Reünie

 

foto de oude Casa 400 (van internet)

Vandaag zie ik ze allemaal weer voor een reünie, mijn makkers uit Casa 400, waar ik 25 jaar geleden woonde als student. Vorig jaar meldde zich ineens Fleur  uit Noord Holland. Zij runt tegenwoordig, na een lange carrière in het bankwezen, een bed en breakfast. Na wat telefonisch heen en weren bedachten we samen, dat het  leuk zou zijn alle bewoners van afdeling 3A op te sporen en een reünie te organiseren. Dat had nog wat voeten in de aarde.Sommigen waren makkelijk te vinden, zoals Joris en zijn vrouw Piene, die in Laren wonen. Joris en Piene zijn een stel dat elkaar leerde kennen in Casa 400.
Anderen bleken moeilijker te lokaliseren, zoals Dimph, die we uiteindelijk vonden in het Duitse land, waar zij tegenwoordig in de zorg werkt. Pieter vonden we in de tunnel van de Noord Zuid lijn, waar hij archeologisch onderzoek doet. Bart bleek in Den Bosch te wonen en werkt in de agri food business, na vele omzwervingen in China en Rusland. Syl woont in Schoorl en is wiskundelerares. Roeland is in de ICT branche terecht gekomen (en werkt hier om de hoek in West, kwam ik achter) en Hans in de wereld van de loopbanen. Gereon hoef ik gelukkig niet te vertellen, dat staat breeduit op deze blog. Een aantal konden we niet meer terugvinden of konden uiteindelijk niet komen vandaag. Jammer. Maar met deze club hebben we genoeg stof voor mooie gesprekken.
Joris en Piene zijn de gastheer en gastvrouw. Om de kelen te smeren verzorg ik een mini wijnproeverij. De anderen koken all time favorites uit de keuken van afdeling 3A. Wraps, gamba’s a la pil pil, rundvlees met rijst, salade en vis met aardappelpuree. Het dessert blijft nog een verrassing liet Bart weten.
Ik heb vijf wijnen uitgekozen, voor ieder wat wils: een witte Verdicchio uit de Marken, een witte Mâcon vieilles vignes uit Prissé, een biologische Chianti van fattoria la Vialla, een Juliénas van domaine la Rizolière en als klapstuk een Valpolicella ripasso uit Sirmione aan het Gardameer. Een proeverijtje met vele smaken, passend bij alle herinneringen.
Geen recept vandaag, ik laat me verrassen door mijn makkers, komt helemaal goed. Daar zorgen de gesprekken, gerechten en goede wijnen wel voor.

foto het nieuwe Casa 400 (internet)

Noot bij deze blog: De namen van mijn makkers zijn om privacyredenen gefingeerd en elke gelijkenis berust op puur toeval.

Ook als niet student is het goed vertoeven in het mooie en moderne hotel aan de Ringdijkstraat in Amsterdam www.hotelcasa400.nl

ACBM uitleg

 foto: taartjes in Tournus

In de herfst van 2012 viel bij mij het kwartje. De foodblogevents werden zoeter, niet zotter. Troostende desserts vlogen voorbij. Ik zag blauwe stoofperen in een kookboek. Overal heel veel roze pakken cupcakemix, stapels artificieel gekleurde fondant. En veel gefröbel met eten. Het was allemaal heel psychedelisch. In mijn hoofd vormden zich de letters ACBM. Nu in februari is het tijd hiermee aan de slag te gaan. Met de Anti Cupcake Behavior Movement. Een beweging als zovelen. Een beweging, die probeert te doorgronden waarom zoetigheid zo een ontzettende aantrekkingskracht heeft? Waarom er in een kookboek blauwe stoofperen staan, laat staan de blauw gekleurde pasta? Wat voegt dit toe?
Voordat ik het commentaar krijg anderen te diskwalificeren, wil ik ACBM uitleggen. Het gaat me niet om cupcakes an sich, noch om andere zoetigheden. Dat moet iedereen voor zichzelf weten. Een taartje op zijn tijd is heerlijk. En als dat je voldoening geeft, prima!  Dat is dan jouw ding. Ik houd ook van taartjes bij tijd en wijle.. Bij de ACBM gaat het om de origine en de eerlijkheid van een gerecht of product. Dat het niet gemaakt uit pakjes en zakjes vol suikers en kleurstoffen. En dan met een hoop gefröbel tot iets gemaakt wordt. Lagen kleurig fondant waar ik alleen maar van kan vermoeden, dat de kleur geen natuurlijke is.
De B van behavior is daarom het belangrijkst. In de queeste naar zoet, zoeter, zoetst laat de moderne mens zich graag verleiden door producenten, die zich als dokter vermommen. Een Duitse dokter die jonge kinderen al verlokt tot fröbelen met zoet. Met cupcake wedstrijden. Ongecensureerd. Aangeleerde smaak, want suikers zijn verslavend.
De ACBM is in die zin een uitdaging, een betoog voor mooi zoet, zoals het prachtige gebak bij Opéra Prima in de Kinkerstraat, de mignardises van patisserie Kuyt in de Utrechtsestraat of de bomboni van Puccini in de Staalstraat. Zo kan ik nog wel even doorgaan. ACBM is ook een uitdaging om eten eruit te laten zien zoals bedoeld is. Niet met kleurtjes voor het effect of plaatje. Terug naar af, zonder meteen te vervallen in dogmatisme. Dat is ACBM. Ik ga er de komende tijd nog op broeden. Mocht iemand anders nog ideeën hebben of iets willen toevoegen, behalve kleurstof, be my guest!

