afspeelt. Ik denk beide. Saint Tropez geeft ieder het gevoel mee te mogen doen in deze show en dat al sinds de jaren zestig. Hoe groot is het contrast van de haven met de oudere boeren die pétanque spelen onder de platanen van de Place des Lices. Dit is de andere kant van Saint Tropez, het agrarische, de vissers en de wijnen. Een mooie combinatie van `brouhaha` in de haven en de de kalme pas van het Zuid Franse leven. Iedereen kan dus als eigen God leven in Frankrijk. Vandaag gevulde oesters uit de oven. We drinken er een rosé uit de golf van Saint Tropez bij, what else?

Nodig 4 personen:

1 dozijn oesters
3 sjalotjes
bosje peterselie fijngehakt
100 g boter
peper
zout
1/2 Spaans pepertje
2 el paneermeel

Bereiding:

Snipper de sjalotjes fijn. Snijd het Spaanse pepertje in hele kleine stukjes. Meng de peterselie, Spaanse peper en sjalot door de boter. Voeg weinig peper en zout toe. Leg de oesters op een met aluminium folie bedekte bakplaat. Verwarm de oven op 180 graden en zet de plaat erin. Haal de oesters eruit als ze open zijn en haal de bovenste schelp eraf. Kijk hierbij uit dat je jezelf niet brandt!!
Vul de schelpen met het botermengsel en strooi er wat paneermeel over. Zet hierna nog enkele minuten onder hete grill. Serveer daarna direct.

Salade “la Victoire”

 

 foto: Fréjus

In Fréjus vertoeven is geen straf. Het zonnetje schijnt. De zee is blauw. Alle clichés zijn waar. Je bent gewoon in de Provence. In tegenstelling tot andere vakantie appartementen heeft het onze in verhouding een grote en goed uitgeruste keuken. Ik kan dus mijn “kook” hart ophalen. En niet te vergeten de overvloedige aanwezigheid van heerlijke ingrediënten. Kaasjes, vlees, groenten en olijfolie. Kom daar maar in Nederland om. Gisteren ontdekte ik bij toeval dat de duintjes achter het strand vol staan met wilde kruiden. Rozemarijn, venkel en tijm. Dat wordt dus plukken de komende dagen en experimenteren. Voor de eigenaars van dit leuke appartement heb ik een salade bedacht. Een rijst salade “la Victoire”, vrij naar de naam van het gebouw. Een koel glas rosé van Château Minuty uit de baai van St. Tropez erbij. Wat wil een mens nog meer?

Nodig 4 personen:

2 el kappertjes
bakje kerstomaatjes
300 gram gekookte rijst
8 ansjovisfilets
1 rode ui
2 tenen knoflook geperst.
1 blikje erwtjes
150 g chorizo in blokjes
peterselie gehakt
2 tl Provençaalse kruiden
zout en peper
EV olijfolie

Bereiding:

Voeg alle ingrediënten in een saladekom samen en meng goed. Let op dat de ansjovisfilets zijn afgespoeld. Voeg zout en peper toe en giet er een flinke scheut olijfolie over. Deze salade smaakt goed bij gegrilde lamskoteletjes.

Veldsalade met kaas

foto doorkijkje in Mancey (71)

Het voorjaar leek gisteren definitief doorgebroken te zijn, maar was toch van korte duur. Wat verwacht je, het is eind maart! Op het gras onder mijn balkon plagen twee eksters een schuchter konijn, de straat staat vol met wuivende narcissen. je zou bijna niet geloven dat dit Amsterdam is. Dit bracht me ertoe om vandaag een lente-salade met kaas uit de Bourgogne te maken. Meestal denken mensen bij deze streek aan wijn, slakken en mosterd. Terwijl de Bourgogne één van de Franse regio’s is met de meeste lokale kaassoorten. Iedereen kent natuurlijk époisses, maar wat te denken van kaasje met namen als “délices de Pommard” of “amour des nuits” De laatste biedt mogelijkheid tot vele interpretaties, zoals ik eens in een restaurant in Dijon tegen de ober zei.
Een echt kaas emporium is Alain Hess in Beaune. In zijn zaak aan de Place Carnot kijk je je je ogen uit. Overigens geldt dat niet alleen voor deze kaaswinkel maar ook voor de vele traiteurs in dit stadje.
Vandaag een salade van veldsla, noten, gebakken broodjes met époisses-broodjes. Erbij drinken we een witte Pouilly Fuissé van domaine de la Chapelle www.pouillyfuisse-domainedelachapelle.com

Nodig  4 personen:

1 époisses kaas
1 bakje veldsla gewassen
augurkjes
walnoten
1 appel
6 el olijfolie
2 el witte wijn azijn
1 tl mosterd uit Dijon
1/2 stokbrood (12 dunne plakjes)
olie om iets in te vetten
bieslook
peper en zout

Bereiding:

Was de veldsla goed en haal eventueel de worteltjes van de stronkjes. Snijd het brood in dunne plakjes en vet in met een beetje olie. Grill het brood kort aan beide kanten. Hak de augurkjes fijn, snijdt de appel in mooie dunne plakjes. Hak de noten iets fijn, niet te! Meng alles door elkaar, de sla, appel, augurkjes en noten.  Knip er wat bieslook doorheen.
Maak een dressing van de olie, azijn en wat mosterd. Voeg peper en zout toe. Giet de dressing over de salade en meng goed.
Besmeer de broodjes met époisses en verwarm heel kort in de oven. Serveer de salade op borden met de époisses-broodjes er bovenop.

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten