Winevibes 2025, herfst. Het is november, de bomen en wijngaarden laten een bont spektakel van kleur zien. Tijd voor een korte wijntour in foto’s op GKT.
De feestdagen komen eraan, wat drinken jullie aan de kerstdis?
Winevibes 2025, herfst.
Op pad in Euskal Herria.
Op pad in Euskal Herria. De streken Béarn en Pays Basque vormen samen het departement Pyrénées Atlantiques. Zij zijn het kleine zusje van het gebied Euzkadi en Navarra, dat aan de andere kant van de grens in Spanje ligt. maar desondanks cultureel onlosmaklijk verbonden. De samenvoeging van deze streken in een provincie maakte een einde aan de discussies over welke baret superieur was, de rode Baskische of de zwarte uit Béarn. Een streek vol contrasten, vande hoge toppen van de Pyrenées tot de blauwe Atlantische Oceaan. Traditionele cultuur en mondaine badplaatsen zoals Biarritz. Onlangs mocht GKT wat Baskische cultuur gaan snuiven.
Frans Baskenland, in het meest zuidwestelijke puntje van Frankrijk. Een gebied met een eeuwenoude taal, Euskara en gebruiken, zoals pelota. Béarn, het land van sappige groene weiden, transhumance en herders. Beide gebieden hebben een hele eigen keuken. In Baskenland domineert vis, vers uit de golf van Biskaje, ham gedroogd uit de Adour vallei en pepers, de piment d’Espelette, vastgebonden te drogen gehangen aan de balkons van de wit/rode Baskische huizen. Surf en turf. Béarn met zijn kazen als Tomme, gerookte of verse forel uit de koude bergrivieren, kastanjes, kool en omeletten. Stevige kost voor de winters hoog in de bergen. En alles wordt weggespoeld met cider of Baskische wijn. De Béarnaise saus komt helaas niet in het verhaal voor. Dat is een uitvinding van een kok in een voorstad van Parijs. Pyrénées Atlantiques synoniem voor verse smaken en pittige Baskische gerechten.
Vanuit het gehuurde verblijf had GKT een machtig uitzicht op de Rhune, een top, die boven beide zijden van Baskenland uitsteekt, in een voor GKT opmerkelijk groene setting. Heel anders dan de droge Midi. Temidden van dat groen ligt de havenstad Saint Jean de Luz, in het Baskisch Donibane Lohizune genaamd. Dit staat op alle wegwijzers. Het is een leuk vermaak, om iets te breien van deze voor mij onbekende taal. Een boekje over Baskisch voor dummies was direct gekocht. Oefenen maar! Saint Jean ligt in een mooie baai, met een prachtig zandstrand. Het werd al in de zeventiende eeuw bekend door het grootse huwelijk van de Zonnekoning met een Spaanse prinses. Saint Jean de Luz telt talloze mooie (design)winkels, restaurants en hotels. Een prima plek om een paar dagen te verblijven, te wandelen of fietsen langs de getijdenrivier en de markt vol Baskische producten te bezoeken, zoals de alom aanwezige ham, pepers uit Espelette en kazen. Veelal van bio herkomst, want daar hecht men in dit gebied veel waarde aan.
Recept voor Piperade.
Nodig:
100 g gekookte ham
3 el olijfolie
3 grote uien in ringen
3 grote groene paprika’s
1 kg tomaten
4 tenen knoflook
8 eieren
peper en zout
gehakte peterselie.
Bereiding:
Snijd de ham in kleine blokjes en bak deze kort in een el olijfolie. Voeg de uienringen toe en laat deze langzaam mee smoren met de deksel op de pan. Roer regelmatig. Was de paprika’s, haal de zaadjes eruit en snijd in dunne ringen. Verhit wat olie in een andere pan en bak de paprikaringen langzaam om en om. Voeg als de uien gaar zijn de groene paprika’s en gepelde tomaten zonder zaadlijsten in blokjes toe. Hak de knoflook fijn en voeg toe. Maak het geheel op smaak met zout en peper. Klop de eieren met een vork en giet bij de piperade. Het gerecht is klaar als de eieren gestold zijn. Haal de piperade uit de pan en serveer direct met wat gehakte peterselie.
Biarritz was stopover nummer twee. De koningin der Franse badsteden. Voordat keizerin Eugénie haar oog op dit voormalige walvisvaarders dorp liet vallen was er niets. De keizerin bouwde een prachtig onderkomen direct aan het strand, tegenwoordig een hotel. De Parijse beau monde volgde en gaf Biarritz de allure, die je nog steeds aantreft. Biarritz tooit zich graag met de bijnaam ville impériale. BCBG*, gemengd met surfers en expat millennials. Dat geeft een speciale buzz. Maar heeft ook navenante gevolgen voor de prijzen van onroerend goed, getuige de verkoopadvertenties in de etalages van makelaars.
Poulet à la Basquaise.
Nodig:
1 grote kip
2 zoete uien
5 tenen knoflook
3 rode paprika’s
1 dl olijfolie
2 blikken gepelde tomaten
1 laurierblad
1/2 tl tijm
2 tl pimenton (gerookte Spaanse paprikapoeder)
peper en zout
1 glas witte wijn
Bereiding:
Verdeel hele kip in gelijke stukken ( poten, vleugels en borst). Snijd de uien in ringen en de paprika’s in stukken. Hak de knoflook fijn. Bestrooi de kippenbouten met peper en zout.
Verhit wat olijfolie in de pan en bak hierin de kip mooi bruin rondom. Haal de kip uit de pan. Giet het braad vet weg. Doe nieuwe olie in de pan en bak zachtjes de ui, paprika en knoflook aan. Voeg de pimenton toe en bak deze even aan voor de rokerige smaak. Blus af met witte wijn en voeg tomaten, tijm en laurierblad toe. Breng aan de kook. Leg de kip in deze saus en laat het geheel een uur sudderen. Breng nadien op smaak met wat peper en zout.
Serveer de kip met gekookte rijst.
Baiona. Verrassend leuke stad, Bayonne aan de Adour, Baskenland met een vleugje Gascogne. Alsof GKT nog niet genoeg taalverwarring had, voegen de borden een derde taal toe, Gascoons. Bayonne toonde zich kleurrijk en gezellig onder de herfstzon. GKT had dit niet verwacht, een prima alternatief voor die andere Baskische stad Donostia. Op de zaterdag van bezoek was er een belangrijke rugby match tegen Clermont Ferrand. Zorgde ervoor dat de hele stad in een festieve mood was. Zo anders dan voetbalwedstrijden. De supporters van beide ploegen verzamelen zich rond de centrale markthallen voor een bordje oesters en een glas wijn. En natuurlijk verse ham. Dat is in Bayonne ook zo tijdens haar feria in augustus, wanneer in de arena de courses Landaises plaatsvinden. Een totaal andere invulling dan de feria in Béziers. En dan de chocolade voor de zoetekauwen. In het verleden was deze stad een belangrijke cacaohaven. Tot slot is lunchen in één van de gezellige restaurants is ook geen straf. Bayonne barst van de convivialité op de Sud Ouest manier.
Pyrenées Atlantiques is een heerlijk département om een paar dagen te verblijven, of het nu is voor sport- en strandgenoegens of om je onder te dompelen in de geneugten van het Baskische land. Door de vele indrukken is GKT niet toegekomen aan de Spaanse zijde, maar die bewaren we voor een volgende keer. Volgende etappe: Pau en Lourdes.
Op pad in Euskal Herria. Ongi Ettori, welkom!
* BCBG: betekent bon chic bon genre, OSM in het Nederlands.
Winevibes 2025, de alfresco editie.
Winevibes 2025, de alfresco editie. Eigenlijk zou de titel van deze aflevering van winevibes de “trop chaud” editie moeten zijn in plaats van alfresco, want de canicules regeren. Tijd voor frisse wijnen in deze zomerse fotoblog. Fruitige rosé’s uit Pays d’Oc, Italiaans rood en wit uit Chili.