La Loren revisted

maandag 28 januari 2013

La Loren revisted

Revisited voor het foodblogevent uit Ricordi e ricette, kipfilet alla pizzaiola.

In 1999 was ik in Rome om stage te lopen bij de Banca d’Italia. In die tijd zat het eet- en drinkgen ook al stevig verankerd in mij. Ik zag op televisie een programma met Sophia Loren, die daar haar nieuwste kookboek, Ricordi e ricette, lanceerde. Ja want zo gaat dat in Italië. Je kon er niet aan ontkomen dat er een nieuw boek van La Loren verscheen. Daags erna lagen de boekhandels vol met dit kookboek. Dit was nu het souvenir dat ik mee zou nemen naar huis. Ik heb dit kookboek nog steeds en vind de Napolitaanse gerechten een lust voor het oog. Voor het foodblogevent van januari 2013 een recept geïnspireerd op dit boek, kipfilet a la pizzaiola. Mijn toevoeging aan de saus is een Spaanse peper om de saus iets pittiger te maken. Mijn wijnhint erbij is een Ciro, deze rode wijn wordt in de streek Calabrië gemaakt en is één van de oudste nog steeds gemaakte wijnen ter wereld. Onder andere wordt deze wijn gemaakt van de inheemse gallipoli druif. Een Zuid Italiaanse wijn vol fruit en stevige tonen voor bij de pittige tomatensaus.

Nodig voor 4 personen:

500 g kipfilet platgemept
500 g gepelde tomaten (vers) of uit blik zonder pitjes
1 tl oregano gedroogd
1 bosje gehakte peterselie
2 knoflooktenen in plakjes
peper
zout
olijfolie
1 Spaans pepertje zonder zaadjes fijn gesneden

Bereiding:

Verhit in een grote pan de olie en bak hierin de met peper en zout bestrooide en platgemepte filets en de plakjes knoflook kort aan, zo’n 2 minuten per kant. Let op dat het vlees niet te droog wordt. Haal het vlees uit de pan en houd het warm onder folie in de oven. Bak in de vleesjus snel de fijngehakte Spaanse peper aan, voeg de tomaten, oregano en peterselie toe en laat 15 minuten sudderen. Doe de kipfilet in de saus en verwarm even mee. Eventueel nog wat peper en zout toevoegen. Garneer met nog wat verse peterselie
Serveer de Pollo alla pizzaiola met wat spaghetti. (overigens zijn er mensen die hiervan gruwen) Aardappels mogen dus ook.

Bron: Editore Gremese. ISBN 88-7742-386-2

Salade Beaujolaise met een krokant ei.

 foto: de cru’s

Ik bezocht deze week de proeverij van  France Vins in Amsterdam, waar ook enkele Beaujolais exposanten waren. Trots presenteerden zij hun “gamme”. Variërend van een “rosé bulles”, die geen crémant mag heten, omdat het geen AOP is in de Beaujolais, via de witte variant tot alle rode cru’s. Er zit veel beweging in deze streek. Je merkt dat de producenten er alles aan doen om hun mooie producten naar voren te schuiven. We kunnen er wel weer over beginnen, over die Beaujolais Nouveau, maar dat weet iedereen inmiddels wel. Dat is gewoon een traditie, die wereldwijd vermarkt is. Zaak is het ook voor deze boeren om juist hun speciale wijnen te tonen. En dan sta je eerst bij een tafel met een verscheidenheid uit de cru Juliénas, vieilles vignes, fut de chêne, geen houtlagering, vijftig tinten rood dus van één producent. Dat maakt het kiezen niet makkelijker voor de leek.
Anderen kiezen ervoor een tour te maken door de hele streek en bieden naast 3 cru’s, zoals St Amour, Morgon en Fleurie ook een Beaujolais Villages en de gewone AOP aan. Soms nog als extraatje wat wit, gemaakt van de chardonnay en als klap op de vuurpijl een “crémant” gemaakt van de gamay. Sommige dingen zijn een succes sommige niet. Maar ja, dat is subjectief.
Je ziet dus dat er in de wereld van wijn ook door deze producenten telkens opnieuw wordt gezocht naar nieuwe wegen, al zijn sommige zo oud als de Romeinse weg die ooit van Parijs naar Lyon liep dwars door dit gebied. Blijft dat de Beaujolais een heerlijke streek blijft om in rond te toeren en er voor ieder een wijnstijl te vinden is. En natuurlijk eten. Bijvoorbeeld de beroemde Salade Beaujolaise van Café des Sports in Fleurie. ’s Middags schuift iedereen er voor aan. Ik maak hem thuis wel eens, maar om geklieder te voorkomen met een gepocheerd ei, maak ik er een oeuf croustillant bij. Het is natuurlijk overbodig te zeggen dat deze salade het goed doet bij een goed glas Fleurie.

Nodig voor 4 personen:

1 krop frisée sla
1 krop eikenblad sla
250 g gerookte spekjes
3 sneden oud witbrood
4 eieren
olijfolie
2 tenen knoflook
1 el mosterd
rode wijnazijn
1 tl dragon
bloem
peper en zout

Bereiding:

Bak de spekjes uit en laat uitlekken op een stuk keuken papier. Pluk en was de salade. Snijd het witbrood in blokjes en bak er krokante croutons van met wat uitgeperste knoflook. Maak van de olie, azijn mosterd en dragon een dressing.
Verhit een ruime hoeveelheid  olie in een diepe pan.  Breek de eieren één voor één in het vet. Bestrooi de boven kant met wat bloem en draai het ei om. Bestrooi ook de andere kant met wat bloem en draai nog eens om tot er een mooi krokant ei ontstaat. Laat de eieren uitlekken op papier en bestrooi met zout en peper.
Doe de sla op 4 borden en schep de dressing erover. Daarna de spekjes en croutons. Erboven op komt het krokante ei.

Judith Works, Coins in the Fountain

foto: Judith Works (internet)

Some while ago I posted a tweet on a Byzantine history book I was reading. Immediately Judith Works reacted. A conversation began and we started to follow each other. Judith is a woman from Portland, Oregon, who decided to go to Rome and start all over again. She ended up at the FAO, but perhaps that is a thing she certainly wants to comment on herself. She wrote a book “Coins in the fountain” When in Rome Judith still throws coins in the Trevi fountain. A way to keep returning. I immediately started to research and found a lot of adventures. I invited Judith  to participate in “gesprekken en gerechten” (baptized talk and table by my friend Frances Mayes) Let’s see if we can conceive a dish for Judith from the answers she gives to my virtual questions. Needless to say that this willl be a dish  full of travel and with a Roman hint.
Who is Judith? Tell me some more
Life was routine until I decided to earn a law degree. Then a chance meeting led me to run away to the Roman Circus (Maximus) – actually to the United Nations Food & Agriculture Organization next door – where I worked as an attorney in the Human Resource department. After four years my husband and I returned to the U.S. But we missed La Dolce Vita: the sweet life with wonderful food and wine and the endless history that Italy offers. The gods smiled and another opportunity came along: six more years in Rome, this time working for the UN World Food Programme. Now retired and living near Seattle I wrote a memoir about our many happy and sometimes fraught experiences. It’s titled Coins in the Fountain, in memory of the many times I threw a coin in the Trevi Fountain to wish for yet another return to Rome.
How did your attraction for Rome and Italy start?
It started in a very round-about way. I always wanted to travel but had done little except Mexico and one trip to Europe during my first marriage. When the ferry from Dover docked at Hook of Holland I knew from the first moment I put foot on the Continent I wanted to see more. New marriage brought a man who agreed. And, a miracle and several years later, an opportunity came. A friend had returned from Rome and told me about working for the United Nations there. I applied and was selected. If he had said Paris, London,  Amsterdam or Oslo it would have been the same. But once in Rome and getting over the shock of becoming an expatriate (or innocent abroad I should say) I knew Italy was as close to perfection as you can find.
You wrote a book, “Coins in the Fountain” Can you tell something about it?
Here’s the “book blurb”
Pasta! Vino! Hill Towns! Coins in the Fountain will transport you to Italy where you can find out what it’s really like to live the expatriate life. It’s all here in the story of a couple who said “NO!” to middle age boredom and made a dash from a small-town in Oregon to cosmopolitan Rome when the author went to work for the United Nations.  In between actually working there were Italian weddings to attend, music to be heard, a close-up with the Pope, travel with the wine club and country weekends in Umbria where the Etruscans still seemed to be lurking about. A brush with the Italian medical system, an auto accident with the military police, a fall in the subway, interactions with an excitable landlord and helping pick grapes at harvest time all became part of their daily adventures. And of course there were many new friends like the countess with her butt-reducing machine and the count who served as a model for statues of naked horsemen.
Unexpectedly taking up early retirement, the author’s husband met strange vegetables in his valiant efforts to learn to cook Italian-style. When not struggling in the kitchen he played golf on a course where the rough featured snakes and unexploded bombs and crewed on a sailboat that came close to disaster on the way to Greece.
Part memoir, part travelogue to off-beat sites in Rome and elsewhere, you will be amused and intrigued with the stories of food, friends and adventures. You, too, will want to run away to join the Circus (the Circus Maximus, that is). And before you depart Rome, you will never forget to throw a coin in the Trevi Fountain to ensure a return to beautiful Rome and enchanting Italy.
You worked at the FAO, what did you experience over there?
My work was very interesting and challenging because it was the first time I had been in a true international environment with colleagues coming from every corner of the world. Many were in working in the field in difficult situations trying to provide aid while coping with war and natural disasters. My own job was more bureaucratic with work on pension, pay, credit union and medical issues including medical evacuations or even on occasion a staffmember’s death.
What is your favorite type of agriculture?
I love the beauty of orchards, when apples, peaches, oranges and lemons decorate the trees; but most of all I love olive trees with their silver-grey leaves and bright black olives in the late fall. Unfortunately our climate does not allow them or citrus to be grown but we have lots of apple, pear, peach and apricot trees in the Pacific Northwest.
In Rome we had the pleasure of an olive tree on our terrace providing some shade for us and our orchids.
Which plant do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
We have an extensive garden surrounding our house here in the cool damp Northwest. My favorite plants are rhododendreons which flourish from later winter to early summer splashing color in everyone’s gardens including ours. Our current garden has invasive plants like creeping ivy and vicious blackberry vines – hate them.
I was still in Rome I’d have to say mimosa is my favorite which always heralded spring days and International Women’s Day.