Le SUD.
Le SUD, un si grand soleil. Mediterraan Frankrijk, zo heeft GKT eens vernomen, kun je in drie verschillende entiteiten verdelen. Er is de Languedoc Roussillon vanaf de Rhône tot aan de Spaanse grens, een ruw gebied vol hardwerkende wijn- en olijfboeren. GKT noemt het soms het wilde Zuiden. Wars van frou frou en image. Land van zon, ferias en rugby. Een verhaal op zich is de tweede stad van Frankrijk, het eeuwenoude Marseille. Het derde personage is PACA* wat staat voor Provence, Alpes & Côte d’Azur. Gebied met veel Franse en buitenlandse, al dan niet gefortuneerde, inwijkelingen. Provençaalse folklore meets stadse brouhaha. Truitje om de schouders, al flanerend over La Croisette in Cannes, koele rosé op een terras in Aix en dolce far niente in de Lubéron. In PACA is veel om door een ringetje te halen. Het gedroomde mediterrane vie douce.
Le SUD, het kookboek van Amerikaanse foodstyliste Rebekah Peppler gaat over dit zoete leven in de Provence, de Alpes Maritimes en de Azurenkust. Vanuit Parijs reisde zij lange tijd rond in dit gebied. En dat is te zien aan de dromerige zonnige plaatjes, apéro’s à la plage en dineren wanneer de laatste zonnestralen nog wat licht werpen over de baai van Saint Raphaël. Een instant vakantiekookboek, dat je direct meeneemt naar de Midi. Of in het geval van GKT direct werd meegenomen naar zijn Franse keuken au Sud. Want het is tenslotte (voor) zomer!
La Canicule. De dagen zijn op dit moment heet en lang. De eerste canicule* is dit weekend alweer opgevolgd door de tweede. Dan moeten de hoogzomermaanden juli en augustus nog komen. Met Le SUD is dat binnen met gesloten luiken tegen de zon geen probleem. Lekker bladeren en lezen tijdens de dagelijkse siësta. Peppler trapt af met apéro* suggesties. Koele drankjes voor in de vooravond, zoals een rosé piscine, wijn met ijs en spuitwater. Ze geeft een recept voor vin d’orange, ook een echte zomerhit. Erbij iets te knabbelen of grignoter zoals dat in mooi Frans heet. Le snacking bestaat voor Rebekah Peppler uit olijven, verschillende tapenades, soesjes met ansjovis en panisse. Heel leuk vind ik het kader over andere belangrijke snackzaken, want het is in het Zuiden niet ongebruikelijk bij een apéro een schaal cornuco’s of popcorn neer te zetten.
Le répas. De schrijfster laat het in het midden of ze daarmee de middagmaaltijd of het avondeten bedoelt. GKT gaat maar uit van het eerste. Kip van de Provençaalse markt uit de kippenkar ontbreekt niet, net als mosselen met aioli. Een beetje een vreemde eend in de bijt vindt GKT de clams met raito, is hier sprake van een vertaalomissie? Het gerecht ziet er appetijtelijk uit, maar door de Amerikaanse term clams is niet geheel duidelijk wat voor schelpen? Tapijtmosselen? Of venusschelpen? Een ander visgerecht is de paella Camarguaise en als no waste tip is er voor ’s avonds een macaronade met een restje saus van bijvoorbeeld je daube. Via de pasta’s belanden we bij de groentegerechten du Sud. Natuurlijk ontbreken een zondoorstoofde ratatouille en een tian niet. Ik mis de groenten met aioli of tomates farcies. De Franse frites hadden van GKT niet gehoeven. Ik denk, dat dit een gebaar naar de Amerikaanse lezer is. Salades volgen en Peppler sluit af met desserts, waarvan ik het recept voor tarte Tropézienne niet onvermeld wil laten.