You traveled a lot, mention 100 countries out of 200, what was your most striking moment?
A hard question to answer. In the end I’d have to say it was sitting on one of the towers at Ankor Wat, Cambodia shortly after the Pol Pot regime collapsed. I was there as part of a UN World Food Programme mission, evaluating food aid distribution for workers who were trying to clean up and restore the ruins. As I sat contemplating the past, presence and future the sun set in the west and a full moon rose over the horizon. It was so overwhelming that I slipped a story about it in my book when I wrote abut WFP.
What was the biggest difference for you to overcome when you moved to Rome?
There were many but perhaps moving from our private home with lot and garden to an apartment house where, with the exception of one other person, no one spoke English.
What is you attitude to Rome nowadays?
I do love eternal Rome. It always brings mixed feelings because of the challenges of some aspects like the bureaucracy. When I was there last spring I saw firsthand how hard the economic crisis had hit with many shops closed. I read Italian news regularly and the economy and political situation is always to the forefront. But still…how can you not get a tear in your eye when you gaze at the Trevi Fountain or sit in Piazza Navona sipping a prosecco.
Can you tell something about your voluntary work in art and literature?
I serve on the Board of Directors for the Edmonds Center for the Arts, our local performing arts center bringing everything from jazz to rock to classical music and dance. On the literary side I am on the board of our local writer’s conference called Write on the Sound (we’re on Puget Sound in the State of Washington). I’m President of our local Edmonds library support group, Friends of the Edmonds Library, and am a founding ”mother” of a new group called EPIC which is just beginning – so far we have writing classes and speakers, and will have a literary contest this spring.
On food, which food do you like and which you would never eat?
After ten years in Italy I like Italian food, especially pasta dishes. My husband, bless his heart, became the cook while Iwas working there and he does a great job. In the winter he whips up an excellent pasta carbonara – always a favorite that brings back many memories. Otherwise it depends on which country we’re in – had wonderful rijsttafel in Amsterdam and Bali; lamb and souvlaki in Athens; lovely small oysters in Brittany; stroganoff  in St Petersburg and Cape Malay cuisine in Cape Town. But I admit cowardly skipping the fish maw on the breakfast table in Shanghai; stuck to dim sum and other items that looked familiar. I’ll soon be there again – maybe I’ll be more daring.
Being on the West Coast and having a large Asian population Seattle and the surrounding area has marvellous Thai, Chinese, Japanese. Vietnamese and Korean food.
I’m sure I’d eat just about anything if Iwas starving. Since I’m not I do not eat farm-raised salmon or anything that could be considered endangered. I don’t like the thought of eating horse or the donkey sausage hanging in a window in one of the towns in the Alban Hills outside Rome.
Which wines do you like?
For celebrations Champagne is never wrong; for sitting on our deck in the summer looking at cruise ships passing by on their way to Alaska I love a glass of prosecco. For warm winter meals there’s nothing like a Brunello or something else thick and red like Barolo. And for a glass before dinner a good malbec is nice. When traveling we try local wine and beer although sometimes the results are unusual like the Egyptian wine we jokingly called eau de Nil.
Can you tell me something about your “foodprint” A lot of waste we have in the Western world?
I recently read that half of the world’s food is wasted, much of it in the third world due to lack of transportation, storage and efficient distribution methods. Here in the West we have our own problems, not of too little but of too much, especially of processed foods which we try to avoid. Our own family food footprint isn’t large as we buy in small quantities only being two of us. But, we do throw some out from time to time I’m sorry to say.
In the Netherlands we have a scholar Mrs Louise Fresco. She states in her latest book, that only local produced and organic food is not enough to feed the world in the long run. Do you agree?
I would like to disagree but, unfortunately, I think she is correct. How would it be possible to feed everyone with shrinking land available and inadequate water resources combined with an ever-increasing population? I can’t imagine feeding the population of Mumbai that way – they can’t get enough of any kind now. Another problem is that organic food is more expensive, at least here where I live.
Happily for us in Puget Sound we have an ample supply of organic food in most grocery stores and speciality stores. We buy most of our food from these sources, much of it coming from local farmers and ranchers, and from our Farmer’s Market in summer.
What else do you want to tell?
Since we “met” by you saying you were reading a book on Byzantine history I’d like to add that I am fascinated by mosiacs – from the ancient Romans to the modern like Gino Severini’s work in Cortona. Ravenna is one of my favorite spots in Italy along with Monreale near Palermo and of course Hagia Sophia and the Chora in Istanbul.
My blog: http://aLittleLightExercise.blogspot.com is mostly travel essays but the title is based on an old novel set in Sicily where the author describes the monastic life: “The monks lived according to the motto ‘Good food and drink, not forgetting a little gentle exercise.’” It seemed to be an excellent receipe for living the good life.

My book can be found on Amazon with the link: http://www.amazon.com/Coins-In-The-Fountain-ebook/dp/B005M2RLAI/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1358548498&sr=8-1&keywords=coins+in+the+fountain

 

foto cover of Judith’s book (internet)
The Recipe for Judith

Kaleidoscopical is the word for the life and adventures of Judith. She traveled a lot. Did a lot of different things. She volunteers. Changed her life many times and in many directions. Wrote a wonderful book on living the good  life in Roma. An above all she likes mosaïcs form all over the Mare Nostrum. For Judith I have a pasta dish, containing Dutch mussels, a dash of chili pepper, parsley, grapes, zest, curry and turmeric powder to give the penne some color and spice. Topped with a  grilled langoustine. Of course there is wine. I would suggest a white one, made from the viognier grape varietal  from the Languedoc in Southern France. Apricot flavours to match the spicy hints in this dish.

 

Ingredients 4 persons:2 lbs/ 1 kg Dutch mussels, cleaned, preferably from Zeeland
4 big langoustines
1 chili pepper in rings
1/2 container of small wild cherry tomatoes (red, ornage and yellow)
1 red onion in rings
1 package of penne rigate
chopped parsley
1 red bell pepper
2 glasses of white wine
2 garlic cloves chopped
1 cup/ 250 g of seedles grapes in halves
1 tbs lemon zest
1 ts turmeric powder to color the penne
1/2 tbs curry powder
water
pepper and salt
olive oil

Preparation:

Bring to the boil some water and cook the penne rigate according to the instructions on it’s package. Chop the  red onion in rings, do the same with the chili pepper and garlic. Cut the red bell pepper in rings, halve the tomatoes, chop the parsley and put aside for later use. Grate some peel of the lemon, preferably an organic one.
Put some oil in a pan and gently fry the chili, onion, 1/2 tbs of curry powder and garlic. Add one glass of white wine and a glass of water. Add the mussels and bring to a boil. Cook for about 8 minutes and when the mussels are done, throw away the non openend ones. Put te mussels aside for later use. Grill the langoustines until ready. Put them under some aluminium foil. Pour some oil in another big pan and add the penne and 1 ts of turmeric powder.
Then add the mussels and bell pepper rings. Stir fry and add another glass of white wine. Leave to simmer for a short while. Season with some salt and pepper.
Put the dish on 4 big plates, garnish with the chopped parsley, halved grapes, halved tomatoes and some lemon zest. Put the grilled langoustines on top.

Blog 150, nieuwe keukens

 

Ik wandel vaak door de stad, zo ook gisterenmiddag, terwijl in mijn hoofd een stemmetje vraagt, wat ik ga schrijven in mijn honderdvijftigste blogpost. Vaak neem ik een fototoestel mee, omdat sommige beelden meer kunnen zeggen dan woorden. Ik ben altijd gespitst op details, zo ook uithangborden van de detaillist voor zijn waar. Ik trof er recentelijk twee aan, die tot de verbeelding spreken en mijn fantasie ernstig prikkelen, zeg maar gerust dat ik er bijna visioenen van krijg. Dat, terwijl deze lieden niets anders verkopen dan standaard food. Maar de benaming van het voedsel, dat zij aanbieden, prikkelt de geest meer dan het werkelijk aangebodene. Als eerste fotografeerde ik een bord met het woord “mediterranees” Wat een vondst, is dit een nieuwe keuken, een soort fusion eten? Van mediterraan en chinees? Of van mediterraan en vietnamees? Ik zag het al helemaal voor me. Boeuf met bamboescheuten, pekingeend met Siciliaanse citroenrasp, kikkerbillen à la Sjanghai en babas au rhum met pisang goreng. Wat kan de wereld toch mooi zijn in al zijn verbondenheid. Blog 150

Tijdens een andere wandeling stuitte ik op het fenomeen “provinciale delicatessen”. Kwam de provincie naar Amsterdam, ik bedoel het eten uit de provincie? Niets was minder waar, maar alleen het idee al. Dat alle inwijkelingen van buiten de stad gewoon hun eigen Twentse krentenwegge, Brabantse balkenbrij, Friese nagelkaas en Zeeuwse alikruiken kunnen kopen en direct verorberen. Dat zou nog eens iets nieuws zijn. Jong en hip, altijd druk met het stadse bestaan, vindt een moment van rust tussen al die bekende dingen van thuis. Ach, het zijn maar dagdromerijen van me. Ons land is gewoon te klein voor winkels die streekgebonden producten verkopen. Behalve als het Italiaans is, want dan weten alle specialisten het precies. Toch blijft het een leuk idee, ga je mee een hapje halen bij de provinciaal?

Nieuwe keukens,  mooi  idee. Of het er van komt, ik mag het hopen. Anders blijf ik er over dromen en incidenteel een blog aan wagen. Net zo spannend, zulk voedsel voor de geest.

Mijn blog in 2013, what’s new?

Goedemorgen, gelukkig Nieuwjaar!  De kruitdampen zijn opgetrokken en de stilte van de eerste ochtend van het jaar omringt me. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde, een tabula rasa, schone lei. Ik heb er zin in dit jaar. Sommige onderwerpen op mijn blog gaan verdwijnen, sommige veranderen andere gaan extra aandacht krijgen. Nieuwe dingen ga ik toevoegen. Heerlijk vooruitkijken nu. Een heel jaar vol blogs over eten en wijn ligt voor me. Een korte samenvatting van mijn voornemens:

Gesprekken en gerechten:
Met deze serie ga ik onverdroten verder. De Engelstalige wel te verstaan, de Nederlandse versie was niet zo levensvatbaar. Ik noem het voortaan “Talk en table”‘ naar het idee van schrijfster Frances Mayes. Op de rol staan Jeff Titelius, reiziger in hart en nieren, Joe Wolff, koffiehuis expert (en dan bedoel ik niet dat soort koffiehuizen in Amsterdam) en Kate Hill kook”ster” uit de Gascogne. Ik verheug me op hun verhalen.

Ma Bourgogne:
Rond dit thema valt nog heel wat te bloggen. Recepten en wijnen gelardeerd met foto’s uit deze mooie streek.

Wijn:

Zal het smeersel blijven van mijn blog. Ga in 2013 weer nieuwe wijnen ontdekken en proeven. En erover berichten. En bij vragen over wijn, weest allen welkom.

Foodblogevent:
Ga zeker weer mee doen. Ik hoop dat dit jaar het zoet- en bakgehalte af zal nemen en er meer mannen een bijdrage gaan leveren aan het event. En dat het geheel wat meer verdieping krijgt. We gaan het meemaken.