Le SUD. Recepten uit de Provence, Alpen & Côte d’Azur is een mooi vormgegeven vakantieboek. Met lekkere klassiekers uit de mediterraan Franse keuken. De fotografie neemt je mee naar het zonnige zoete leven aan de Middellandse Zee. Het beantwoordt aan het beeld, dat velen (en in dit geval Amerikanen) hebben van het zoete Franse leven. Daardoor mist het wat diepgang in de keuze van gerechten. Maar voor de rest: Le SUD is een heerlijk boek om mee te nemen naar je gehuurde gîte, om daar met heerlijke verse streekproducten uit te koken of voor tijdens je staycation. Met het boek van Rebekah Peppler haal je instant PACA in huis.
Le SUD, Rebekah Peppler (ISBN 9789023017509) is een uitgave van Becht/ Harper Collins en is te koop off- en online voor € 34,99
*PACA: term, die in Frankrijk voor het gebied ten oosten van de Rhône wordt gebruikt.
*canicule: hittegolf
Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer
Alfresco weken au SUD.
Alfresco weken au SUD. Un si grand soleil staat hoog aan de hemel en de temperaturen liegen er niet om de komende weken. Elke dag 35+ Celcius, je zou er zomaar van kunnen smelten. GKT moet er nog even aan wennen. Dat heb je als je Noordwest Europese bloed moet worden opgewarmd naar deze temperaturen. Wat bij aankomst in het Zuiden hier meteen opviel was, dat alles groener was dan vorig jaar aan het begin van de zomer. Een resultaat van de vele regenbuien in het voorjaar. De platanen langs de weg naar Béziers lijken ontploft, net als de in het gelid staande wijnranken. Het is allemaal van een kakelverse groenigheid. Maar nu de canicules hun vroege entrée hebben gemaakt zal het snel gedaan zijn. Dus overdag luiken dicht en vroeg op pad richting Mediterranée, waar je dan direct in duikt en niet meer uitkomt. Want de zee is heerlijk, net als het strand: dat verveelt nooit. Een andere methode is gewoon binnenblijven en bloggen. Of lekker tijdschriften lezen op het dakterras. afgewisseld door een frisse douche op het dak. Waarvan akte.
Alfresco weken au SUD. De alfresco weken en dito kookbewegingen lijden wel een beetje onder de braadtemperaturen. Want er dient wel een tropenrooster te worden gevolgd. Dat betekent op zondagochtend vroeg uit veren, om nog voor de warmte uit allerlei lekkers op markt in Saint Chinian te halen. Wat een keuze aan super rijpe kersen, abrikozen en tomaten. Echt snoepfruit. Vooruit ook nog een meloentje erbij. Verse sla, kruiden en een handvol mini worstjes. Daarna richting huis voor een lichte lunch. GKT heeft niet de moed om warm te eten rond de middag. Misschien een k&k maaltijd nog wel, maar koken, dat doe ik laat op de avond als de ramen open zijn en er wat koelte door de keuken waait. Glas koele rosé erbij. Na het avondmaal nog eenmaal onder de buitendouche. Het ritme van het Zuiden.
GKT probeert hier in le Sud, ondanks het warme weer, toch zoveel het mogelijk is in de pas te blijven met de dieet- zout- en vochtvoorschriften, die nu eenmaal een onderdeel van mijn leven zijn geworden. Het valt me erg mee en daar ben ik blij om. De hoeveelheden iets aangepast zonder merkbare verhoging van meetwaarden. Daar ben ik blij om. Het is prima te doen. Ook de zon vind ik geen storende factor. Het is gewoon een kwestie van plannen. Net zoiets als een nieuwe wasmachine kopen bij 34 graden. (de antieke Spaanse in de kelder was begin april ontploft)
Vandaag een korte fotoblog van de avonturen onder de Occitaanse zon. Easy does it koken.
Ugly Belgian Food.