Dit nieuwe jaar betekent ook een start van een aantal nieuwe dingen. Ben heel benieuwd wat de respons hierop zal zijn.

www.thuisafgehaald.nl:
Naast het schrijven over eten wil ik mensen dit jaar ook laten proeven van mijn kooksels. Sinds korte tijd sta ik op de site www.thuisafgehaald.nl. Een forum waarop kokers en afhaler elkaar ontmoeten. Heb je zin in iets lekkers? Kom dan eens iets afhalen. Eventueel met een lekker wijntje erbij!

Restyling blog:
Op korte termijn ga ik actief aan de slag met mijn vriendin Esmée Scholte. Zij opperde het idee om mijn blog opnieuw in te richten. We gaan hard werken aan het resultaat.

ACBM:
Het broeide al een tijdje, maar 2013 wordt het geboortejaar van de “ACBM” Intimi weten al een beetje wat dit betekent. De Anti Cupcake Behaviour Movement. Deze beweging is ontstaan als reactie op de overkill aan zoete gerechten. Ook wil de ACBM regelmatig tegengas geven tegen gewriemel met eten… Kan nog spannend worden.

En als laatste nieuwtje:

Gereons keuken thuis:
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Iets later dan de bedoeling was komt komend voorjaar mijn eerste boekje uit. “Gereons keuken thuis” Vol verhalen, recepten en wijnen.

Heel wat werk aan de winkel dus, het nieuwe jaar. Straight forward! Ik heb er veel zin in!

Ik start vandaag met een simpel soepje. Goed tegen katers of voor mensen die gewoon back to basic willen na al het feestgedruis. En de wijn sla ik vandaag even over.

Nodig 4 personen:

1 kg iets kruimige aardappels
2 uien
2 tenen knoflook
1 prei
halve knolselderij
125 g spekblokjes
water
1 bouillonblokje (kip)
bieslook
potje crème fraîche
peper en zout

Bereiding:

Schil de aardappels en snijd in stukken. Maak de selderij schoon en snijd in blokjes. Was en snijd de prei in ringen. Snipper de ui. Pel de tenen knoflook. Verhit wat olie in een pan en bak de spekjes uit. Fruit daarna de uien mee. Doe de knoflook erbij en alle groenten. Bak kort aan. Zet alles onder water en verkruimel het bouillon blokje in het vocht. Breng aan de kook. Laat alles een half uur rustig pruttelen. Controleer of alles gaar is. Pureer de soep met een staafmixer en voeg de crème fraîche toe. Maak de soep af met wat peper, zout en fijn geknipte bieslook.

Kerst 2012

 foto: herders delen verhalen in Ethiopië

Kerstmis, donkere dagen, lichtjes binnen in de boom, het menu is bedacht. Tijd om te bedenken wat 2012 heeft gebracht. Via de sociale media vele nieuwe contacten, vrienden en indrukken. Virtuele vrienden zoals Antoinette uit Verona. Met haar is het heerlijk sparren over wat nu “echt Italiaans?” is. En in real life Esmée en Jonneke, we zien elkaar nu regelmatig. Mijn serie “gesprekken en gerechten” of  “talk and table”, zoals Frances Mayes voorstelde, leverde hier ook een bijdrage aan. Jeff, Frances, Susan, Maarten, James, Suus, Paula, Carol, Jeffrey, Gaby, David Charles, David Kennard, Robin. Allemaal mensen met een mooi verhaal. Met deelneemster Susan Herrmann Loomis heb ik een middag door culinair Amsterdam gestruind. Indrukken, verhalen moeten worden gedeeld. Dat doen de herders op bovenstaande foto ook, alleen dan niet met een laptop of smartphone. De serie gaat onverdroten verder in 2013. Dus wie iets te delen heeft, is altijd welkom.
En dan het foodblogevent van dit jaar. Ook zo een podium waarop je veel van je culinaire schrijfsels kwijt kunt. Het verzoette wel gedurende het jaar. Veel baksels, high teas en troostende desserts vulden de pagina’s. Als een echte Don Quichote trok ik ten strijde tegen als dit suikergeweld. Baatte het? Dat weet ik niet. Verder dan een démi sec cranberry gelei kwam ik niet. Ben niet zo’n zoetekauw.In ieder geval ontstond er een nieuw initiatief voor 2013. De ACBM. Wat dat is ga ik in deze nabeschouwing niet vertellen. Dat houdt het lekker spannend voor het volgende blogjaar.
En wat was er nog meer behalve recepten en wijnen? De volledige tekst van mijn eerste kookboek kwam af. Aan de styling wordt nu hard gewerkt. In de loop van het nieuwe jaar zal het  uitkomen. Ga beetje bij beetje de sluier oplichten na de feestdagen. Een gezellig boek vol verhalen recepten en wijnen uit Gereons keukentje.
En natuurlijk soulfood, niet alleen in materiele zin, zoals de pastitsio of jambalaya, maar ook in mentale zin. Food voor je gedachten.  Zoals mijn sprookjes op facebook als schrijfoefening. Het leverde veel nieuwe karakters op zoals Pelle Grød en meneer Zimbo. Zij blijven regelmatig ten tonele verschijnen.
Rest nu een zalige periode van rust, om na het overleven van de kerstdagen uit te buiken en met hernieuwde moed aan allerlei dingen te beginnen. Ik wens iedereen hele warme en gezellige Kerst 2012 ! In welk gezelschap dan ook! Tot in het nieuwe jaar!

David Charles Terry, stew with Trappist beer

  David Charles Terry on his website

Through the website of an American writer I got to know the posts of David Charles Terry, an artist from North Carolina. David always writes on the internet and has a clear and expressive way of telling his story. Curious, I searched for his own website and what I found was a site full of art, that he makes. Definitely my cup of tea. His art is just as his writing full of symbols. I invited him to particpate in “geprekken en gerechten” (conversation and recipes) David also portrays animals. In a conversation we had on Facebook, he told me that Dutch artist Rien Poortvliet is an all time favorite. I hope I can do something with this fact. Let’s see if we can make a dish for David from the answers he gives to my questions
 Who is David Charles Terry?
 How did your attraction for art start?
 Well, I’ve always drawn and painted,since I was very young, and I was encouraged by my parents to do so.  I never thought of doing it for a living until, just as I was finishing my doctorate in literature (after twelve years of teaching at either boarding-schools or Duke University), I realized that I didn’t really enjoy the profession/work anymore.  Fortunately, it was at that time that I was offered my first contracts to illustrate book-covers and the book reviews for some major newspapers….So, I did so.  I found that illustrating the outside of books paid more and was more fun than writing the insides of them.  So, the decision to switch careers was made quite easy for me.
 What is the biggest theme in your work?
 Oh….ask the critics.  They all seem to say “memory”, “narrative”, “southern gothic”, “literary references”, etcetera.  I really don’t think about this very much, since I draw and paint only what interests me.
What is your favorite type of art?
 That’s easy……Andrew Wyeth, Durer, and Cistercian architecture (of which I’m particularly fond….I spend half of my time in Europe chasing down old, Cistercian monasteries.)
Which animal do you like the most and which one you dislike? I am very curious about that
 Obviously, I’m most fond of dogs. I keep many bird-feeders and am fascinated by wild birds.  Cows interest me a great deal (mostly because they’re so profoundly inexplicable). I love geese; primarily because they’re so noisy and territorial and ill-tempered and generally unpleasant.   I REALLY dislike (or, at least, would never have around my place) chickens and over-bred breeds of cats, such as flat-faced “persians” (more precisely, I pity any breed of animal that’s so overbred that it couldn’t survive for five minutes without a human to take care of it).
You travel a lot to France, where and what do like the most?
 I most enjoy the forest-filled Perigord/Dordogne region, although I’ve spent a great deal of time in Provence and the Loire Valley (where my in-laws live and where my partner was born & raised).  I suppose I  most enjoy/appreciate the French way of living (at least among the class into which I’ve married)….long, carefully prepared & appreciated meals, paying attention to the garden, family-relations…it’s all very much like the area of America (Tennessee) in which I was raised, which is quite different from most parts/society of America.
I heard you are also a wonderful gardner, how does this interfere with your art?
It doesn’t interfere at all with it.  I would be inclined to say that drawing and painting interferes with my gardening.  Still, I’m paid to paint, and I’m not yet paid to garden….so, I do what I have to do.
And for whom you would like to cook and why?
 I cook for friends all the time; I have friends over for dinner two or three times per week (perhaps I should emphasize that I don’t have children, which makes entertaining quite a bit more negotiable).  Oddly enough, I suppose, I’m never particularly interested in actually eating the food once I’ve cooked it. Most of time, I simply hover around the table or perch on a nearby chair with a glass of wine once guests have arrived and begin eating.  I do like the cooking-process itself (most particularly, shopping for ingredients), and I really enjoy making a special night for hardworking friends on a weekday evening.  quite frankly, I know that all too many of my friends are too busy with work to cook for themselves, and I think they too-often simply opt for going-out to a restaurant.  Personally, I can’t stand wasting time in restaurants…..too much bother, and it simply takes too much time.  I’m spoiled, I suppose, in that several of my good friends and I are all good cooks…and we’d rather eat comfortably and relaxedly in our homes with each other.
On food, which food do you like and which you would never eat?
 I like almost all cuisines and am quite adept to moderately familiar with most of the major “categories”.  I suppose I tend to mostly-cook what Claudia Roden would refer to as “Mediterranean cooking”. I also do a lot of  Indian and specifically French (country) cooking. I don’t think of either cusine as “exotic” or “foreign” these days.  They’re both very sensible, practical cuisines (I should emphasize that I have no interest in “fancy”, Parisian-restaurant haute-cuisine innovations, etcetera….the food simply doesn’t interest me…it’s too fussy and demands too much attention for me to enjoy the meal or my company). To answer your direct question?….I don’t intend to ever even try testicles or chicken-feet, or dog or sea-urchins.  For better or worse, I don’t regard eating as a competitive-sport. Also, I have no interest whatsoever in sweets or desserts, and (like most French people) I leave baking to the professionals.
Which wine do you like?
 I’m sorry, perhaps to say that I “like” almost all of them. My favorites are white Bordeauxs and Sancerres. The only wine I dislike is a Provencal Rosé….but only because it’s chilled and so easy to drink on a hot day in Provence….and I end up with a piercing headache after an afternoon nap. That’s no doubt MY problem, not rosés (sorry, but I’m typing on an English keyboard and have no accents just now).
Can you tell me something about your “foodprint”  We waste a lot of food in the western world?
 Oh, I don’t waste any food.  I made a roast pork loin two days ago (my french in-laws are visiting here for three weeks, AND my parents came for the weekend); tomorrow morning, it’ll be turned into Provencal stuffed-cabbage, and the leftover chicken from one night ago will be turned into terrines for lunch.  Actually, most of my favorite foods (pates, etcetera) are made with what most Americans would regard as “leftovers”.  Similarly (and like most Italian/French grandmothers) I’m well-aware that the cheapest cuts of meat are (if you know what to do with them) the very most flavorful and best……ossobuco or coq au vin (which is basically an old rooster you can’t roast or boil), for example.
What else do you want to tell?
 I can’t think of anything else.  I’m not, as a general rule, very interested in myself, so to speak…..
The recipe:
David Charles has given a lot of hints to me for his recipy. He roams around Cistercian monastaries, likes the Périgord, is not a firm lover of Parisian nouvelle cuisine flings… I think we have a match in the way that I am also very caught by the cooking process than by the eating process. The dish has also to be one he can serve over and over when he entertains and watches his friends doing the eating. His arts for me resemble a lot of the pictures you will see in Brussels’s cafés. So a stew it will be, a Flemish style beef stew with Trappist beers. In the low countries are only 7 monasteries left that are allowed  brew genuine Trappist beer. You can either drink beer with  this dish or a classical Burgundy wine, that also used to be made by Cistercian monks…
Ingredients 4 persons:
2 lbs beef, with some fat
2 oz  butter
2 tbs olive oil
1 lb of chestnut mushrooms
3 red onions
2 tbs  plain flour
2 tbs of brown sugar
1 botlle of Trappist beer, like Westmalle dubbel
bay leaves
6 juniper berries
1 ts cinnamon
1 big carrot
1 tbs vinager (balsamic)
Salt en ground pepper
1 ½  lbs of Brussels sprouts
freshly ground nutmeg
 Preparation:
Cut the beef meat in pieces. Put in a bowl and pour  the Trappist beer. Add the sliced red onions, the carrot in dices, the brown sugar, the balsamic vinager, cinnamon, bay leaves, juniper berries and leave to marinate for 4 hours in the fridge. Cut the mushrooms in pieces and fry them. Put aside for later. Get the meat out of the beer, pat dry with some kitchen paper and cover with some flour. Add some pepper and salt. In a deep pan you heat the butter and oil and start to fry the beef til brown. In another pan you warm the beer from the bowl. When it is warm you add it to th meat and leave the meat to simmer for at least 3 hours on a low fire. At the end you will add the mushrooms and leave the dish to simmer for 30 minutes. If the sauce/gravy is too thin, make it thicker by adding some ”beurre manié” I.e. knobs of butter covered with flour. Cook the Brussel’s sprouts for only 8 minutes and serve them with some butter and freshy ground nutmeg. Serve the stew directly from the pan and with some fresh farmer’s bread and salty butter.
If you want to see the beautiful art of David Charles Terry visit his website http://www.davidterryart.com