Ugly Belgian Food. Laten we het eens over de Belgische keuken hebben op GKT. En dan vooral over de geschiedenis van lelijke, maar o zo lekkere Belgische klassiekers. Want wie zegt, dat eten er per se mooi uit moet zien om te smaken? Dat is een concept uit het smartphone tijdperk. Naast verfijning à la Française in de Belgische restaurantkeuken, kent men in België al sinds de Middeleeuwen echte gerechten, die er misschien qua styling niet uit zien, maar die het hart van elke Belg harder doen slaan. Fleur Willems, de schrijfster van Ugly Belgian Food dook in de culineuze geschiedenis van dit wonderbaarlijke voedsel. In haar optiek vertelt juist de lelijkheid het beste verhaal.
De geschiedenis van de Belgische keuken start met de invloeden van vele culturen door de eeuwen heen. België ligt op het kruispunt van verscheidene Europese cultuursporen. Niet voor niets gaf Jacques Brel elke windrichting een karakter in zijn lied Mijn vlakke land. Van Kelten via Romeinen tot Fransen, Duitsers en Nederlanders. Je ziet het terug in de huizen, de taal, tradities en natuurlijk de keuken. De rijkdom van middeleeuws Vlaanderen en Bourgondisch Brabant brachten luxe goederen uit het Oosten zoals specerijen, maar ook kookkennis. Het is heden ten dage nog steeds te zien in bepaalde gebaksoorten zoals kruidkoek, maar ook in stoverijen. De schrijfster vindt misschien het meest kenmerkende aan de Belgische keuken de gulheid van de gerechten. Kom daar maar eens om bij die zuinige Nederlanders. Een keuken zonder de frou frou van Frankrijk. Maar een keuken vol convivialité*, waarbij de buik en de ziel worden gevoed. (Dat zie je bij de ch’tis in Noord Frankrijk ook) Hartverwarmend eten en dat hoeft niet mooi te zijn in vorm. Laat het u smaken, voegt een bekende Belgische TV kok toe.
Het eten in Ugly Belgian Food. Wat is Belgisch eten? En wat is een maaltijd zonder een kloek glas bier? Een foodparade in 3 Engelstalige categorieën. Ugly, uglier en tot slot ugliest. In het taalpuristiche België is er gekozen om het in het Engels te doen, denk ik. (GKT had gekozen voor Nederlands, maar dat terzijde.) In het hoofdstuk Ugly ontbreken frieten met stoofvlees, waterzooi en fazant op Brabantse wijze niet. Let wel, Willems geeft geen recepten, het is geen kookboek. Uglier grossiert in paling in het groen, een klassieker uit het Scheldeland, de emblematische toast Kannibaal en vogelnestjes in tomatensaus. Echt goede burgerlijke keuken. Met erbij op elke foto een bijpassend bier. Tot slot ugliest, het lijkt wel het Euro-songcontest: de twaalf punten gaan naar matoufet, een kruising tussen pannenkoek en omelet. Op de foto ziet dit gerecht eruit als een bord gele brokjes. Maar het zal goed smaken, want er is ook een formele Confrèrerie du Matoufet.
Ugly Belgian Food is een fijn vormgegeven boek. Vol klassiekers uit de Belgische keuken, gefotografeerd in Technicolor kleuren. Bij elk gerecht ga je via het verhaal terug in de tijd. Een lekker leesboek over de geschiedenis van een keuken, die zoals gezegd, je buik en ziel voedt. Niet meer en niet minder.
Ugly Belgian Food. Een culinaire geschiedenis van lekker lelijke Belgische klassiekers. Fleur Willems. (ISBN 978943410350) is een uitgave van Borgerhoff-Lamberigts en is te koop voor € 24,99
Noot: dit boek werd mij als recensie-exemplaar gestuurd door de uitgeverij. De bespreking hier is mijn eigen mening. Lees ook de disclaimer
*convivialité: gezelligheid, gemoedelijkheid, samen zijn.
Winevibes 2025, de terraswijnen-editie.
Winevibes 2025, de terraswijnen-editie. Het blijft onverdroten mooi weer in Nederland. In ieder geval nog ver in deze maand mei. Dat vraagt om terraswijnen. GKT proefde en dronk alvast rosé en wit voor deze fotoblog.
FIJN ZONNIG WEEKEND!
Chili met groene linzen uit de Berry.
Chili met groene linzen uit de Berry. Vanaf de A20 zou je het niet zeggen, maar naast deze snelweg ligt een verbazend mooie streek, waar George Sand en Chopin zo graag vertoefden. Onlangs las GKT in een Frans tijdschrift over de Berry, dat de heuvels en vlaktes de componist deden denken aan zijn geliefde Mazurië. Hij schreef dus heel wat van zijn mazurkas voor piano in Sands kasteel Nohant Vic. De Berry is ook bekend vanwege de fijne witte Sancerre wijnen, om te serveren bij de lokale geitenkazen. Maar ook de groene linzen zijn niet te versmaden. Koud in een zomerse salade of op koudere dagen warm in en stoofgerecht. GKT vond in het magazine Indre en Berry een easy does it recept met groene linzen uit deze streek. Vandaag een chili met groene linzen en crème fraîche van chef Valérie Bertrand van restaurant Le Val Verre in La Châtre.
Nodig 6 personen:
400 g groene linzen uit de Berry
500 g zacht rundvlees , bijvoorbeeld rumpsteak.
3 paprika’s, het liefst in verschillende kleuren
6 sappige tomaten, bijvoorbeeld roma.
6 el crème fraîche
1 grote ui
1 el chili con carne kruiden
1 el komijnzaadjes
verse platte peterselie
2 dl water
evt. wat zout
water om de linzen in te koken
Bereiding:
Doe de groene linzen in een grote pan met water en breng ze aan de kook met wat zout. Laat de linzen ongeveer een half uur koken, tot ze gaar zijn maar nog steeds stevig. Giet de linzen af en zet opzij voor later. Was ondertussen de paprika’s en snijd deze in dunne reepjes, snipper de ui en snijd de tamaten in blokjes. Verhit in een pan wat olie en fruit hierin de ui en voeg daarna de reepjes paprika toe. Voeg de chili con carne kruiden en komijnzaadjes toe en bak deze mee. Roer goed door en zorg dat het niet aanbrandt. Voeg na 5 minuten de tomaten toe en wat water. Laat het geheel even sudderen. Proef of er nog wat pit in moet in de vorm van chilipoeder. Voeg eventueel wat zout toe.
Snijd het rundvlees in dunne reepjes en verhit wat olie in een wok. Bak de reepjes kort aan en voeg het tomaten/paprika mengsel toe. Bak goed door gedurende 3 minuten. Voeg hierna de linzen toe en verwarm deze mee. Schep de gewokte chili direct op borden en schep op ieder bord een lepel crème fraîche. Versier met wat gehakte peterselie.
Restaurant Le Val Verre, Route de Briantes 34600 La Châtre
foto credits ©berryprovince
Winter in de Languedoc.
Winter in de Languedoc. Als GKT de berichten mag geloven beleeft Nederland een zonnige nawinter. GKT ziet op foto’s blauwe luchten en zon. Een fenomeen, dat in de Languedoc normaliter de standaard is, maar dit jaar node ontbrak. Waarschijnlijk ben ik verwend geraakt de eerste twee droge en te warme winters hier. Met stof op de wegen, zon en temperaturen boven de 20 graden in februari. Twee winters van droogte. Maar niet getreurd en heel fijn voor de boeren: deze winter werden we getrakteerd op behoorlijk wat regen. De beken stroomden vol, de rivieren traden buiten hun oevers en als de tramontane na twee dagen net de boel had drooggeblazen, begon het een week lang van voor af aan. In het Frans worden zulke buien episodes méditerranéannes genoemd, wanneer het warme vocht van de Middellandse Zee botst tegen de koude bergen. De buien waren ook wel nodig gezien de twee droge jaren ervoor. Want de wijnbouw in deze streek is een grootverbruiker van water. Naast overlast levert het ook spectaculaire plaatjes op van wilde rivieren en hagelwit besneeuwde Pyreneeèn. De lente laat nog wat op zich wachten, maar zo gauw de regen ophield en de zon zich aandiende ging GKT op pad, de bergen in, om de boel te aanschouwen. De Gorges d’Héric met watervallen, de snel stromende Orb bij Cessenon of de nog kolkende zee van de storm bij Cap d’Agde. Een voordeel van de regenval is dat het lijkt alsof Persephone ontwaakt en verfrist door een koele douche haar mooiste kleed aantrekt. Overal popelen de bloemen en het groen, om hun lentedracht te laten zien. En dat gaat snel nu de zon de bodem verwamt. Het wordt lente.
Winter in de Languedoc. Een fotoblog……
Winter in de Languedoc, met een recept uit Bonen! van Joke Boon voor warme cassoulet.
Cassoulet met kievietsbonen. uit het boek Bonen!
Nodig:
200 g kievitsbonen of andere witte bonensoort, 6 tot 12 uur geweekt in koud water.
2 laurierblaadjes
plantaardige olie
2 uien gesnipperd
2 teentjes knoflook gehakt
300 g dunne speklapjes
1 klein blikje tomatenpuree
1 tomaat fijngesneden
3 takjes tijm
250 ml witte wijn of groentebouillon
100 g gerookt ontbijtspek in plakjes
250 g varkensbraadworst, 2 à 3 stuks
65 g gr4of paneermeel
25 g boter in blokjes
3 el gehakte peterselie
zout en versgemalen peper
Bereiding:
Breng de bonen aan de kook met het weekwater en de laurierblaadjes. Laat ze in 45-60 minuten gaar koken. Controleer door er een te proeven. Kook zo nodig langer. Verwarm de oven voor op 160 graden. Verhit een scheut olie in een koekenpan en fruit daarin de ui en knoflook gedurende 5 minuten. Snijd de speklapjes in dobbelstenen en kruid deze met zout en peper. Doe de blokjes bij de uien en bak ze al omscheppend een paar minuten mee tot het vlees begint te kleuren. Voeg de tomatenpuree toe en bak even mee, zodat de puree kan ontzuren. Voeg de fijngesneden tomaat, de takjes tijm en 150 ml van de wijn of groentebouillon toe en laat 10 minuten zachtjes pruttelen.
Verhit in een andere koekenpan een scheut olie. Snijd het gerookte ontbijtspek in stukjes en de worsten in plakken. Bak het spek en de worst in circa 6-8 minuten bruin. Laat nu de bonen uitlekken, maar houd de laurierblaadjes bij de bonen. Neem een ovenschaal of braadpan. Doe eerst de helft van de bonen erin, dan de helft van het vlees tomatenmengsel en de helft van het spek- en worstmengsel Bestrooi met de helft van het paneermeel en giet de resterende wijn of groentebouillon erbij. Herhaal deze laagjes maar voeg geen wijn meer toe. Leg wat klontjes boter op het laagje paneermeel en schuif de ovenschotel in het midden van de warme oven. Laat 1 1/2 à 2 uur stoven Schep tussendoor één of twee keer het geroosterde korstje door de bonen. Of zeven of acht keer! Serveer de cassoulet in diepe borden bestrooi met gehakte peterselie.
Wijn erbij: een donkerrode Corbières.
Winevibes 2025 voorjaar.
Winevibes 2025 voorjaar. Keldervondsten. Het is een koud en regenachtig voorjaar in de Hérault. Maar niet getreurd, dan maken we het gewoon gezellig in de cave van GKT, waar nog heel wat wijnen liggen, die on the road zijn meegenomen. Een fotoblog.
Winevibes 2025 voorjaar.
De volgende editie van winevibes 2025 staat in het teken van zomerse wijnen voor op je terras.