Op stap door de stad, haring bietjes salade

foto gemaakt door Susan !

Pannenkoeken, poffertjes, kaas en drop. Meer kon de Amerikaanse culi schrijfster me niet vertellen over de Hollandse keuken. Overigens is dat niet aan haar te wijten, maar aan Nederlanders zelf. Wij bagatelliseren ons culinair erfgoed graag. Tijd dus om eens op pad te gaan. Ik nodigde Susan, want zo heet mijn gast, uit voor een leuke culinaire tocht door Amsterdam. We spraken af op het kruispunt van de Albert Cuyp met de Ferdinand Bol. Eerste halte, want dat moest ze toch eens proeven, was de haringstal. Ik nam een haring zonder, Susan met zuur en uitjes. Dat viel niet tegen. Bij de kruidenkraam spraken we over het gebruik van specerijen in de Nederlandse keuken. Ik vertelde over rommelkruid, dat mijn groot moeder voor van alles gebruikte en dat ik zelf gebruik voor mijn peren in rode wijn. Via de mooie oude kaas uit Noord Holland, belandden we bij een patissier in de Utrechtsestraat. Daar kan ik de verleiding nooit weerstaan om één van de pareltjes te verschalken. We konden daarna niet om een kroket heen. Nee niet één uit de muur maar van een bakker in de stad. Aan het einde van onze tocht concludeerden wij beiden dat er in Nederland heel wat te proeven valt. En dan waren we nog niet eens aan gerookte paling, ossenworst, appeltaart en allerhande andere producten toegekomen. Door een buitenlandse gast ga je je eigen stad anders bekijken. Leerzaam, leuk en zeker voor herhaling vatbaar. Vandaag een recept voor een haring bietjes salade. Erbij drinken we een Sauvignon Blanc uit de Loire.

Ingrediënten 4 personen

4 gekookte rode bietjes
4  nieuwe haringen
2 gekookte aardappels
6 zure augurken
2 el gehakte bieslook
1 ui
1 Granny Smith appel
2 el mayonaise
2 el crème fraîche
peper en zout
volkorenbrood

Bereiding:

Snijd de bietjes in dunne plakjes. Doe het zelfde met de gekookte aardappel. Haal het staartje van de haringen en snijd de vis in blokjes. Hak de augurkjes en bieslook fijn. Snipper de ui. Was de appel en snijd deze in dunne plakjes. Zorg ervoor dat je niet alles te fijn snijdt, vanwege de textuur van deze salade. Meng alle ingredienten in een kom door elkaar. Meng in een ander kommetje de crème fraîche en de mayonaise door elkaar. Verdun met een lepel water. Spatel dit mengsel door de salade. Voeg wat gemalen peper toe.Serveer de bietensalade op 4 borden met dikke sneden geroosterd volkorenbrood.

Kijk ook eens op www.onruetatin.com voor de ervaringen van Susan in Amsterdam

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten